Όπως κάποτε είχε βροντοφωνάξει η αλησμόνητη Ντένη Μαρκορά «I’m baaaaack», κάπως έτσι ξαναβγήκε στο αέρα το μεγάλο κανάλι, αποδεικνύοντας στους απανταχού wannabe εκδικητές της δήθεν πλουτοκρατίας, ότι πρακτικές ακραίας και εσκεμμένης λογοκρισίας δεν χωρούν στη δυτική πραγματικότητα.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Οι ένθερμοι υποστηρικτές του άκρατου λαϊκισμού έτρεξαν να πανηγυρίσουν για το μαύρο σε ένα κανάλι που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια ιστορίας της ελληνικής τηλεόρασης και δημοσιογραφίας, νομίζοντας ότι έτσι θα δώσουν μία γροθιά στο στομάχι των δεξιών πλούσιων και θα τους εκδικηθούν με τον τρόπο τους, που έκλεισαν εν μία νυχτί την ΕΡΤ. Λάθος κίνηση αδιαμφησβήτητα και τα κατέβασμα της ΕΡΤ, με μόνη διαφορά ότι κανένας ποτέ δε μας ρώτησε αν θέλουμε να την πληρώνουμε με το ζόρι, σε αντίθεση με την ιδιωτική τηλεόραση που δαιμονοποιήθηκε μέσα σε ένα λαϊκίστικο παραλήρημα, ενώ όχι μόνο έβγαζε το ψωμί της μόνη της, αλλά έδινε και σε πολύ κόσμο.
Ο «θέλω να ελέγξω τους κρίσιμους αρμούς της εξουσίας» μαζί με το λαϊκό παιδί από την Καισαριανή, αποφάσισαν με βάση μια μελέτη «μάρκα με έκαψες» να αναδιαρθρώσουν όλη την ελληνική τηλεόραση, όχι φυσικά για να βελτιώσουν το οτιδήποτε ή για να εξυγιάνουν το τοπίο, αλλά για να καταφέρουν να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο της ενημέρωσης και των μίντια. Κάπως έτσι αποφάσισαν να εξαφανίσουν το μεγάλο κανάλι ως κίνηση ματ επιβεβαίωσης της αριστερής επαναστατικής ταυτότητας.
Η επιστροφή του όμως σηματοδοτεί τη νίκη της ελεύθερης έκφρασης ενάντια στη λογοκρισία, της πολυφωνίας ενάντια στην κατευθυνόμενη τηλεοπτική χειραγώγηση και θέλουμε να ελπίζουμε και την σταδιακή αποδυνάμωση του λαϊκισμού. Επιπρόσθετα θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα επέλθει και μία καλύτερη ποιοτικά τηλεοπτική πραγματικότητα, μιας και το μεγάλο κανάλι ήταν αυτό που φιλοξενούσε τις καλύτερες και πιο προσεγμένες τηλεοπτικές παραγωγές και έχει να επιδείξει διαχρονικά τηλεοπτικό περιεχόμενο που χαρακτηριζόταν από πολιτισμό, κουλτούρα, ποικιλία και πάνω από όλα ποιότητα.
Καθώς προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε ένα τηλεοπτικό τοπίο που μας παρουσιάζει –και προσπαθεί να μας πείσει μάλιστα- ότι η μέγιστη επιβεβαίωση της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το να καταφέρει να γίνει κανείς, μοντέλο, μάγειρας, τραγουδιστής και να συνδυάσει σωστά φουστίτσα και μπλουζίτσα, σαν να έχει καταφέρει να ανακαλύψει τη θεραπεία του καρκίνου ή να έχει αποφοιτήσει από το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο του πλανήτη, καλό θα ήταν να συνέλθουμε λίγο έστω και με τις επαναλήψεις παλαιότερων παραγωγών που απέπνεαν το κάτι διαφορετικό.
Όχι βέβαια ότι θα καταφέρει μία τηλεοπτική επιστροφή να φέρει την τηλεοπτική άνοιξη, μιας και από μόνη της δεν μπορεί να διασφαλίσει την κατεύθυνση ή την επιλογή του κοινού που επιλέγει να ταυτιστεί με την reality κατηφόρα, αλλά σαφώς μπορεί να προσφέρει μία εναλλακτική επιλογή και μία διέξοδο σε όλους όσοι τόσο καιρό ασφυκτιούν και σαφώς αποτελεί και μία περίτρανη απόδειξη της αδυναμίας του οποιουδήποτε να ελέγξει, να φιμώσει ή να κατευθύνει τη σύγχρονη δυτική πραγματικότητα των μίντια.
