Στο πρόσφατο επαγγελματικό μου ταξίδι στις ΗΠΑ, παρά τις εξαντλητικές πτήσεις το jet lag και τις πολλές ώρες εργασίας, βρήκα το χρόνο για να ακολουθήσω κατά το δυνατόν το προπονητικό μου πρόγραμμα.
*Του Νίκου Αρμένη
Όχι, διαλειμματική προπόνηση δεν κατάφερα να κάνω αλλά έτρεξα ένα 5άρι tempo run στους δρόμους του Ybor της Φλόριντα, 8 χλμ σε διάδρομο στο γυμναστήριο του ξενοδοχείου όπου έμεινα στην Ουάσινγκτον και 14 χλμ γύρω από το μνημείο της Αμερικανικής Πρωτεύουσας, το Λευκό Οίκο και το Μνημείο Πεσόντων του β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Έφτασα στην Φλόριντα Κυριακή απόγευμα τοπική ώρα μετά από 3 πτήσεις και Δευτέρα πολύ νωρίς το πρωί βγήκα έξω να προλάβω να κάνω έστω αυτά τα γρήγορα 5 χλμ. Η θερμοκρασία ήταν περίπου στους 9 βαθμούς κελσίου, ιδανικός καιρός θα έλεγα για τρέξιμο. Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο για το μπάνιο μου και ένα γρήγορο πρωϊνό πριν από μία εξαιρετικά γεμάτη από δουλειά ημέρα, αισθανόμουν ότι είχα ξεκινήσει την ημέρα μου με τον καλύτερο τρόπο για να έχω ενέργεια μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθώ το ίδιο βράδυ, στην Ουάσινγκτον πια.
Ξαναέτρεξα Τετάρτη επίσης νωρίς το πρωί σε διάδρομο που γνωρίζετε ότι δεν είναι κάτι που πολυσυμπαθώ. Αν είχα έστω μισή ώρα παραπάνω θα έκανα τουλάχιστον 10 χλμ και θα έτρεχα έξω. Όμως πορεύτηκα με τις δυνατότητες που είχα. Δεν άφησα ανεκμετάλλευτο το χρονικό διάστημα που μπορούσα να αξιοποιήσω για προπόνηση, έστω σε διάδρομο.
Την επόμενη ημέρα, τελευταία μου πριν την επιστροφή στην πατρίδα και χωρίς καθόλου δουλειά, είχα την ευκαιρία να ζήσω αυτό που περίμενα πως και πως! Ξύπνησα, όπως κάθε πρωί στις 05.30 και λίγα λεπτά μετά τις 07.00 ήμουν έξω στο δρόμο για μια προπόνηση που εκείνη τη ώρα δεν ήξερα πόσο θα διαρκούσε. Βασικά, σκεφτόμουν να κάνω έστω 10 χλμ αλλά δεν ήμουν σίγουρος πόσο θα άντεχα να τρέχω με τόσο κρύο καθώς ο υδράργυρος στο θερμόμετρο ήταν στους 2 βαθμούς υπό το μηδέν. Εννοείται ποτέ δεν ζεστάθηκα τόσο ώστε να αισθανθώ ότι δεν κρυώνω καθόλου. Ίδρωνα αλλά δεν ζεστάθηκα ποτέ.. «Ζεστάθηκε» όμως η ψυχή μου με όσα έβλεπαν τα μάτια μου. Εκείνη την ώρα ξημέρωνε και απόλαυσα την Ανατολή του ήλιου καθώς σιγά σιγά χρωμάτιζε με χρυσοκόκκινο χρώμα το μνημείο της Ουάσινγκτον ενώ εγώ «κατάπινα» χλμ γύρω του. Κι αν νομίζετε ότι ήμουν μόνος, σας γελάσανε! Αμέτρητοι, ναι όπως σας το λέω, αμέτρητοι άλλοι δρομείς, εκείνη την ώρα, παρά το τσουχτερό κρύο, ήταν εκεί έξω και έκαναν την δική τους ψυχοθεραπεία τρέχοντας!
Και στην Ελλάδα πια οι κάποτε «τρελοί» που τρέχουμε στους δρόμους κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, είμαστε πολλοί μα, ενώ έτρεχα εκεί αναρωτήθηκα. Γιατί έπρεπε να περάσουν δεκαετίες ολόκληρες για να υιοθετήσουμε και στον τόπο μας αυτή την υπέροχη συνήθεια όταν άλλα αμερικανόφερτα χούγια, λιγότερο ή καθόλου υγιεινά, τα βάλαμε στη ζωή μας αβλεπεί..;
Έχω απάντηση αλλά δεν είναι της ώρας ούτε στο κλίμα του κειμένου. Είναι ενθαρρυντικό πάντως που τρέχουμε πια σαν τους Αμερικάνους, δηλαδή όλο και περισσότεροι και όλο και πιο πολύ!
Επιστρέφοντας στην υπέροχη προπόνηση εκείνης της ημέρας, να σας πω ότι την ολοκλήρωσα αφού το ρολόι μου έγραψε 14 χλμ και ενώ θα ήθελα να τρέξω τουλάχιστον άλλα τόσα! Δεν είχα βγει όμως έξω για long run..
Εννοείται και στα επόμενα ταξίδια μου θα έχω πάντα μαζί τα αθλητικά μου παπουτσάκια γιατί όπως έχω ξαναπεί, οι δρομείς τις πόλεις που επισκέπτονται τις «κατακτούν» μόνο όταν τρέξουν στους δρόμους τους..!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
