Με τέσσερις, από τις δέκα συνολικά ταινίες που βγαίνουν απόψε στους κινηματογράφους, να έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και τη δική τους γοητεία, μπαίνουμε στον τελευταίο μήνα της χρονιάς. Οι ταινίες που αξίζουν να δουν οι φίλοι του καλού σινεμά είναι το φιλμ μυστηρίου “Στα μαχαίρια”, το τολμηρό δράμα “Η Βασίλισσα της Καρδιάς, το δράμα περιπλάνησης “Λιλιάν” και το πρωτότυπο animation για τον πρωτοπόρο του σουρεαλιστικού σινεμά “Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες”.
Στα Μαχαίρια (Knives Out) Ταινία μυστηρίου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ράιαν Τζόνσον, με τους Ντάνιελ Κρεγκ, Κρις Έβανς, Άννα ντε Αρμάς, Τζέιμι Λι Κέρτις, Ντον Τζόνσον, Τόνι Κολέτ, Μάικλ Σάνον κ.ά.
Γοητευτικό φιλμ μυστηρίου, αλά Αγκάθα Κρίστι, με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, που διαθέτει ένα ευπρόσωπο επιτελείο ηθοποιών, απ’ τους οποίους ξεχωρίζει η παρουσία του Ντάνιελ Κρεγκ, μία ιδιαιτέρως προσεγμένη παραγωγή κι ένα καλοδουλεμένο στόρι. Ο Ράιαν Τζόνσον, που έχει στο ενεργητικό του τον “Πόλεμο των Άστρων – Οι Τελευταίοι Τζεντάι”, αλλά και ταινίες διαφορετικών ειδών, σου δίνει την αίσθηση ότι από νέος θα ήθελε να γυρίσει μια ταινία μυστηρίου και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει και μάλιστα με δικό του σενάριο. Ο Τζόνσον φαίνεται να το απολαμβάνει και μεταδίδει αυτή την απόλαυση και στο θεατή, ακόμη και σε αυτόν που δεν ελκύεται από τις ταινίες μυστηρίου και μάλιστα αυτές που παραπέμπουν στην Αγκάθα Κρίστι.
Το στόρι του μοιάζει συνηθισμένο: ένας υπερήλικας συγγραφέας μυστηρίου αυτοκτονεί την ημέρα των γενεθλίων του, αλλά γρήγορα οι συγγενείς και ο περίγυρός του φαίνεται ότι κάτι έχουν να κρύψουν από τον ντετέκτιβ που προσλαμβάνεται για να λύσει την υπόθεση. Ένα στόρι που μοιάζει περισσότερο ως η αφορμή για να μιλήσει για πολλά περισσότερα, όπως το είναι και το φαίνεσθαι, τους σκοτεινούς χαρακτήρες που μπορεί να κρύβονται πίσω από τα προσωπεία, αλλά και να κάνει τα πολιτικά του σχόλια. Χαρακτήρες που αναπτύσσει με επιδεξιότητα και εντάσσει ιδανικά στην προβληματική του, ενώ ταυτόχρονα προχωρά μεθοδικά και με σωστούς ρυθμούς, μέχρι την ανακάλυψη της αλήθειας, .
Ο Τζόνσον μπορεί να κρατά ένα παλαιομοδίτικο ύφος, αλλά παράλληλα έχει εμπνεύσεις που ανανεώνουν αυτό το απαιτητικό είδος, το οποίο εύκολα μπορεί να ξεπέσει σε τηλεταινίες της σειράς, απ’ αυτές που βλέπουμε σωρηδόν στις μικρές οθόνες μας. Σίγουρα απ’ τις ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν. Το ψυχαγωγικό σινεμά στα καλύτερά του, μια μπριλάντε, κομψή και συναρπαστική ταινία, που θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό θεατή, ενώ κάποιοι θα ενθουσιαστούν.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ, είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι περιμέναμε, ξεφεύγει απ’ το μοντέλο “Τζέιμς Μποντ”, δείχνει να το διασκεδάζει και να απολαμβάνει τον ρόλο του ιδιότυπου ντετέκτιβ. Από κοντά και το υπόλοιπο καταξιωμένο καστ που τον πλαισιώνει, με την Τζέιμι Λι Κέρτις, τον Κρις Έβανς, τον Ντον Τζόνσον και τον Μάικλ Σάνον να ξεχωρίζουν για την προσήλωσή τους στους χαρακτήρες που υποδύονται.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν ο φημισμένος συγγραφέας Χάρλαν Θρόμπι βρίσκεται νεκρός στην έπαυλή του έπειτα από τον εορτασμό των 85ων γενεθλίων του, ο πάντα περίεργος αλλά και ευγενής Ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ προσλαμβάνεται μυστηριωδώς για να ερευνήσει το έγκλημα. Από τη δυσλειτουργική οικογένεια ως το αφοσιωμένο υπηρετικό προσωπικό, ο Μπλανκ βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστό από παραπλανητικά στοιχεία και ψέματα που τον εμποδίζουν να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον πρόωρο θάνατο του Χάρλαν.
Η Βασίλισσα της Καρδιάς (Dronningen) Ψυχολογικό δράμα, δανέζικης παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μέι ελ-Τούκι, με τους Τρίνε Ντίρχολμ, Γκούσταβ Λιντ, Μάγκνους Κρέπερ κ.ά.
Εξαιρετικού ενδιαφέροντος θέμα και καλογυρισμένο από τη Δανία, που βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Sundance, αλλά και στο Γκέτεμποργκ ως η καλύτερη σκανδιναβική ταινία της χρονιάς. Τολμηρή ταινία, χτισμένη πάνω στην ερωτική σχέση μιας μεσήλικης γυναίκας με τον έφηβο γιο του άνδρα της από τον πρώτο του γάμο.
Δεν είναι υπερβολή να σκεφτεί κάποιος ότι κάτι τρέχει εκεί ψηλά στις σκανδιναβικές χώρες. Μεγάλο μέρος της θεματολογίας των ταινιών τους προκαλούν αν μη τι άλλο προβληματισμό για τον πλούσιο βορρά. Μήπως δεν είναι όλα τόσο ωραία όπως τα λένε ή τα διαφημίζουν;
Αν η πολιτική ορθότητα για μεγάλο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου αποτελεί σήμερα μία σύμβαση ίσως και αναγκαστική, απ’ ό,τι φαίνεται για τη Δανία δεν είναι έτσι. Εκεί μάλλον έχει περάσει πλέον στο DNA των πολιτών. Έχει μπει πλέον στα χαρακτηριστικά του έθνους τους. Έχει αρχίσει να τους ρουφά τους χυμούς της ζωής, αλλοιώνει τα ένστικτα, τα πάθη, τη ζωή…
Στην ταινία της Μέι ελ-Τούκι βλέπουμε μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια, της μεσαίας τάξης, που ζει στην πολυτελέστατη μονοκατοικία της μέσα σε ένα δασάκι, να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της στο πρώτο σοβαρό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Τον ερχομό του εφήβου (ένας 17άρης) γιου του άνδρα του ζεύγους, το οποίο έχει αποκτήσει και δύο υπέροχα μικρά κορίτσια. Ένα άτακτο αγόρι, που απέκτησε ο σύζυγος από τον πρώτο του γάμο και αποτελεί θύμα ενός σκληρού διαζυγίου απ’ ότι διαφαίνεται. Η σύζυγος, μία δικηγόρος που ειδικεύεται στην κακοποίηση ανηλίκων, μια καλοστεκούμενη πενηντάρα, παρότι δείχνει να ζει μια ικανοποιητική ζωή, εμφανίζει τα πρώτα σημάδια κατάθλιψης. Της ηλικίας. Ανησυχεί για το θάψιμο της ερωτικής της ζωής, αμφιβάλει για την ελκυστικότητά της. Ο νεαρός με τον άστατο χαρακτήρα -που μοιάζει προχωρημένος αλλά και πάντα παιδί- θα της ξυπνήσει το πάθος. Θα του ριχτεί και θα κάνουν σεξ. Η πολιτική ορθότητα πάει περίπατο και μαζί η ηθική μιας γυναίκας δικηγόρου την οποία υπερασπίζεται. Το στιγμιαίο πάθος διαδέχεται το τραγικό. Η κατάσταση ξεφεύγει. Όμως, η γυναίκα ξέρει να χειραγωγεί τους ανθρώπους και ειδικά τον σύζυγό της. Έτσι θα καταφέρει να θάψει το ερωτικό της “έγκλημα”, συνεχίζοντας να είναι η ιδανική σύζυγος και μητέρα, όπως θέλουν τα πρότυπα της δανέζικης κοινωνίας.
Η Μέι ελ-Τούκι κινηματογραφεί χρησιμοποιώντας παγωμένες αποχρώσεις του γκρι και με αμεσότητα. Επικεντρώνεται στα τρία βασικά πρόσωπα του δράματος, χτίζει μεθοδικά το ψυχογράφημά τους και κλιμακώνει την ένταση, ειδικά μετά την αποκάλυψη της σεξουαλικής σχέσης στον άνδρα απ’ τον ίδιο το γιο του. Αν κλιμάκωνε πιο γρήγορα το αίσθημα της ανησυχίας και της έντασης και απέφευγε το πλήθος συμβολισμών και ψυχολογικών σχολίων, αλλά και μερικές αστοχίες δευτερεύουσας σημασίας, ίσως να μιλάγαμε και για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Συνταρακτική η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Τρίνε Ντίρχολμ, η οποία καταφέρνει να γερνά και να ξανανιώνει ανάλογα με τη διάθεσή της. Να γίνεται η καλοσυνάτη μητέρα, η γυναίκα που ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και απ’ την άλλη να μεταμορφώνεται σε επικίνδυνη γυναίκα, που για να διατηρήσει το κεκτημένο της καλής ζωής της και της οικογένειάς της, είναι ικανή να ξεπαστρέψει ηθικά και ψυχολογικά τους γύρω της.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Αν, μία πετυχημένη δικηγόρος που ειδικεύεται στις υποθέσεις νεαρών και ανηλίκων παραβατών, ζει µια τέλεια ζωή με τον γιατρό σύζυγο της Πίτερ και τις δίδυμες κόρες τους. Όμως, κάτι λείπει από την ζωή της. Θα αποπλανήσει τον έφηβο θετό της γιό της και θα αναγκαστεί να πάρει μια μη αναστρέψιμη απόφαση με σοβαρές συνέπειες
Λίλιαν (Lillian) Δραματική περιπέτεια, αυστριακής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Αντρέας Χόρβαθ, με τους Πατρίσια Πλάνικ, Κρις Σο, Αλμπερτ Λι κ.ά.
Πρωτότυπη ταινία δρόμου και περιπλάνησης που διασχίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και φτάνει μέχρι την Αλάσκα. Ένα φιλμ, που κερδίζει σιγά- σιγά τον θεατή και στο τέλος παραδομένος από τη γοητεία της κινηματογράφησης του Αντρέας Χόρβαθ, ενός ικανότατου ντοκιμαντερίστα, θα υποκλιθεί στη μεγαλοπρέπεια της απλότητας, της δύναμης των εικόνων και στο μαχητικό πνεύμα της ηρωίδας του. Εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία μιας νεαρής Ρωσίδας, που αποφασίζει για τους δικούς της λόγους να διασχίσει την αχανή χώρα, ο Χόρβατ αναδεικνύει τον ατρόμητο χαρακτήρα της, καθώς δεν τη φοβίζει τίποτα. Η Λίλιαν θα διασχίσει πάνω από δέκα Πολιτείες της αμερικανικής ενδοχώρας, δίνοντας την ευκαιρία στον Χόρβατ να γεμίσει τα περίτεχνα κάδρα του με εικόνες από μία χώρα που μοιάζει άγνωστη, πολύ μακριά από αυτή που προβάλλεται και “πουλάει” σε όλο τον κόσμο. Η ηρωίδα θα αντιμετωπίσει την ιδιότυπη απομόνωση των απλών ανθρώπων της βαθιάς Αμερικής, θα έρθει φάτσα κάρτα με την φτώχεια και την κατάρρευση ενός έθνους. Ταυτόχρονα, ο Χόρβατ δεν ξεχνά την ειδίκευσή του. Σαν έμπειρος ντοκιμαντερίστας αποθεώνει τα φυσικά κάλλη που στέκουν ακόμη ανέγγιχτα από την “πρόοδο” και την τρέλα της ανάπτυξης, μακριά από τις τηλεοπτικές και εύκολες φόρμες, προσφέροντας στο θεατή μία απολαυστική εμπειρία.
Η Πατρίτσια Πλάνικ, αν και δεν είναι ηθοποιός, σιωπηλή, χωρίς αβανταδόρικες δραματοποιήσεις, χτίζει έναν μοναδικό χαρακτήρα, τον οποίο υπηρετεί εκφραστικά και κινησιολογικά και στο τέλος κερδίζει το χειροκρότημα. Όπως έγινε και κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Λίλιαν βρίσκεται στην Νέα Υόρκη με ληγμένη την βίζα της και δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει πίσω στην Ρωσία. Χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα αποφασίζει να διασχίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να φτάσει στην Αλάσκα και από εκεί απέναντι, στην χώρα της.
Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες (Buñuel en el Laberinto de las Tortugas) Σινεφίλ animation, ισπανικής και γερμανικής-ολλανδικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Σαλβαδόρ Σιμό Μπουσόμ.
Και μόνο ότι ένα animation θέλει να περιγράψει την προσωπικότητα ενός πρωτοπόρου του σουρεαλισμού και του ανατρεπτικού κινηματογράφου, του εμπνευσμένου, βλάσφημου και ανυπότακτου, πάντα αναρχικού – και στον κινηματογράφο, του αξέχαστου Λουίς Μπουνιουέλ, αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σινεφίλ ιδέες. Αν προσθέσουμε ότι το animation του Μπουσόμ θέλει να ανοιχτεί στο ευρύ κοινό και να μη μείνει ένα πείραμα, που θα κολακέψει μια μικρή παρέα διανοουμένων, κάτι που καταφέρνει απόλυτα, τότε μιλάμε για ένα επίτευγμα που συγχρόνως συμβάλει στη διάσωση μίας τεράστιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ο Μπουσόμ βασιζόμενος στην αληθινή ιστορία του Μπουνιουέλ, και σε μια εποχή που ο πανούργος δημιουργός, στο ξεκίνημά του ως κινηματογραφιστής, ξεμένει από χρήματα μετά το σκάνδαλο που περιβάλει την αριστουργηματική ταινία “Χρυσή Εποχή” και δεν μπορεί να προχωρήσει την επόμενη ιδέα του για ένα ντοκιμαντέρ, το μνημειώδες “Γη Χωρίς Ψωμί”. Ο Μπουνιουέλ μπορεί να έγινε παγκόσμια γνωστός με τα φιλμ “Εξολοθρευτής Άγγελος”, “Η Ωραία της Ημέρας”, “Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας”, αλλά με την “Χρυσή Εποχή”, τον “Ανδαλουσιανό Σκύλο” και το “Γη Χωρίς Ψωμί”, δηλαδή, τις πρώτες του τρεις ταινίες, εξέλιξε όσο λίγοι την κινηματογραφική γλώσσα επηρεάζοντας πλήθος σκηνοθετών. Ειδικά με τη “Γη Χωρίς Ψωμί”, ένα ντοκιμαντέρ 30 λεπτών, θα σοκάρει την κοινή γνώμη της εποχής, καθώς θα περιγράψει την ανείπωτη φτώχεια που μαστίζει την επαρχία Λας Ούρδες.
Ο Μπουσόμ, κάνει μια έξοχη, ελκυστική ταινία, συνδυάζοντας το σκίτσο με σκηνές από το αυθεντικό ντοκιμαντέρ του Μπουνιουέλ, κόβει και ράβει με ακρίβεια χιλιοστού, χρησιμοποιεί ιδιοφυώς τη μουσική και αναδεικνύει τις ηθικές συνέπειες που έχουν οι αισθητικές παρεμβάσεις του σπουδαίου κινηματογραφιστή.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Παρίσι, 1930. Ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Λουίς Μπουνιουέλ είναι ήδη οι κύριες μορφές του σουρεαλιστικού κινήματος. Απροσδόκητα, ο Μπουνιουέλ μένει χωρίς χρήματα μετά το σκάνδαλο που περιβάλλει την ταινία του «Χρυσή Εποχή». Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε το επόμενο έργο του, ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις φτωχότερες ισπανικές περιφέρειες, τη Λας Ούρδες. Ωστόσο, ο καλός του φίλος, ο γλύπτης Ραμόν Ασίν, αγοράζει ένα λαχείο με την υπόσχεση ότι, αν κερδίσει, θα πληρώσει για την ταινία. Απίστευτα και αναπάντεχα, η τύχη είναι στο πλευρό τους.
Δίκτυο Κατασκόπων (Spider in the Web) Κατασκοπικό θρίλερ, ισραηλιτικής και βρετανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Έραν Ρίκλις, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μόνικα Μπελούτσι, Ιτάι Τιράν, Μακράν Κουρί κ.ά.
Δύο ερωτήματα που θα έρθουν στο μυαλό όσων θα σκεφτούν να πάνε να δουν αυτό το κατασκοπικό θρίλερ του ισραηλινού Έραν Ρίκλις. Το πρώτο: Μπορεί ένας ηθοποιός, όπως ο Μπεν Κίνγκσλεϊ, να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή από μόνος του; Και το δεύτερο: Η Μόνικα Μπελούτσι είναι λαχταριστή και καυτή, όπως τη θέλουν οι θαυμαστές της; Και στα δύο η απάντηση είναι αρνητική.
Ας πάμε όμως και στην ταινία. Ένα ιδιαίτερα μπερδεμένο κατασκοπικό θρίλερ, όπου για να βγάλεις άκρη πρέπει να το δεις τρεις φορές, αν και θα κοιτάξεις το ρολόι σου από το πρώτο 20λεπτο. Δαιδαλώδεις διαδρομές κατασκόπων, σενάριο χαοτικό, κακή απομίμηση ενός Λε Καρέ και τα απαραίτητα προπαγανδιστικά μηνύματα.
Μία ακόμη άτυχη στιγμή για τον καταξιωμένο Βρετανό ηθοποιό Μπεν Κίνγκσλεϊ, που τα τελευταία χρόνια αναλώνεται σε αδιάφορες παραγωγές, καταστρέφοντας τη φήμη του. Για την Μόνικα, η οποία δεν μπορεί εδώ και πολλά χρόνια να βρει το δρόμο της, μάλλον είναι μία ακόμη εμφάνιση, που απαντά στο “τι να κάνει αυτό το κορίτσι;”
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας κάποτε κορυφαίος μυστικός πράκτορας αρπάζει την ευκαιρία να δώσει πνοή στην καριέρα του αναλαμβάνοντας μία αποστολή που έχει να κάνει με πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Όμως η Μοσάντ έχει βάλει τον δικό της πράκτορα στο κατόπι του και ο στόχος της αποστολής είναι μία αινιγματική γυναίκα με θολές προθέσεις. Ο πρωταγωνιστής σύντομα καταλαβαίνει ότι από θηρευτής θα γίνει το θήραμα.
21 Γέφυρες (21 Bridges) Αστυνομική περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μπράιαν Κερκ, με τους Τσάντγουικ Μπόουζμαν, Σιένα Μίλερ, Τζ. Κ. Σίμονς, Κιθ Ντέιβιντ κ.ά.
Αστυνομική περιπέτεια με πολύ δράση, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, σκοτεινά πλάνα, με φόντο το νυχτερινό Μανχάταν και έναν συμπαθητικό πρωταγωνιστή, τον Τσάντγουικ Μπόουζμαν. Ακόμη ένα φιλμ, που μπορεί να έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά μάλλον μοιάζει με ένα επεισόδιο που έχει τραβηχθεί για να βγει μια ταινία μεγάλου μήκους. Η ιστορία συνηθισμένη. Μαύρος αστυνομικός με μελανό φάκελο, γιος αστυνομικού που πέθανε εν ώρα καθήκοντος, πρέπει να βρει μέσα σε λίγες ώρες τους δολοφόνους οκτώ αστυνομικών που βρέθηκαν σε ένα περιστατικό ληστείας, αλλά η υπόθεση δεν είναι όπως ακριβώς φαίνεται.
Ο σκηνοθέτης έχει ορισμένες καλές ιδέες, αλλά έχει να αντιμετωπίσει ένα σενάριο με υπερβολές και αναληθοφάνειες, ένα στόρι γεμάτο τρύπες περισσότερες και από αυτές που έχουν γεμίσει τα θύματα της ταινίας.
Πάντως, ο Μπόουζμαν το παλεύει όσο μπορεί προσπαθώντας να ξεφύγει από το μονοδιάστατο χαρακτήρα του σεναρίου, κυριαρχεί στην οθόνη, ενώ έχει ως άξια παρτενέρ την Σιένα Μίλερ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας ατιμασμένος ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης έχει μια ευκαιρία για λύτρωση. Όταν «ρίχνεται» σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να πιάσει ένα δολοφόνο, αρχίζει να ανακαλύπτει μια τεράστια συνωμοσία που ενώνει τους συναδέλφους του με μια εγκληματική αυτοκρατορία. Πρέπει να αποφασίσει ποιον κυνηγάει και ποιος τον κυνηγάει. Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού, το Μανχάταν είναι εντελώς αποκλεισμένο για πρώτη φορά, ακόμα και οι 21 γέφυρές του.
Τα Άγρια Αγόρια (Les Garçons Sauvages) Δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής του 2017, σε σκηνοθεσία Μπερτράν Μαντικό, με τους Πολίν Λοριλάρντ, Βιμάλα Πονς, Νταιάν Ρουξέλ, Μαθίλντ Βαρνιέ, Ναταλί Ρισάρ κ.ά.
Προκλητική για την πρόκληση, τολμηρή για την τολμηρότητα, ανατρεπτική για την ανατροπή -του θεατή από την πολυθρόνα. Τι είναι τελικά η ταινία του Μαντικό, ενός μικρομηκά που έφτασε κοντά στα 50 του για να μπει στην αρένα των μεγάλων μήκους ταινιών; Μάλλον λίγα απ’ όλα και στο τέλος τίποτα. Σαν τέκνο του Κοκτό, του Μπόροβτζικ του Ντέιβιντ Λιντς και ίσως πολλών άλλων δημιουργών, γνωστών για την προκλητικότητα, την ανατρεπτικότητα και τον ριζοσπαστισμό που τους διέκρινε. Ένας κινηματογραφικός Φρανκενστάιν. Τα ενδιαφέροντα πλάνα είναι ασύνδετα, η ιστορία προσχηματική και πολλές φορές άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, οι χαρακτήρες φτάνουν στο γκροτέσκο και το δράμα μερικές φορές προκαλεί το γέλιο – ίσως και νευρικό. Μπορεί στην αρχή το φιλμ να αφήνει κάποιες υποσχέσεις, με την υποβλητική ατμόσφαιρα, αλλά πολύ γρήγορα ξεχειλώνει, επαναλαμβάνεται και γίνεται κουραστική, κοπιάροντας μια σειρά από σκηνές αντίστοιχων ταινιών από σημαντικούς σκηνοθέτες. Μια ταινία που αναδεικνύει την αυταρέσκεια του σκηνοθέτη, που ίσως βρει κάποιους θαυμαστές, αλλά μάλλον θα προκαλέσει την οργή των περισσοτέρων, που έχασαν τον καιρό τους βλέποντας ακόμη μία δήθεν καλλιτεχνική δημιουργία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια ομάδα αγοριών διαπράττουν ένα έγκλημα στη Ρουνιόν των αρχών του 20ού αιώνα. Για να τους τιμωρήσει, ένας Ολλανδός καπετάνιος τούς παίρνει στο στοιχειωμένο καράβι του και, βάζοντας πλώρη για ένα μαγικό νησί, γίνεται τύραννος κι αφέντης.
Παίζοντας με τη Φωτιά (Playing with Fire) Κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Άντι Φίκμαν, με τους Τζον Σένα, Κίγκαν-Μάικλ Κέι, Τζον Λεγκουιζιάμο, Μπριάνα Χίλντεμπραντ, Τζούντι Γκριρ κ.ά.
Σίγουρα μία από τις πέντε χειρότερες ταινίες της χρονιάς, είναι τούτο δω το κατασκεύασμα, μια κωμωδία καταστάσεων που ισοπεδώνει κάθε αισθητική. Το στόρι κοινότοπο: “σκληροί άνδρες αναλαμβάνουν το ντάντεμα άτακτων πιτσιρικάδων”. Πριν περίπου 30 χρόνια ο Σβαρτσενέγκερ είχε παίξει κάτι παρόμοιο στο “Ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου”, αλλά από πίσω είχε τον Ίβαν Ράιτμαν, στη σκηνοθεσία και μια φροντισμένη παραγωγή, που έσπασε τα ταμεία. Τώρα, εδώ ο ασήμαντος σκηνοθέτης Άντι Φίκμαν πασχίζει να διασκεδάσει το παιδικό εφηβικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται, με σάχλες άνευ προηγουμένου, ενώ ο πρωταγωνιστής Τζον Σένα, που παραπέμπει στον Σβαρτσενέγκερ, μαζί με τους φίλους του σε έναν πυροσβεστικό σταθμό, θα εισβάλει στην οθόνη με περισσό θράσος και πιο χοντροκομμένα και από τα μούσκουλά του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν ο πυροσβέστης Τζέικ Κάρσον και η ελίτ ομάδα του ειδικών πυροσβεστών έρχονται να διασώσουν τρία αδέρφια από μια καταστροφική πυρκαγιά, αμέσως συνειδητοποιούν ότι καμιά εκπαίδευση ως τώρα δεν θα μπορούσε να τους προετοιμάσει για την πιο δύσκολη δουλειά τους -να γίνουν μπεϊμπισίτερ. Οι πυροσβέστες αδυνατούν να εντοπίσουν τους γονείς των παιδιών και ενώ τους συμβαίνουν τα πάνω-κάτω στη ζωή και στη δουλειά τους, γρήγορα μαθαίνουν ότι τα παιδιά -όπως οι πυρκαγιές- είναι άγρια και απρόβλεπτα.
Ο Βουλευτής της Βαλτικής (Balitc Deputy) Δραματική ταινία, σοβιετικής παραγωγής του 1937, σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Κεϊφίτς και Αλεξάντρ Ζαρκί, με τους Νικολάι Τσερκάσοφ, Μαρία Ντομάσοβα, Μπόρις Λιβάνοφ κ.ά.
Ταινία βασισμένη στη ζωή του Ρώσου επιστήμονα Κλεμέντ Τιμιριάζεφ, που δίδαξε στο Κέιμπριτζ και την Οξφόρδη και ένας από τους λίγους Ρώσους επιστήμονες που υποστήριζαν δημοσίως τους Σοβιετικούς στην επαναστατική τους εκστρατεία, εξελέγη εκπρόσωπος του Σοβιέτ στο Λένιγκραντ και καταδίκασε συναδέλφους του επειδή δεν βοήθησαν την επανάσταση. Ήταν Ρώσος βοτανολόγος και φυσιολόγος και υποστηρικτής της του Δαρβίνου στη Ρωσία. Η ταινία, που εντάσσεται στο πλαίσιο των παραγωγών προπαγάνδας και απευθύνεται στους κινηματογραφικούς συλλέκτες και σε όσους θέλουν να διερευνήσουν εκείνη την εποχή, μπορεί σήμερα να θεωρείται ξεπερασμένη, αλλά έχει το ενδιαφέρον της, ενώ εξαιρετικός είναι ο πρωταγωνιστής Νικολάι Τσερκάσοβ.
Η πρεμιέρα της ταινίας στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1937 και στις 27 Σεπτεμβρίου στην Πενσιλβανία απαγορεύτηκε από το συμβούλιο λογοκρισίας. Η απόφαση του συμβουλίου βασίστηκε στο γεγονός ότι η ταινία περιέχει “κόκκινη προπαγάνδα” και “υποκινεί ανθρώπους να ανατρέψουν την κυβέρνηση”. Το 1938, το δικαστήριο αποφάσισε άρση της απαγόρευσης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στο τέλος του 1917, στην Αγία Πετρούπολη κυριαρχούσαν οι πείνα, οι καταστροφές και το μίσος εναντίον των Μπολσεβίκων που βρίσκονταν στην εξουσία. Ένας επιστήμονας όμως δηλώνει την πίστη του σε αυτούς, ενώ παράλληλα δημοσιεύει ένα υπερασπιστικό προς τους προλετάριους άρθρο που τον αποξενώνει από τους συναδέλφους του. Εκείνος όμως είναι αποφασισμένος να στηρίξει μέχρι τέλους το νέο καθεστώς.
* Για “Το Κίτρινο Γάντι”, μία αποτυχημένη έως αποκρουστική κατασκευή του Φατίχ Ακίν, είχαμε αναφερθεί στο προηγούμενο σημείωμά μας, όταν και βγήκε η ταινία σε περιορισμένη διανομή.
