Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσφατο πάνελ ήταν σαφές: “η στρατηγική ήττα που κάποιοι ονειρεύονταν για το κόμμα μας δεν επιτεύχθηκε”. Το βλέπεις στα μάτια εξάλλου των βουλευτών τους. Θεωρούν πως κέρδισαν. Τί κι αν η διαφορά ήταν κοντά στις δέκα μονάδες; Τί κι αν η Νέα Δημοκρατία μετά από 9 χρόνια μνημονίων και οικονομικών ή πολιτικών δυσκολιών πέτυχε αυτοδυναμία με 158 βουλευτές; Μια στέρεη κυβέρνηση που πατάει στις δικές της δυνάμεις;
Του Δημήτρη Μαρκόπουλου – βουλευτή Β’ Πειραιά με τη ΝΔ
Στον ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να αποδεχθούν ότι έχασαν.
Πως αποδοκιμάστηκαν.
Η αυτοκριτική απουσιάζει. Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, όταν δηλαδή απουσιάζει ο διάλογος ουσίας για μια καθαρή ήττα, οπωσδήποτε δεν μπορείς να ποντάρεις σε κάτι καλό για το μέλλον ως προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μπορεί το 31% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ να ήταν πολύ περισσότερο από το αρχικά αναμενόμενο. Μπορεί όντως να μην κόστισε στη βόρεια Ελλάδα το σκοπιανό όσο κανείς θα περίμενε. Όμως στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα κάνουν πως δεν βλέπουν μια σειρά από ανησυχητικά για τους ίδιους φαινόμενα. Κάνουν πως ο Τσακαλώτος δεν υπάρχει, όταν μεθοδικά επιδιώκει να φτιάξει προφίλ ηγετικό κι όταν χτίζει “αριστερή γραμμή” σε ένα κόμμα που δήθεν θέλει να στραφεί προς το κέντρο. Κάνουν πως δεν βλέπουν μια σειρά προσωπικά φιλόδοξων στελεχών όπως ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ή η Έφη Αχτσιόγλου που περιμένουν στην ουρά το επόμενο στραβοπάτημα του αρχηγού κι ας καμώνονται πως τον στηρίζουν. Μια δεύτερη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου.
Κάνουν πως δεν ακούν τον Φίλη ή τον Δραγασάκη που γκρινιάζουν καθημερινά.
Όμως το βαθύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Διστακτικός, αμήχανος, δεν δείχνει αποφασισμένος να κάνει τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία που τόσοι ονειρεύονται. Η ρητορική του παραμένει πολωτική. Ο λόγος του διχαστικός. Πολακικός. Υπονομευτικός για τη χώρα, σε μια φάση όμως που αυτή δείχνει να αλλάζει ρότα και να ψάχνει την ηρεμία. Κι εδώ είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ βραχυκυκλώνει. Που χάνει το στίγμα και δείχνει να μην έχει πυξίδα. Γιατί κακά τα ψέματα: και με τον Λάμπρου ή τον Κυρίτση και με τον …Όλαφ Πάλμε δεν μπορείς να είσαι. Και με την υπεράσπιση των μπαχαλάκηδων και με τη στροφή στον ρεαλισμό δεν μπορείς να προχωρήσεις. Και με το πετροβόλημα των επενδύσεων και με την τόνωση της οικονομίας δεν γίνεται. Και με τις “συλλογικότητες” που εμποδίζουν την ανάπτυξη και με το σύγχρονο πολιτικό κέντρο δεν μπορείς.
Όσο κι αν ο Αλέξης Τσίπρας φιλοτεχνεί το προφίλ ενός διεθνούς ηγέτη με συναντήσεις όπως η πρόσφατη με τον Πάπα, εξακολουθεί και φλερτάρει με το πολιτικό περιθώριο.
Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε πολιτικό τέκνο των Μνημονίων. Δύσκολα λοιπόν θα μπει στο κοστούμι της νέας εποχής. Μιας εποχής ηρεμίας και κανονικότητας. Ο τέως πρωθυπουργός έχει μάθει – ακόμα κι όταν κυβερνούσε – να αντιπολιτεύεται. Δύσκολα θα ακολουθήσει μια γραμμή σύνεσης και συναίνεσης όταν όμως η ίδια η κοινωνία την απαιτεί.
Η Ελλάδα όμως πολιτικά δεν αναζητεί νέα άκρα. Τα είδε, τα δοκίμασε και τελικά τα …αποδοκίμασε.
Η χώρα αναζητά ένα νέο κέντρο με το οποίο αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία επικοινωνεί πολύ καλύτερα. Η πατρίδα τρέχει όταν στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν κάτι για την ήττα τους.
Όσο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ αναβάλλει τη συζήτηση, τη διεξοδική ανάλυση των λόγων για τους οποίους ηττήθηκε, τόσο θα αναδύεται η αδυναμία του να πάει προς μια κατεύθυνση μοντέρνα για τη χώρα. Τόσο θα θυμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012- 2015 παρά το υπεύθυνο δεύτερο μεγάλο κόμμα που η χώρα χρειάζεται για να πάει μπροστά.
