Το «ξεβράκωμα» του νεαρού από άνδρες των ΜΑΤ, κατά τη διάρκεια των, λίγων είναι η αλήθεια επεισοδίων, μετά το τέλος των διαδηλώσεων για την μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, προκάλεσε πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Λογικές, συγκρατημένες, υπερβολικές, χρωματισμένες κομματικά και ιδεολογικά, αντικειμενικές ή με σκοπιμότητα.
Κάποιοι πήραν ανοιχτά το μέρος των αστυνομικών, κάποιοι τους δικαιολόγησαν, κάποιοι άλλοι τάχθηκαν ανοιχτά στο πλευρό του νεαρού που προσήχθη και κάποιοι έδωσαν ελαφρυντικά, μέχρι και δίκιο, σε όσους δημιούργησαν ή συμμετείχαν στα επεισόδια.
Μεταξύ αυτών, ξεχωριστή θέση, καθώς αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους, κατέχουν οι Συριζαίοι.
Αυτοί που, τώρα που δεν είναι κυβέρνηση εννοείται, κατεβαίνουν υποκριτικά και συνοδευόμενοι έως περικυκλωμένοι από τους αστυνομικούς φρουρούς τους, σε πορείες όπως της επετείου του Πολυτεχνείου, ευτελίζοντας κάθε έννοια διαμαρτυρίας ή απόδοσης τιμών σε αγωνιστές και ντροπιάζοντας κάθε συμμετέχοντα.
Αυτοί που όταν ήταν κυβέρνηση και μάλιστα «αριστερή», έδιναν εντολές στα ΜΑΤ να ξυλοφορτώνουν και να ρίχνουν χημικά σε συνταξιούχους, σε φοιτητές και μαθητές, σε μητέρες και παιδιά που διαδήλωναν για την Μακεδονία, σε πρώην συντρόφους τους που διαμαρτύρονταν για τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, σε αγρότες τις καρότσες των οποίων ανέβαιναν προεκλογικά και σε όποιον τολμούσε να πλησιάσει στην, αποκλεισμένη για 4,5 χρόνια με αστυνομικές κλούβες, Ηρώδου Αττικού. (Οι μόνοι που κατάφεραν την προηγούμενη τεραετία να περάσουν μπροστά από το Μαξίμου ήταν οι… Μαραθωνοδρόμοι.)
Αυτοί, τώρα, μιλούν για «ακραία καταστολή» και για «εικόνες ντροπής, με άντρες των ΜΑΤ να εξευτελίζουν διαδηλωτές». Αυτοί που μεταχειρίστηκαν καθεστωτικές πρακτικές όπως τις προληπτικές προσαγωγές και το… προκαταβολικό ξύλο, μιλούν τώρα για «συνέχεια του κράτους της δεξιάς των δεκαετιών του ’50 και ’60».
Καλό θα ήταν εκτός από το “ξεβράκωμα” του διαδηλωτή να ασχοληθούν και με το δικό τους…
