Πριν από μερικούς μήνες, σε ένα πολιτικό συνέδριο με τη συμμετοχή εκπροσώπων πολιτικών κομμάτων από την νοτιανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν νεαρό βουλευτή από την Βοσνία. Μου έκανε εντύπωση η ψυχραιμία του απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις που συζητούσαμε. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και τον ρώτησα πως μπορεί να είναι τόσο ψύχραιμος όταν μιλάμε για οικονομικές κρίσεις, για πολέμους, για σκληρές αντιπαραθέσεις, για φτώχεια, για λιμό.
Του Γιάννη Λοβέρδου*
Τότε λοιπόν μου εκμυστηρεύτηκε ότι στη δεκαετία του 90, όταν ζούσε στο Σεράγεβο με την οικογένεια του ήταν μαθητής της του δημοτικού. Επί χρόνια, παιδάκι μόλις 7 χρονών όταν άρχισε το κακό, αναγκάστηκε να ζει νύχτα- μέρα στο υπόγειο του σπιτιού του, γιατί δεν τολμούσαν να βγούν ούτε καν στο παράθυρο, φοβούμενοι τους ελεύθερους σκοπευτές που ενέδρευαν στα βουνά γύρω από την πόλη. Όσοι το επεχείρησαν, ακόμα και μέλη της δικής του οικογένειας, βρήκαν τραγικό θάνατο. Όταν ζεις αποκλεισμένος σε ένα υπόγειο επί χρόνια καταλαβαίνεις τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει καραντίνα, τι σημαίνει να είσαι στο έλεος μιας επικείμενης καταστροφής, μιάς τραγωδίας!
Τα λέω αυτά γιατί στις δικές μας γενιές, όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1950, είχαμε την μεγάλη τύχη να μη γνωρίσουμε ποτέ πόλεμο στην Ελλάδα. Οι διηγήσεις των γονιών μας και των παππούδων μας από την κατοχή, τον πόλεμο, τον εμφύλιο, όλα αυτά που συγκλόνισαν την Ελλάδα στη δεκαετία του 40, ήτανε σαν μια μακρινή ιστορία που δεν μας αγγίζει ουσιαστικά. Μόνον θεωρητικά αντιλαμβάνεσαι συμφορές που δεν τις έχεις βιώσει. Αντίθετα, στην δική μας εποχή βιώσαμε μια πρωτοφανή 35ετια, πολιτικής ελευθερίας και οικονομικής ευημερίας, από το 1974-2009, που όμοια της δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ελληνικού κράτους.
Κάθε γενιά όμως έχει και τη δική της μεγάλη δοκιμασία. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων διαχρονικά, όπως η ιστορία διδάσκει. Οι δικές μας γενιές γνώρισα την πρώτη μεγάλη δοκιμασία το 2010 με την χρεοκοπία. Τώρα ήρθε η νέα μεγάλη δοκιμασία, με την πανδημία κορονοϊού Covid-19. Για τα δεδομένα μας, αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς μας. Ένας πόλεμος διαφορετικός. Δεν έχουμε βομβαρδισμούς από αεροπλάνα. Δεν έχουμε ελεύθερους σκοπευτές έξω από τα παράθυρα μας. Αλλά έχουμε έναν εχθρό ανηλεή, αδίστακτο, χωρίς συναισθήματα, χωρίς τρόπο να τον αντιμετωπίσουμε η να διαπραγματευθούμε μαζί του, παρά μόνο με το να τον απομονώσουμε από το να μολύνει τους άλλους συμπολίτες μας. Τελικά, η καραντίνα στην οποίαν υποχρεούμαστε πλέον να βρεθούμε όλοι μας είναι η δική μας άμυνα, η δική μας εθνική αντίσταση, σ’ αυτόν τον αόρατο αλλά πολύ καταστροφικό εχθρό, που μόνον ενωμένοι και αποφασισμένοι να θυσιάσουμε την βολή μας, θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε και να τον νικήσουμε. Όπως στο έπος του 40, οι Έλληνες ενωμένοι νίκησαν ένα πανίσχυρο εχθρό, αποφασισμένοι να κάνουμε ως κοινωνία τις μεγαλύτερες θυσίες για την πατρίδα, έτσι και τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε τις δικές μας θυσίες για να σώσουμε την πατρίδα μας από την πανδημία του Covid-19. Αυτός είναι ο δικός μας πόλεμος. Ας γίνει και το δικό μας έπος! Χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρία. Όταν νικήσουμε θα έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας, όπως συνηθίζουμε άλλωστε εμείς οι Έλληνες. Μέχρι τότε όμως ας αφήσουμε στην άκρη τις ιδεοληψίες, την συνωμοσιολογία, τις κομματικές μας ταυτότητες. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα και της Νίκης!
*Ο Γιάννης Λοβέρδος είναι βουλευτής της ΝΔ στον Β2 Δυτικό Τομέα Αθηνών
