Η Ελληνική κοινωνία έχει ζυμωθεί, μέσα από πολλές δοκιμασίες. Συστατικό της στοιχείο, μέχρι σήμερα αποτελούν οι συνεκτικοί οικογενειακοί δεσμοί και το ενδιαφέρον, σε βαθμό κατήχησης, να εξασφαλιστεί ιδιόκτητη στέγη. Πατρική νουθεσία, αλλά και πασπαρτού οδηγός ζωής, είδε την επιβεβαίωσή του, στη μητροπολιτική Ελλάδα, όσο και στις εστίες που η ομογένεια αναπτύχθηκε στο εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο που οι Έλληνες με βάση σειρά εκθέσεων, παρουσίαζαν ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ιδιόκτητης στέγης.
Του Ειδικού Συνεργάτη
Και μετά ήρθε το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης. Που τροφοδοτήθηκε από τα κραυγαλέα κενά και την ολιγωρία στην αγορά των στεγαστικών δανείων αλλά και συνετέλεσε στην καταβαράθρωσή της. Κοντά σε αυτή και η αγανάκτηση του μέσου Έλληνα πολίτη για τον διαβόητο ΕΝΦΙΑ, που έθεσε σε πρόσθετη δοκιμασία τη σχέση του, σε βάθος χρόνου και έκταση δράσης, με την ακίνητη περιουσία. Μέχρις ενός βαθμού ενδεχομένως δικαιολογούσε και την αποστροφή του στη φιλοσοφία του φόρου αυτού, που υπερέβαινε τη δυσθυμία για την οικονομική επιβάρυνση. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση ήταν να αποτελέσει η ακίνητη περιουσία έναν οιωνεί βραχνά, καθώς με δυσκολία πλέον απέφερε εισόδημα, ενώ απαιτούσε και δαπάνες για τη διατήρησή της.
Απέναντι στο αρνητικό αυτό υπόβαθρο, που εν πολλοίς απαξίωνε και τη σκοπιμότητα απόκτησης και διατήρησης ακίνητης περιουσίας, αναζητήθηκαν λύσεις. Η χορήγηση της λεγόμενης ‘χρυσής θεώρησης εισόδου’ (golden visa), που εξασφαλίζει στους κατόχους της μακρόχρονη παραμονή στη χώρα μας και κατ’ επέκταση ελευθερία κίνησης στη ζώνη Σέγκεν, ήταν και είναι ένα πολύ σημαντικό δέλεαρ και βοήθεια. Η χρήση της εξάλλου έχει αποτελέσει σπουδαίο εργαλείο ανάπτυξης, μέχρι του βαθμού καταχρήσεων και ανιχνεύσιμων παραβατικών πρακτικών σε κεντροευρωπαικές χώρες και την Κύπρο. Η Πορτογαλία μάλιστα ανακοίνωσε ότι ο οικείος κύκλος εργασιών από τη χορήγησή της, έχει ανέλθει για την Ιβηρική χώρα στα 4,3 δισεκατομμύρια Ευρώ, από το 2012 μέχρι σήμερα.
Και στην Ελλάδα η οικεία βιομηχανία, γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη. Και εδώ είναι που αρχίζουν οι προβληματισμοί και τα δύσκολα. Πρώτοι ‘ύποπτοι’ οι Κινέζοι αιτούντες που όπως χαρακτηριστικά λέγεται, έχουν ‘σκουπίσει’ την αγορά ακινήτων στο Κέντρο της Αθήνας, ιδίως και κατά δεύτερον σε προνομιούχες κυρίως περιοχές της. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την πρακτική του Airbnb έχουν εκτινάξει τις τιμές των ενοικίων, όταν υπάρχουν διαθέσιμα για ενοικίαση ακίνητα. Κατ’ αναλογία αντίστοιχο πρόβλημα αντιμετωπίζει και το Βερολίνο, με τη διαρκή έλευση νέων επαγγελματιών, υψηλής ποιότητας και εξειδίκευσης επιστημονικού προσωπικού και επιχειρηματιών, εν όψει μάλιστα και του Brexit τα τελευταία χρόνια. Το σύνολο όμως των νεοεισερχόμενων, πέρα από τον υπερδιπλασιασμό της τιμής των ενοικίων, εμπλουτίζει την πολιτισμική της ταυτότητα και εισφέρει σε καθημερινή βάση μια ‘βόμβα χρήματος’.
Την ίδια στιγμή η συστηματική απόκτηση ακινήτων από ενδιαφερόμενους Κινέζους, προκαλεί προβληματισμό, καθώς φαίνεται να περνά από μια ‘κεντρικά ελεγχόμενη διαδικασία’ με συγκεκριμένη στόχευση. Κάποιες αυτόνομες προσπάθειες, οδήγησαν τους εμπνευστές τους σε περιπέτειες με το αιτιολογικό της περιγραφής και παραβίασης των Κινεζικών capital controls. Ο κεντρικός όμως αυτός έλεγχος, ως αρχή εργασίας ελαχιστοποιεί τα παράπλευρα και προσδοκώμενα οφέλη για την τοπική οικονομία. Εάν μάλιστα συνδυαστεί με τον κεντρικό σχεδιασμό για τη στελέχωση των επενδύσεων της COSCO με Κινεζικό προσωπικό, δημιουργεί θύλακες αυτονόμησης, που δυσχεραίνουν την εθνική οικονομία, σε έναν ήδη επιβαρυμένο από τις δύσκολες συνθήκες στέγης, κοινωνικό ιστό. Ο προβληματισμός σε πρώτη φάση είναι απαραίτητος και η καλόπιστη συνεργασία και με πρωτοβουλία του Κινέζικου παράγοντα είναι αναγκαιότητα.
