Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όλοι μπαίνουμε στο τριπάκι του τι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε για να περνάμε πιο όμορφα, να έχουμε ότι επιθυμούμε (που λένε και οι κλασικές ευχές), να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι για τον εαυτό μας και για τους άλλους, να κάνουμε τις αλλαγές εν πάση περιπτώσει που θα μας δώσουν νέες ευκαιρίες και ώθηση τη νέα χρονιά.
Προσωπικά την εν λόγω «πρακτική» τη βρίσκω λίγο γραφική και μεταξύ μας και ψεύτικη, καθώς πρώτον αν πρέπει να αλλάξουμε πράγματα προς το καλύτερο και το θέλουμε πραγματικά, αυτό μπορούμε να το κάνουμε οποιαδήποτε στιγμή και φυσικά δεν χρειαζόμαστε το 3,2,1 για να το κάνουμε και δεύτερον γιατί όλα αυτά στις περισσότερες περιπτώσεις μένουν στα χαρτιά.
Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοια εποχή γινόμαστε οι υποψήφιοι πολιτικοί του εαυτού μας και των άλλων και γεμίζουμε με θα που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Θα κόψω το τσιγάρο, θα τρώω καλύτερα, θα μειώσω το αλκοόλ, θα, θα, θα. Θα τα πούμε όλα αυτά και την επόμενη μέρα θα τα έχουμε όλοι ξεχάσει είναι η πικρή αλήθεια.
Παρόλα αυτά όμως τόσα χρόνια δεν έχω ακούσει ούτε έναν να πει ένα θα της προκοπής, που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα και να μην περιορίζεται μόνο στον εαυτούλη του καθενός. Ίσως να ήταν πολύ πιο χρήσιμο και σίγουρα πολύ πιο εποικοδομητικό να ακούσουμε ή να πούμε για μια φορά ένα θα, που να μην αναφέρεται σε εμάς αλλά στους άλλους.
Διότι ακόμη και τα βασικά που πρέπει να τηρούμε έτσι για να μπορούμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, τα αναιρούμε καθημερινά, αλλά το μόνο πρόβλημα μας είναι αν θα φάμε ρίζες αντί για κρέας και αν θα πάμε να γυμνάσουμε το κορμί φέτος περισσότερο από πέρσι.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από το θα μάθω να λέω καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ, συγγνώμη. Θα μάθω να σέβομαι τους άλλους ανθρώπους, σε επίπεδο προσωπικότητας, απόψεων, γνώμης, διαφορετικότητας, έκφρασης. Θα μάθω να σέβομαι τους κανόνες και τις επιταγές της κοινωνίας και της ανθρώπινης διάδρασης. Θα μάθω να μην παρκάρω στις ράμπες αναπήρων ας πούμε, θα μάθω να σέβομαι τις ουρές προτεραιότητας, το κόκκινο φανάρι, θα μάθω να μην πετάω τα σκουπίδια μου όπου μου την βαρέσει, θα μάθω να μην οδηγώ μεθυσμένος και όποιον πάρει ο χάρος, θα μάθω να ακούω με σεβασμό, θα μάθω να μιλάω με ευγένεια. Θα μάθω να σέβομαι τους ηλικιωμένους, να προσφέρω βοήθεια σε όποιον το έχει ανάγκη, να μην κρίνω τους πάντες και τα πάντα για να ξεσπάσω κάπου τα κόμπλεξ μου, θα μάθω να μην εκμεταλλεύομαι τους ανθρώπους, θα μάθω να αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεων και των λαθών μου. Θα μάθω ότι οτιδήποτε περιμένω ή απαιτώ από τους άλλους πρέπει να το κάνω πρώτα εγώ ο ίδιος.
Ας πούμε λοιπόν πρώτα και κυρίως ας τηρήσουμε έστω και στο ελάχιστο ένα από όλα αυτά τα θα, που δεν περιορίζονται μόνο στον εαυτούλη μας και από εκεί και πέρα, μιας και αυτά είναι τα δύσκολα, ίσως μας φανεί πιο εύκολο το να βάλουμε παραπάνω μαρούλι στο πιάτο μας και παραπάνω βαράκια για τον τρικέφαλο. Άντε και καλή χρονιά και ένα 2020 με λιγότερα θα και περισσότερη ανθρωπιά, ήθος, σεβασμό, αντίληψη και ευθιξία.
