Οι “ευαισθησίες” του ΣΥΡΙΖΑ για πρόσφυγες και μετανάστες…

Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ή πρέπει να βρίσκονται στην απόλυτη νιρβάνα ή να έχουν κάνει… λαμπίκο τα τσάκρα τους ή να έχουν ισορροπήσει απόλυτα το γιν με το γιανγκ τους ή πιστεύουν στα αλήθεια αυτά που λένε ή πιστεύουν πως οι Έλληνες πιστεύουν αυτά που λένε.
Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν συμβαίνει αυτό που προσπαθούν να δείξουν ότι συμβαίνει. Και ποιο είναι αυτό; Ότι παρέδωσαν μια χώρα παραδεισένια, ότι έλυσαν όλα της τα προβλήματα, από τα οικονομικά και τα εθνικά, μέχρι την ασφάλεια, τα εργασιακά και το προσφυγικό.
Ειδικά για το προσφυγικό πραγματικά «πουλάνε τρέλα»… Αφού, επί 4,5 χρόνια άφησαν, αν δεν δημιούργησαν, με την έννοια του ηθικού αυτουργού, την κάθε «Μόρια» των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, της πείνας, των βιασμών γυναικών, κοριτσιών και ανήλικων αγοριών, των συμπλοκών, των μαχαιρωμάτων και των δολοφονιών, αφού άφησαν ανεξέλεγκτες τις ΜΚΟ, αφού «έχασαν» εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ευρωπαϊκών κονδυλίων, αφού «εμπιστεύτηκαν» μητέρες και παιδιά στα φιλόξενα χέρια καταληψιών, αφού έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια, καταγραφές, καταμετρήσεις και αιτήσεις ασύλου, αφού κατέστησαν την χώρα ξέφραγο αμπέλι, τώρα κάνουν τους τιμητές…
Το χειρότερο όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο οι του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται – ευτυχώς όχι όλοι – τον πόνο, την αγωνία, την δυστυχία, τα όνειρα και τις ελπίδες αυτών των ανθρώπων για το μικρομματικό τους όφελος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως τζόγαραν στις πλάτες των 300 μεταναστών της Υπατίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις γελοιότητες στελεχών τους με τις δήθεν απεργίες πείνας, ως συμπαράσταση σε Σύριους πρόσφυγες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ανοησίες περί μεταναστών και προσφύγων που «λιάζονται».
Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως εγκατέλειψαν στην μοίρα τους αυτούς τους ανθρώπους όταν έγιναν κυβέρνηση, στοιβάζοντάς τους στα hot spot της ντροπής, διασύροντας διεθνώς τη χώρα, κάνοντας ότι δεν βλέπουν όσους τζόγαραν τις ζωές τους, σαλτάροντας σε νταλίκες ή κάνοντας «ρεσάλτα» στα πλοία της Πάτρας και άλλων λιμανιών ή αντιμετωπίζοντας τα «ντου» απελπισίας προς τα σύνορα, με ξύλο και δακρυγόνα.
Είπαμε οι Έλληνες έχουν κοντή μνήμη, αλλά όχι και τόσο…