Ελευθερία. Τι ωραία λέξη! Ε, λοιπόν το βρήκα. Αυτό ακριβώς μου προσφέρει το τρέξιμο και με έχει γοητεύσει! Δηλαδή μου προσφέρει αυτό και αμέτρητα άλλα, μα αλήθεια μόνο και μόνο γι’αυτό, αξίζει να τρέχει κανείς!
*Του Νίκου Αρμένη
Πολλοί νομίζουν ότι όσοι έχουμε πάρει το τρέξιμο στα σοβαρά, αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι γιατί έχουμε αυτοεγκλωβιστεί λέει σε μια αέναη προσπάθεια να μας φτάσουμε και να μας προσπεράσουμε. Κούνια που σας κούναγε, λέω εγώ.
Ας τα βάλουμε σε μία σειρά.
Να εξηγήσω πως όταν λέω «εμείς που έχουμε πάρει το τρέξιμο στα σοβαρά», δεν εννοώ «εμείς που την είδαμε πρωταθλητές». Ούτε είμαστε, ούτε πρόκειται να γίνουμε ποτέ πρωταθλητές.
Εννοώ, εμείς που δεν τρέχουμε κάνοντας απλώς συστηματικά τζόκινγκ αλλά ακολουθούμε συγκεκριμένο πρόγραμμα προπόνησης και το ψάχνουμε από δεκαπέντε μεριές το πράγμα για να βελτιώσουμε την απόδοση και τους χρόνους μας. Παραμένουμε απλοί, ρομαντικοί, αθλούμενοι με τη διαφορά ότι τρέχουμε με πάθος, με πειθαρχία και επιμονή που δικαίως μας κατατάσσει στο γκρουπ των αθλητών.
Αθλητές λοιπόν, «κολλημένοι» με τα χλμ, αλλά ελεύθεροι!
Και εξηγούμαι γιατί ξέρω ότι σε κάποιους ζηλιάρηδες ακούγονται ακατανόητα όλα αυτά.
Σας το ορκίζομαι πως κάθε πρωί που βάζω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω για την προπόνησή μου, αισθάνομαι ότι δραπετεύω. Είναι ένας ασφαλής τρόπος να κινηθώ έξω από το πλαίσιο. Είναι δρόμος που με οδηγεί μακριά από τη ρουτίνα και τα προβλήματα. Είναι μονοπάτι διαφυγής από τα ίδια και τα ίδια.
Ξέρεις πώς είναι φίλη και φίλε μου να ζεις καθημερινά μια ώρα και βάλε χωρίς αυτόν το διάολο που λέγεται κινητό τηλέφωνο;
Ξέρεις πώς είναι να βλέπεις πραγματικές εικόνες και αληθινούς ανθρώπους γύρω σου και όχι εικονίδια και digital φωτογραφίες ή βίντεο σε ιστοσελίδες και social media;
Ξέρεις πώς είναι να δωρίζεις στους πνεύμονές σου τη μέγιστη ποσότητα οξυγόνου που μπορούν να αντέξουν; Το οξυγόνο είναι ζωή σου θυμίζω..
Ξέρεις πώς είναι να τρέχεις «πετώντας»; Να νομίζεις ότι έχεις πραγματικά φτερά; Όταν οι δρομείς λέμε «πέταξα», σχεδόν το εννοούμε..
Ξέρεις πώς είναι να βγάζεις μια ακόμα προπόνηση ενώ δεν το περίμενες παρά την κούραση που μπορεί να ένιωθες πριν πατήσεις start στο gps ρολόι σου;
Και επίσης, ξέρεις πώς είναι να πονάς μεν σε όλο το σώμα και κυρίως στα πόδια αλλά να έχεις τη βεβαιότητα ότι μετά και από τη σημερινή προπόνηση, το μυαλό σου καθάρισε, η ψυχή σου ηρέμησε και η σκέψη σου γαλήνεψε;
Δεν ξέρεις. Είναι προφανές ότι δεν ξέρεις. Αν ήξερες, θα έβαζες παπούτσια και θα έτρεχες κι εσύ. Ή τουλάχιστον δεν θα σκεφτόσουν έτσι.
Θα στο πω με μια φράση.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να απολαμβάνουν την ελευθερία που προσφέρει το τρέξιμο. Είναι θέμα επιλογής.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
