Ο “άγνωστος” άγιος των Πειραιωτών. Ο Άγιος Νείλος.

12 Νοεμβρίου. Σκέφτομαι το «κομμάτι» που θα γράψω. Αποφασίζω να φύγω λίγο από την επικαιρότητα και δη την πολιτική και να γράψω για κάτι εντελώς διαφορετικό και πολύ πιο βιωματικό.
12 Νοεμβρίου είναι η γιορτή του Αγίου Νείλου του Μυροβλύτη. Γιορτή σχεδόν άγνωστη στους πολλούς, αλλά μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη του Πειραιά, και οπωσδήποτε μοναδική. Ιδιαίτερα για όσους Πειραιώτες γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον Άγιο Νείλο και στις γειτονιές του.
Εκεί που πρωτοπαίξαμε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα. Εκεί που πήραμε τα πρώτα μας ματωμένα «παράσημα», σε γόνατα, αγκώνες, παλάμες, κεφάλι… Εκεί που καταλάβαμε και μάθαμε από πολύ μικροί τι σημαίνει να είσαι Πειραιώτης, πως πρέπει να φέρεσαι, να σέβεσαι, να τιμάς.
Εκεί που είδαμε ζωές να ζευγαρώνουν, γιους και κόρες να πρωτοακούν το όνομά τους. Εκεί που δώσαμε όρκους ζωής και τιμής. Εκεί που αποχαιρετίσαμε αδελφικούς φίλους για πάντα…
Είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα ακόμα, που έκαναν τον Άγιο Νείλο, για τους Πειραιώτες, του Χατζηκυριακείου ή «Γούβας», της Καλλίπολης, της Πηγάδας, του Βρυώνη, της Πειραϊκής, αλλά και πολλών άλλων περιοχών της πόλης, τον Άγιό μας.
Μοναδικός όσο και το όνομά του, την προέλευση του οποίου καλούμαστε να εξηγήσουμε, συνήθως χρησιμοποιώντας το γνωστό τραγούδι του, άγνωστου ως Δημήτρη Γκόγκου αλλά πασίγνωστου ως Μπαγιαντέρα, «Χατζηκυριάκειο» και τον χιλιοτραγουδισμένο στίχο του «για το Χατζηκυριάκειο και για τον Άγιο Νείλο», τον οποίο όμως ελάχιστοι έψαξαν να μάθουν σε τι ακριβώς αναφέρεται. Αρκετοί μάλιστα συμβιβάζονταν με ένα… «μήλο» που άκουγαν.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η εκκλησία του Αγίου Νείλου, που είναι από τις νεότερες όχι μόνο της πόλης, αλλά πιθανόν της χώρας, άρχισε να χτίζεται το 1928 με πρωτοβουλία της Ελένης Μαμάη το γένος Λυμπέρη, μόνιμης κατοίκου Πειραιώς με καταγωγή από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας, ιδιαίτερη πατρίδα του Αγίου Νείλου και τέθηκε σε χρήση προς λατρεία το 1931. Αρχικά λειτούργησε ως μικρός ιδιωτικός ναός, μέχρι που το 1932 μετατράπηκε σε ενορία. Το 1956 έγινε η επέκταση της σε μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες και ενορίες του Πειραιά και ο Άγιος Νείλος, ο αγαπημένος άγιος όλων μας.
Το παράδοξο είναι ότι, παρά τα όσα παρέθεσα παραπάνω και παρά την αγάπη των Πειραιωτών στον Άγιο Νείλο, ελάχιστοι είναι αυτοί που φέρουν το όνομά του. Πιθανόν να μετρώνται στα δάχτυλα των δύο χεριών, αν όχι του ενός. Προσωπικά ξέρω μόνο έναν Νείλο, τον μικρότερο αδερφό μου. Έναν άλλον που γνώρισα προ 25ετίας στην ΕΡΤ, οδηγό, παρά το ότι μου έδειξε ταυτότητα, δεν έχω σιγουρευτεί ακόμα αν μου έλεγε αλήθεια ή μου έκανε πλάκα…