Όταν την άκουσα να τραγουδάει πρώτη φορά, σταμάτησα ό,τι άλλο έκανα και έμεινα ακίνητος μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασής μου. Ένοιωσα να χαϊδεύει τα αυτιά μου μια μελωδική φωνή, με υπέροχη χροιά και έκταση. Φυσικά γύρισαν και οι τέσσερις καρέκλες του Voice. Γύρισα κι εγώ και είπα στη σύζυγό μου ότι αυτή η κοπέλα θα φτάσει σίγουρα στον τελικό χωρίς πάντως να είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία. «Σίγουρα θα κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια», μου απάντησε και φυσικά αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Συνέντευξη στον Ν.Αρμένη
Συνέβησαν λοιπόν και τα δύο! Και στον τελικό έφτασε και στην αρχή μιας πορείας που προοιωνίζεται λαμπρή καριέρα βρίσκεται. Όχι τυχαία.
Η Ελπίδα Γαδ, πασίγνωστη τραγουδίστρια στο νησί της τη Σύρο, συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσω του γνωστού παιχνιδιού στην τηλεόραση αλλά θα έβαζα και στοίχημα ότι σε λίγα χρόνια αυτό που θα ενδιαφέρει πρωτίστως τον κόσμο θα είναι τα τραγούδια της!
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη της έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία και η Ελπίδα με αυτό απόλυτα καλλιτεχνικό επίθετο, την άρπαξε από τα μαλλιά! Κάθε Σάββατο και Κυριακή εμφανίζονται στο Anodos Stage και δεν πέφτει καρφίτσα..
«Τι να πω.. είναι πρωτόγνωρο! Πολύ έντονο! Με γεμίζει πολύ! Εντάξει, την πρώτη φορά ήμουν μουδιασμένη αλλά όσο περνάει ο καιρός είναι όλο και καλύτερα».
Και να φανταστεί κανείς ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τραγουδάει live μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο καθώς έχει ζήσει την εμπειρία ήδη των εμφανίσεων στους πιο σημαντικούς χώρους που μπορεί να ονειρεύεται ένας τραγουδιστής.
«Στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής με την Ορχήστρα των Κυκλάδων υπό την διεύθυνση του Νίκου Κυπουργού, σε συναυλίες ανά τον κόσμο.. Συμμετέχω σε μια ομάδα που λέγεται «Ομάδα Καβάφης» και τραγουδάμε μελοποιημένη ποίηση. Έχουμε ταξιδέψει στην Αυστραλία το Σίδνεϋ, τη Ρωσία στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη..Τώρα ετοιμαζόμαστε πάλι για Νέα Υόρκη».
Την αίτηση για το Voice την υπέβαλλαν εκ μέρους της φίλοι της πέρσι, χωρίς η ίδια να έχει ιδέα. Τελικά την πήραν φέτος και παρότι ήταν επιφυλακτική το δοκίμασε..
«Πίστευα ότι το περιβάλλον ζητάει κάτι άλλο από τη δική μου μουσική, όχι τόσο έντεχνο, ίσως λίγο πιο pop, ίσως λίγο πιο λαϊκό. Έτσι το είχα στο μυαλό μου χωρίς να είμαι εντελώς αρνητική. Το ζύγισα και συμμετείχα. Νομίζω πως σήμερα, ναι, αναθεωρώ. Η τηλεόραση μπορεί να έχει μια πιο εμπορική ματιά αλλά αν είσαι συγκεντρωμένος στο στόχο σου, μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις θετικά και τελικά να μην σε «ρουφήσει» εκείνη αλλά να «ρουφήξεις» εσύ αυτό που θέλεις».
Είπε το Sodade της Cesaria Evora και …γέμισε ο τόπος μελωδία! Η ερμηνεία της ήταν συγκλονιστική όπως και όλες οι επόμενες. Δύσκολα βρίσκεις νέο τραγουδιστή να ερμηνεύει κομμάτια όπως το «Πόσο πολύ σ’αγάπησα» (Στίχοι: Κατίνα Παϊζη, Μουσική: Βασίλης Δημητρίου), το «Χειμωνανθός» (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη, Μουσική: Γιώργος Καζαντζής) και το «Να ζήσω ή να πεθάνω» (Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Νίκος Αντύπας) βάζοντας την προσωπική του πινελιά με επιτυχία. Το ταλέντο, η παιδεία και η αγάπη της για τη μουσική ίσως εξηγούν πώς το καταφέρνει!
«Η μουσική είναι η ζωή μου! Είχα την τύχη να ξεκινήσει η αδερφή μου πρώτη αρμόνιο. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου έβλεπε την Αίθουσα του Θρόνου. Άκουσα το θέμα τότε της Ρεμπούτσικα και πήγα στο αρμονιάκι και το έβγαλα με το αυτί μου. Ήμουν 8 ετών.. Η μητέρα μου είναι παιδαγωγός αλλά έχει μουσικές γνώσεις. Μου λέει «κάτι θα κάνουμε για αυτό». Με έγραψε λοιπόν κι εμένα πιάνο. Έτσι ξεκίνησα. Έχω και στην κούνια μια φωτογραφία με μεταλλόφωνο.. (γέλια)»
Αλλά δεν της αρκούσε το πιάνο. Βρήκε την κιθάρα της μαμάς στην ντουλάπα και εκεί στην εφηβεία άρχισε και τέτοια μαθήματα!
«Είπα «αχ, να μπορούσα να παίζω κιθάρα» και ξεκίνησα. Ήταν πιο μεταφερόμενη, δεν έπαιζα αυστηρά κλασική μουσική που στο ωδείο πιεζόμουν λίγο. Σήμερα όταν έχω την κιθάρα μου νοιώθω ανεξάρτητη»
Το καθημερινό πρόγραμμά της ήταν παραφουσκωμένο όμως ήθελε να τα προλάβει όλα!
«Σχολείο, αγγλικά, γερμανικά, παραδοσιακούς χορούς, μπάσκετ, πιάνο και κιθάρα. Έφευγα από το σχολείο στις 13.45, 14.00-15.00 είχα κιθάρα, 15.00-17.00 αγγλικά, 17.00-18.00 πιάνο και μετά πέρναγε το λεωφορείο και έτρεχα στα σκαλιά μανιωδώς για να πάω για προπόνηση. Επέστρεφα στο σπίτι στις 21.30 και είχα να διαβάσω. Και διάβαζα και ήμουν καλή μαθήτρια. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος. Έχω συνηθίσει να κάνω πολλά στη ζωή και αυτό με έχει λίγο δυσκολέψει στην Αθήνα γιατί μέσα στη μέρα δεν προλαβαίνεις να κάνεις τόσα όσα στη Σύρο λόγω των αποστάσεων».
Σπούδασε χημικός στο Ηράκλειο της Κρήτης και πήρε και μεταπτυχιακό μετά στην Αθήνα. Πάντα όμως παράλληλα τραγουδούσε βγάζοντας έτσι το ψωμί της.
«Η αλήθεια είναι ότι έχω να κάνω χρόνια διακοπές. Και σαν φοιτήτρια γύρναγα και δούλευα. Και στο μεταπτυχιακό, ερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο στη Σύρο και τραγουδούσα».
Και ξαφνικά σήμερα είναι στη σκηνή δίπλα στην Ελεωνόρα Ζουγανέλη!
«Μου φαίνεται σαν ψέμα αλλά είναι αλήθεια. Είναι φορές που τη βλέπω στην τηλεόραση, που μπορεί να τη δω στο youtube ή να την ακούσω στο ραδιόφωνο, μετά να έχουμε πρόβα ή και να πιούμε ένα καφέ και να είναι σαν άνθρωπος δίπλα μου. Είναι σχεδόν τρεις διαφορετικές όψεις ενός ανθρώπου. Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω. Είναι μαγικό! Είναι γεμάτη ενέργεια, είναι δοτική! Έχω πάρα πολλά να πάρω από αυτή τη συνεργασία».
Την ρώτησα με ποιους άλλους τραγουδιστές και τραγουδίστριες ονειρεύεται να συνεργαστεί.
«Η Ελεωνόρα ήταν ένα από αυτά τα πρόσωπα γιατί θεωρώ ότι είναι η σημαντικότερη εκπρόσωπος της γενιάς μας. Τώρα τι να πω… Για τη Χαρούλα; Τη Γαλάνη; Την Πρωτοψάλτη; Είναι ονόματα από τα οποία έχω εμπνευστεί πολύ και έχω μελετήσει. Επίσης ο Νταλάρας, ο Κότσιρας, ο Σαββόπουλος, ο Μπάσης που είναι και συντοπίτης. Είναι πολλοί.. Καθένας με διαφορετική χροιά και με τη δική του πινελιά στη μουσική. Δύσκολη επιλογή».
Και από συνθέτες;
«Σταμάτης Κραουνάκης. Τον λατρεύω! Εννοείται δίδυμο με τη Λίνα. Αλλά και ο Γιώργος Θεοφάνους που έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια! Και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος που είναι ανερχόμενος τώρα. Έχουν τη δική τους σφραγίδα. Είναι σημαντικό να έχεις την υπογραφή σου είτε τραγουδάς, είτε συνθέτεις».
Φυσικά την απασχολεί η συνέχεια και βεβαίως έχει στόχο να βγάλει τον πρώτο δικό της δίσκο.
«Η ανασφάλεια του καλλιτέχνη είναι το επόμενο βήμα. Να είναι ισάξιο, να είναι καλύτερο, να είναι κάτι που θα σε κρατήσει στην ίδια ισορροπία που νοιώθεις τώρα. Έχω συμμετάσχει σε κάποιους δίσκους με την «Ομάδα Καβάφης» και την Ορχήστρα των Κυκλάδων. Η δισκογραφία μπορεί να μην είναι το Α και το Ω όπως ήταν παλαιότερα αλλά είναι σίγουρα σημαντικό να μπορείς να εκφραστείς μέσα από τα δικά σου κομμάτια και να ακουστούν. Η «τροφή» του καλλιτέχνη είναι πάντως πάνω στη σκηνή»
Το επόμενο ερώτημα ήταν εύλογο. Συναυλία ή σκηνή;
«Αχ.. πολύ διαφορετικά. Η συναυλία είναι μια στιγμή, μια βραδιά. Η σκηνή σου υπόσχεται ότι θα έχει διάρκεια».
Και όταν μιλάμε για live εμφανίσεις συμπεριλαμβάνονται και τα λεγόμενα μπουζούκια..;
«Δεν θέλω ποτέ να λέω ποτέ γιατί λένε πως ό,τι αντεύχεσαι το παθαίνεις. Δεν αποκλείω κάτι. Νομίζω ότι δεν θα ταίριαζα σε αυτόν το χώρο και ούτε θα μου ταίριαζε. Τώρα αν, υπό συνθήκες, κάποια στιγμή χρειαστεί ή θεωρήσω ότι κάτι έχει να μου δώσει, τι να πω.. Πάντως τώρα σίγουρα δεν είμαι σε αυτή τη φάση».
Στην Ελλάδα οι «ζωντανές» εμφανίσεις για τους τραγουδιστές είναι πιο συχνές σε σχέση ίσως με οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Τη ρώτησα αν της έχει συμβεί να μην έχει κέφι κάποια βραδιά να εμφανιστεί..
«Εννοείται, πάρα πολλές φορές. Νομίζω ότι με την εμπειρία ξεπερνιέται αυτό και αποκτάς μηχανισμούς άμυνας. Θυμάμαι μια φορά χώρισα στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη δουλειά μιλώντας στο τηλέφωνο. Και ενώ ήμουν κοκκινισμένη με κλάματα κλπ, τραγούδησα και παίζει να ήταν το καλύτερο live που έκανα».
Φυσικά έχει συμβεί και το ακριβώς αντίθετο..
«Σε μικρότερες σκηνές το κάναμε. Από τρεις ώρες τελικά να παίζουμε έξι. Επιλέγεις πού θα το κάνεις. Σε μαγαζιά που σε παίρνει και που ο κόσμος σέβεται και πιστεύεις ότι αυτό θα αφήσει κάτι σήμερα».
Αγαπημένο τραγούδι;
«Συχνή ερώτηση και πολύ δύσκολη. Σαν καλλιτέχνης πιο δύσκολα επιλέγεις. Παλαιότερα ας πούμε ήταν το «Ανάθεμά σε». Τώρα; Ποιο είναι; Είναι «η Μαρκίζα» της Μοσχολιού, το «Θεός αν είναι» και το «Μινοράκι» της Αλεξίου, το «Να’σαι καλά» της Ελεωνόρας..»
Και ποιο της θυμίζει τη Σύρο και το σπίτι της στο Φοίνικα, στη Ντε Λα Γκράτσια;
«Το «Μεσοπέλαγα Αρμενίζω» (Αποχαιρετισμός «Θάλασσα», Στίχοι-Μουσική: Κώστας Μουντάκης). Μου θυμίζει πάρα πολύ τη Σύρο και την Κρήτη που σπούδασα».
Λογικό είναι να αγαπάει και τα κρητικά..!
«Μου αρέσουν πολύ! Λέω το «Ήτανε μια φορά» (Στίχοι: Κώστας Φέρρης, Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος), τον Ερωτόκριτο (Βιτσέντζος Κορνάρος). Ο Ξυλούρης μου αρέσει πολύ! Και ο Χαρούλης που τον είχα ανακαλύψει από το 2008 και πηγαίναμε και τον ακούγαμε. Και ο λυράρης ο Σκουλάς!»
Και επειδή πάντα έχει σημασία να συναντηθούν οι δρόμοι μας με τους κατάλληλους ανθρώπους την ιδανική στιγμή, η Ελπίδα είχε αυτή την τύχη. Ο δάσκαλός της στη Κιθαρά ανακάλυψε ότι δεν παίζει απλά καλά μουσική αλλά τραγουδάει ίσως ακόμα καλύτερα..!
«Μου είπε να δοκιμάσω να τραγουδήσω και αφού με άκουσε μου λέει ‘εσύ τραγουδάς καλά!’. Εγώ ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και δεν είχα δοκιμάσει μόνη μου να το κάνω. Τότε άρχισε να με βγάζει σε κεντρικές συναυλίες στο νησί. Κάναμε κάποια αφιερώματα στο Νικολόπουλο, το Βαμβακάρη, είχαν έρθει μεγάλοι τραγουδιστές. Εκείνος λοιπόν ανακάλυψε ενώ ήμουν κάπου 11-12 ετών ότι μπορώ να τραγουδάω».
Μέχρι πριν 2-3 χρόνια δεν είχε ξεκαθαρίσει μέσα της αν θα ακολουθήσει αποκλειστικά το δρόμο με τις νότες..
«Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια αποφάσισα ότι θα κάνω focus στο τραγούδι και τη μουσική. Μέχρι τώρα είχα στο μυαλό μου να φέρω και το μεταπτυχιακό μέχρι εδώ, να πάω και το πιάνο μέχρι εκεί.. Εδώ και δύο χρόνια αποφάσισα ότι αν δεν αφιερωθείς σε κάτι, δεν θα σου αφιερωθεί και αυτό. Αυτά τα δύο χρόνια ήρθαν τα κάτω πάνω»
Έχοντας κάνει όλα αυτά, στο Voice το μόνο εύκολο ήταν να τραγουδήσει μπροστά στο κοινό των 400 ατόμων που ήταν εκεί χωρίς να σκέφτεται πόσοι αμέτρητοι ακόμη την έβλεπαν από την τηλεόρασή τους. Έφτασε στον τελικό χωρίς να το περιμένει όταν ήταν στην εκκίνηση..
«Ο στόχος μου ήταν να πάω βήμα βήμα. Εμένα με ενδιέφερε η κάθε εμφάνιση να είναι σωστή και ακόμα και αν τελειώσει εκεί να πουν ότι το τελευταίο κομμάτι ήταν σούπερ. Τώρα, που θα έφτανα, δεν ήξερα. Στη φάση του ημιτελικού είπα «να, κοίταξε να δεις, θέλω να πάω στον τελικό».
Αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι προτιμά το ελληνικό ρεπερτόριο από το ξένο. Αυτά τα τραγούδια ήταν άλλωστε τα ακούσματά της πάντα.
«Η μητέρα μου άκουγε αυτή τη μουσική και την άκουγα και εγώ. Αλεξίου, Τσανακλίδου, Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου, Γαλάνη, Παντελή Θαλασσινό, Γιάννη Κότσιρα. Και σήμερα αυτά ακούω».
Περίπου μέχρι το Πάσχα το κοινό της Αθήνας μπορεί να την απολαύσει ζωντανά στο Anodos Stage ενώ κάτι μου λέει ότι και τον επόμενο χειμώνα κάπου θα εμφανίζεται live..!
«Να τρέξουμε πρώτα τα χλμ εδώ και νομίζω ότι θα προκύψουν ωραία πράγματα. Θα δουλέψω, θα επιμείνω και ήρθα για να μείνω!»
Της ζήτησα πριν ολοκληρώσουμε να μου πει δυο λόγια για τη Σύρο..
«Έχει αυτή την αρχοντιά που έχει και το δικό σου νησί, η Κέρκυρα. Δεν έχω πάει αλλά έχω ακούσει και έχω διαβάσει. Έχουν μια καθαρότητα αυτά τα νησιά, κάτι που λείπει εδώ. Στην Αθήνα είναι λίγο μπλεγμένα όλα..»
Ανακάλυψα λοιπόν ότι αυτός ο ρομαντισμός που τη διακρίνει ίσως να είναι και η αιτία για την σπουδαία ερμηνευτική της ικανότητα. Ακόμα και το στέκι της όπου κάναμε τη συνέντευξη, το Upupa Epops στα Κάτω Πετράλωνα, έβγαζε ακριβώς αυτό. Ρομαντισμό και αυθεντικότητα. Πριν πατήσω Stop στο κασετοφωνάκι μου ζήτησε να στείλει ένα μήνυμα που δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική αλλά με τη ζωή!
«Να γίνουμε όλες και όλοι εθελοντές δότες μυελού των οστών. Να στηρίξουμε το Σύλλογο Όραμα Ελπίδας. Να χαρίσουμε ελπίδα, να χαρίσουμε ζωή!».
