Λύσσα κακιά έπαθε το πανελλήνιο με το #stayhome και δεν υπάρχει κοινωνικό δίκτυο που να μην βλέπεις να αναπαράγεται αυτό με ταχύτερους ρυθμούς από ότι τα κρούσματα του ιού στα οποία αναφέρεται.
Ξεκάθαρη και σαφώς αναγκαία και σωστή η πρωτοβουλία του κράτους, ανυπάκουοι κάποιοι, σαφώς πολιτισμένοι οι υπόλοιποι και αναπόφευκτο μέτρο για την προστασία όλων μας. Καλά μέχρι εδώ. Και η ραγδαία αναπαραγωγή του ας θεωρήσουμε ότι όντως βοηθάει στην εφαρμογή του εν λόγω μέτρου και επηρεάζει τον έναν από τον άλλον.
Όσους ρώτησα όμως για τη λυσσαλέα αυτή ανάγκη τους να αναπαράγουν το εν λόγω hashtag, μου απάντησαν ότι το κάνουν για λόγους κοινωνικής ευθύνης και προστασίας των οικείων, των συμπολιτών τους και φυσικά του εαυτού τους. Και κάπου εδώ είναι που αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε και να γελάμε. Διότι δυστυχώς η κοινωνική ευθύνη δε ξεκινάει και δε σταματάει σε μια καραντίνα και αν είναι αναγκαίο να μπούμε σε καραντίνα για να χρησιμοποιήσουμε όρους όπως «κοινωνική ευθύνη», τότε ζήτω που καήκαμε.
Αρχικά καλό θα ήταν να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος και να τον εφαρμόζουμε και στην καθημερινότητα μας εκτός καραντίνας και δευτερευόντως να μάθουμε ότι κοινωνική ευθύνη δεν είναι μόνο το μένω σπίτι για να μην εξαπλωθεί ο ιός.
Κοινωνική ευθύνη είναι και το δεν οδηγώ μεθυσμένος γιατί ναι κινδυνεύει και ο εαυτός μου και οι συμπολίτες μου και οι οικείοι μου, που αν καταλήξω στο ΚΑΤ στην καλύτερη και ακόμα παραπέρα στην χειρότερη, δεν τους προστατεύω. Κοινωνική ευθύνη είναι και το δεν παρκάρω στις ράμπες και στις θέσεις αναπήρων και νοιάζομαι και για αυτούς τους συμπολίτες μου. Κοινωνική ευθύνη είναι και το έχω μάθει να σέβομαι τους συμπολίτες μου σε κάθε εργασία, έκφανση και πράξη της καθημερινότητας μου. Κοινωνική ευθύνη είναι το ότι δεν πετάω τα σκουπίδια όπου βρω και φροντίζω για να κρατήσω τη γειτονιά και την πόλη μου καθαρή. Κοινωνική ευθύνη είναι το να δίνεις προτεραιότητα στους ηλικιωμένους και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Κοινωνική ευθύνη είναι και το πρώτα πληρώνω τους λογαριασμούς μου και μετά πηγαίνω διακοπές. Κοινωνική ευθύνη είναι το να ξέρω τι έγινε το 1821 και το 1940 και να μην τα μπερδεύω γιατί θέλω να λέγομαι ενεργός πολίτης και πάω και ψηφίζω και η επιλογή μου επηρεάζει όλους τους συμπολίτες μου. Κοινωνική ευθύνη είναι αυτό που κάνεις κάθε μέρα όταν δε σε έχουν αναγκάσει να είσαι σε καραντίνα με την απειλή του θανάτου, αλλά όταν είσαι ελεύθερος να πράξεις κατά το δοκούν.
Εάν έστω και οι μισοί από όλους όσους έτρεξαν να ανεβάσουν καναπέδες, σαλόνια, μπαλκόνια, κουζίνες, τηλεοράσεις και ηλιοβασιλέματα με το #stayhome, είχαν μεριμνήσει εμπράκτως για να αναπαράγουν όλες τις πράξεις, που συνιστούν τον όρο «κοινωνική ευθύνη» και φυσικά να τις εφαρμόζουν στην καθημερινότητα τους, με την ίδια ευλάβεια που ανέβασαν το συγκεκριμένο hashtag και βάζουν αντισηπτικό, μπορεί να ζούσαμε όλοι καλύτερα, σε μια πολιτισμένη χώρα με λιγότερη αγένεια, λιγότερη δηθενιά και περισσότερους ευγενικούς και ευσυνείδητους πολίτες που όντως θα νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον. Αλήθεια αναρωτιέμαι ένας από όλους αυτούς, με την τόση κοινωνική ευθύνη, σκέφτηκε να αγοράσει ένα αντισηπτικό, λίγα τρόφιμα ή κάποιο φάρμακο για κάποιον άστεγο ή άπορο; (Θα μείνω με την απορία)
Όπως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων όμως, έτσι κι εδώ κάτι μου λέει ότι μόλις έχουμε λήξη συναγερμού, θα έχουν ξεχάσει όλοι ως δια μαγείας τι εστί κοινωνική ευθύνη και συμπολίτης και θα ξαναγυρίσουν στην προ καραντίνας καθημερινότητα του Έλληνα που χαρακτηρίζεται από την κουλτούρα του να «ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα».
#stayhome λοιπόν και μιας και έχουμε πολύ χρόνο, ας αφιερώσουμε λίγο από αυτόν για να σκεφτούμε αν όντως ξέρουμε τι είναι η κοινωνική ευθύνη ή αν την επομένη της καραντίνας θα ξανασυμπεριφερθούμε σαν γαϊδουράκια
