Χθες βράδυ, κατάκοπη, απ’ «την πολλή συνάφεια του κόσμου», όπως διαπιστώνει ο Καβάφης, αναζήτησα το ρινγκ. Εκείνο το απροστάτευτο καταφύγιο με τα δέκα έξι σχοινιά. Τέσσερα σε κάθε πλευρά του. Να πάλλονται. Να λυγίζουν. Να σε λυγίζουν. Αλλά, να μην κόβονται. Και να σε αποτρέπουν να αρνηθείς τα όρια.
Ναι, είναι εύκολα προσπελάσιμα. Αλλά, για να τους ξεφύγεις, πρέπει να σκύψεις. Και σκυφτοί κάποιοι – εμείς – δεν αναγνωρίζουμε να βγαίνουμε από το ρινγκ. Δηλαδή, την αρένα. Δηλαδή, το λάκκο. Των λεόντων. Τα σκοινιά είναι εκεί για να ορίζουν και να σε ορίζουν. Κι εσύ να ορίζεις τον εαυτό σου. Εκείνον τον νικητή. Εκείνον τον ηττημένο. Τί σημαίνει νίκη και τί ήττα, μόνο εσύ το ξέρεις. Μόνο. Μόνος εσύ μπορεί να κοπείς στα σκοινιά. Εκείνα είναι η πυξίδα. Τα ακουμπάς και αναπαύεσαι. Πέφτεις επάνω τους και κλέβεις ρυθμό.
Αλλά, δεν τα τεντώνεις με τα χέρια. Μόνο με το σώμα. Τα χέρια σου είναι καλυμμένα και κρυμμένα μέσα στο δικό τους καταφύγιο, τα γάντια. Εκεί μέσα κλείνουν οι γροθιές. Εκεί μέσα ιδρώνουν. Εκεί κρύβεται ο πόνος κάθε κόμπου, κάθε άρθρωσης. Κι εσύ δεν επιτρέπεις στο λαιμό σου να ανέβει κανένας κόμπος. Και στο στόμα σου καμιά άρθρωση λέξης. Επιβάλλεις το παγωμένο πρόσωπο του μαχητή. Οι μύες υπακούουν. Θέλουν να τσιρίξουν, αλλά δεν τους το επιτρέπεις. Και υπακούουν. Ποιοί είναι αυτοί, άλλωστε, που θα επιβάλλουν τους όρους;
Οι όροι έρχονται από μακριά. Και τους επιβάλλεις εσύ. Στο φόβο πρώτα, μετά στον πόνο. Αντίπαλος είναι ο φόβος, μόνο. Ο πόνος σου είναι το αλισβερίσι της αντοχής με το ρυθμό, δική σου υπόθεση. Κινείσαι με παγωμένο το πρόσωπο. Κι επιβάλλεσαι. Με έναν μόνο τρόπο: με τα χέρια ψηλά. Σε γωνία ορθή. Να καλύπτουν πρόσωπο, με το πηγούνι βυθισμένο στο στέρνο σου και θώρακα κυρτό. Και να δείχνουν κάθε στιγμή στον Άλλον ότι δεν είσαι κουρασμένος. Αντέχεις. Αρά, νικάς. Με τη σιωπηλή κραυγή «ψηλά τα χέρια»! Όχι για να παραδοθείς, αλλά για να παραδώσεις εικόνα αντοχής. Και ανθεκτικότητας. Το γάντι σου είναι η καταφυγή της γροθιάς σου. Το πρόσωπό σου, η αποτύπωση της καταφυγής. Το ρινγκ, η καταφυγή η ίδια, μαζί και η αποτροπή της φυγής σου.
Τα όρια στο ρινγκ είναι ορατά. Η διαστολή τους, όχι. Πόσο σού μοιάζουν, πόσο! Έχεις κι εσύ όρια, ναι. Μόνο που ακόμη δεν κατόρθωσες να τα ψηλαφήσεις. Δε χρειάζεται. Δε σού χρειάζεται. Αρκέσου, επιτέλους, σε αυτό που φαίνεται ότι είναι το όριο. Και μάθε, επιτέλους, ότι την ένταση, τη διάταση, την αντίστασή του την ορίζεις μόνος εσύ! Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος. Μόνο σκοινιά ορατά σαν όρια, αλλά τα όρια τα αληθινά είναι αόρατα. Γιατί είναι μέσα σου. «Γνώθι σαυτόν». Είτε είσαι πυγμάχος, είτε είσαι .. ό,τι είσαι, οφείλεις σε εσένα να είσαι μαχητής.
Το ρινγκ εσύ το διάλεξες. Μ’ ένα βιαστικό ανοιγοσφάλισμα των ματιών σου, επέλεξες τα όρια. Για να τα κοιτάξεις. Και να τα αποφύγεις. Ή και όχι. Αυτεξούσιος είσαι. Της «οικείας σου γνώμης αυτοκράτωρ». Αν θα σε αγκαλιάσουν ή θα σε απωθήσουν τα όρια, εσύ το ορίζεις. Εκείνα είναι εκεί, ορατά, σιωπηλά, σαφή. Για τους ανυποψίαστους, λίγα μετέωρα σανίδια σε παράταξη και ταλάντωση. Για μερικούς – εμάς – τα λίγα σανίδια σε παράταξη τετράγωνη, εφαλτήριο προς έναν κόσμο αληθινό, αρμονισμένο στα πιο κρύφια, στα πιο άγρια, στα πιο ελεύθερα αισθήματα. Έναν κόσμο κλεισμένο στους αρμούς των σανιδιών, που εύκολα μετασχηματίζονται στο μυαλό σε τάφρους. Τάφρους μοναξιάς, αξίας μόνης. Και μέσα τους να ρέει πρωτόγονη και μεθυσμένη η δίψα να μη σκύψεις το κορμί σου. Μόνο το κεφάλι σου, σε κλίση βαθειά προς το στέρνο και ο κορμός σου κυρτός. Σκυφτός ποτέ. Ώστε το μέτωπο, το πιο σκληρό στο σώμα, το πιο ανθεκτικό, να αντισταθεί. Και να μείνει καθαρό. Το κούτελο δίνει τη μάχη, αυτό κερδίζει την αξιοπρέπεια.
Κινήσου, εσύ. Σε κίνηση κυκλική. Μη γυρίζεις την πλάτη, είναι επικίνδυνο. Κοίτα τις τέσσερις γωνίες. Μια αγωνίας και μια αντίστασης. Μια νίκης, η άλλη ήττας. Όλες έτοιμες να σε υποδεχθούν, για να σε ξεκουράσουν, ή να σε ξεφτιλίσουν. Κινήσου κι ανάπνεε. Σα να χορεύεις, με ρυθμό. Εσύ, μαζί με τον αέναο Αντίπαλο. Τον Εαυτό σου.
– «Μαμά, γιατί το ρινγκ έχει σκοινιά»;
– «Για να μη μπορείς να φύγεις. Εσύ επιλέγεις αν είναι φυλακή, ή ελευθερία».
