Υποτίθεται ότι η παγκόσμια διπλωματία και οι διάφορες Συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας κρατών, που έχουν υπογραφεί, είχαν ως στόχο την εξάλειψη πολέμων και συρράξεων και τη διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης. Υποτίθεται… Ο πόλεμος σε πληθώρα μορφών όμως συνεχίζεται και ο απολογισμός, όσο και αν κάποιοι θέλουν να τον αποτυπώσουν ψυχρά και αριθμητικά, δυστυχώς δεν έχει μόνο αυτές τις προεκτάσεις.
Της Αλίκης Τσίκα
Οικονομικός πόλεμος, πόλεμος για το ευρώ, την οικονομική επικράτηση, τη νομισματική ισοτιμία, την τιμή του πετρελαίου, το φυσικό αέριο, την τρομοκρατία. Πόλεμος συμφερόντων, πόλεμος επικράτησης, πόλεμος εκβιασμού. Όπως και να το δει κανείς, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει, ότι η πρακτική του πολέμου δεν έπαψε ποτέ. Μπορεί να άλλαξαν οι τρόποι, οι δικαιολογίες και τα επιχειρήματα, αλλά η ουσία είναι ίδια και δεν είναι άλλη από την απώλεια.
Δυστυχώς οι αριθμοί σπανίως παρουσιάζουν την αληθινή ωμότητα. Και σαφώς κανένας αριθμός δεν είναι ικανός να αποτυπώσει τον πόνο, το συναίσθημα, την ανθρώπινη ζωή, την απώλεια, το αίμα και τη θυσία. Οι αριθμοί δείχνουν μόνο τη «βιτρίνα». Πόσοι είναι οι πρόσφυγες, σε τι ποσοστό μοιράζονται στα ευρωπαϊκά εδάφη, πόσο θα κοστίσουν στην παγκόσμια οικονομία, πόσο μεγάλος είναι ο χ στρατός, πόσο κοστίζουν τα οπλικά συστήματα κ.ο.κ.
Τα όπλα που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να «χτυπήσει» τη Συρία, κοστίζουν πολύ. Οι Τούρκοι επί της ουσίας ρίχνουν χρήμα στην αγορά οπλικών συστημάτων και κάποιοι επιχειρηματίες τρίβουν τα χέρια τους που ξεπουλάνε το στοκ. Η αγορά κινείται και πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τα δολαριάκια να τρέχουν και ουδόλως συνυπολογίζουν οποιονδήποτε άλλο παράγοντα.
Από την άλλη η Ευρώπη εκβιάζεται για μία ακόμη φορά από την Τουρκία, καθώς η εισροή προσφύγων θα χτυπήσει κόκκινο και ως γνωστόν αυτό αποτελεί ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των Τούρκων που προσπαθούν να πιέσουν προς πάσα κατεύθυνση με κάθε κόστος. Άνθρωποι που χρησιμοποιούνται ως μάρκες στο καζίνο για να τζογάρουν κάποιοι με στόχο τη μεγάλη μπάζα.
Αιώνες προσπαθειών και «εξέλιξης» υποτίθεται, από τον Μεσαίωνα έως και σήμερα, στο πεδίο του ανθρωπισμού, κι όμως ας μη γελιόμαστε, είμαστε ακόμη απάνθρωποι, ίσως πιο απάνθρωποι από πριν. Διότι πλέον πρέπει δυστυχώς να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο αναλώσιμη, ώστε να έχει απωλέσει κάθε έννοια ηθικής, συναισθήματος, ευθύνης και να αποτελεί απλά έναν αριθμό και ένα επιχείρημα.
Άλλοι τη χρησιμοποιούν για να πουλήσουν, άλλοι για να αγοράσουν, άλλοι για να υπερασπιστούν το αριστερό τους φρόνιμα, άλλοι το ακροδεξιό τους φρόνιμα, και όλοι μαζί αλίμονο αν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω μας, πόσος πόνος, πόσος θάνατος, πόσο αίμα, πόση απελπισία υπάρχουν εκεί έξω.
Όσο άνθρωποι σφαγιάζονται, παιδιά πεθαίνουν διαμελισμένα στις αγκαλιές των γονιών τους, οικογένειες χάνονται, και άλλοι εξωθούνται σε αναγκαστικό ξεριζωμό, η ύψιστη δυτική κουλτούρα ασχολείται με το αν είμαστε βίγκαν ή βετζετέριαν γιατί και ο φίκος έχει ψυχή. Δέσμιοι πολέμου δεν είναι απαραίτητα μόνο αυτοί που βλέπουμε στα δίλεπτα ρεπορτάζ των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, είναι όλοι όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτό που συμβαίνει «εκεί» είναι πολύ πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε και μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουμε. Αν γυρίσουμε το κεφάλι και κοιτάξουμε με πιο κριτική ματιά γύρω μας, θα καταλάβουμε γιατί.
