Η πολιτική σκέψη του πρώην διαιτητή και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρου Κωνσταντινέα αποδεικνύεται αντάξια της συμπόρευσής του με τον ευφυέστατο αρχηγό του.
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Όπως εκείνος, που κάνει στροφή 360 μοιρών για «να αλλάξει γνώμη», που αδυνατεί να φανταστεί ότι η Μυτιλήνη και Λέσβος δεν είναι δυο ξεχωριστά νησιά και που μπερδεύει τη Ναομί Κλάϊν με τη Ναομί Κάμπελ (ίσως διότι τον αγριοκοιτά η Περιστέρα….) έτσι και ο Κωνσταντινέας έγραψε ιστορία:
«Το να λες εγκέφαλο, ενορχηστρωτή για τις διώξεις Novartis τον Τσίπρα και να κάνεις προκαταρκτική μόνο στον Παπαγγελόπουλο είναι σαν να μου φταίει ο τσιλιαδόρος και όχι ο κλέφτης»!
Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς !… Πάντως ο Τσίπρας, έστω και αν δημαγωγικότατα παριστάνει τον «θιγμένο», επειδή η Νέα Δημοκρατία τον έθεσε στο περιθώριο και δεν του επεφύλαξε την μοίρα του Παπαγγελόπουλου, ασφαλώς και θα αισθάνεται βαθύτατα ανακουφισμένος από την αποφυγή μιας περιπέτειας, που κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα μπορούσε να οδηγήσει…. Μπορεί το παλληκάρι να καθιέρωσε τις εξόδους και τις βόλτες ακόμη και για τους Κουφοντίνες, αλλά είναι διαφορετικό να διευκολύνεις τους ιδεολογικά συγγενείς σου στα πάρε –δώσε με τις φυλακές, από το να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να συνοδεύεις τον Κουφοντίνα στους περιπάτους του και να σε περιμένουν οι Ρουβίκωνες έξω από την πόρτα του Κορυδαλλού…
Είναι προφανές ότι το πρόβλημα απασχολεί πλέον μόνον τον Παπαγγελόπουλο… Η «μισητή» δεξιά, για την οποία ο Τσίπρας έχει διαθέσει ουκ ολίγη από την λιγοστή φαιά ουσία του εγκεφάλου του, για να εκφράσει το μίσος του, την εκδικητικότητά του και την μανιοκαταθλιπτική εμμονή του εναντίον της, επέδειξε προς το πρόσωπο του ασύδοτου υβριστή της μια υπερβάλλουσα και εν πολλοίς αδικαιολόγητη μεγαθυμία… Ούτε καν εξεταστική επιτροπή για την διερεύνηση των δικών του ευθυνών δεν αποφάσισε να δρομολογήσει, κάτω από την σεβαστή μεν άλλα όχι επαρκή, από θεσμικής και δικαιοκρατικής πλευράς, εξήγηση της δήθεν μη ύπαρξης επαρκών στοιχείων για την εκκίνηση σε βάρος του της προβλεπόμενης, κατ’ αρχήν, κοινοβουλευτικής διαδικασίας…
Όσοι έχουν διαβάσει την μήνυση του Αντώνη Σαμαρά εναντίον των σκευωρών της υπόθεσης Novartis, αλλά και το πρόσφατο υπόμνημά του προς τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ζαχαρή, δυσκολεύονται να αντιληφθούν και να κατανοήσουν αυτή την επιπολαίως επαναλαμβανόμενη διαβεβαίωση ότι δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία για την παραπομπή του απελθόντος πρωθυπουργού… Λες και ένας απλός τσιλιαδόρος είναι σε θέση να φορτωθεί, μόνος του και χωρίς γερές πλάτες, την αίγλη του πραγματικού κλέφτη…
Ο Παπαγγελόπουλος κέρδισε την «αιωνιότητα», που του προσπορίζει η αναγόρευσή του σε Ρασπούτιν, χάρη στην σπουδή του να διαλαλήσει την στηριγμένη στην εμπειρία του πεποίθηση ότι το σκάνδαλο Novartis «είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Μια άποψη της οποίας έκανε τόση εξαντλητική χρήση ο Τσίπρας, ώστε να διερωτάται ο κοινός νους, αν ο πρώην εισαγγελικός λειτουργός γνώριζε τόσο καλά την ψυχοσύνθεση του προϊσταμένου του, ώστε να του προσφέρει αυτό το «ανέλπιστο» και τόσο πολύτιμο, για το ασίγαστο μένος του κατά των αντιπάλων του, δώρο…
Όμως αυτό το «παραμύθι» μόνον αυτούς που αρέσκονται να παραμυθιάζονται και να εφησυχάζουν με την απλουστευτική τους λογική, μπορεί να ικανοποιήσει… Η δικονομικά πλημμελής, ασυνάρτητη και «ερασιτεχνική» άσκηση των καθηκόντων τους από την πλευρά των εισαγγελέων «διαφθοράς», το κακότεχνο, χονδροκομμένο και παιδαριώδες στήσιμο των προστατευομένων ψευδομαρτύρων, οι απίστευτες προαναγγελίες των εισαγγελικών ενεργειών από έντυπα – κυβερνητικά ενεργούμενα, η δαιμονική αξιοποίηση του δήθεν σκανδάλου από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία και η τόσο εύκολη στοχοποίηση των πλέον ενοχλητικών αντιπάλων του Τσίπρα, οι οποίοι, ξαφνικά, κατονομάστηκαν, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ως αποδέκτες εκατομμυρίων «βρώμικων» ευρώ, που διακινούνταν προς όφελος τους, στο φώς της ημέρας και υπό τα όμματα των πάντων (!), μέσα σε τροχήλατες βαλίτσες (!), συνθέτουν την αφόρητη γελοιότητα ενός σκανδάλου, που δήθεν παρακολουθούσε χωρίς επίγνωση και συμμετοχή ο, εν τούτοις παντοδύναμος την εποχή των μεγαλείων του, Τσίπρας…
Δέχομαι ότι η σύσταση Εξεταστικής ή Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία για την έξοδο του Τσίπρα από την αποχαυνωτική υπνηλία στην οποία έχει περιέλθει μετά την εκλογική ήττα του της 7ης Ιουλίου… Δέχομαι ότι η ανάγκη ηπίου πολιτικού κλίματος, αναμφίβολα απαραίτητου για την τεράστια κυβερνητική προσπάθεια που ήδη έχει δρομολογήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μπορεί να βαρύνει ιδιαίτερα στον προβληματισμό για την απόδοση και ποινικών ευθυνών, εκεί όπου ήδη θεωρείται ότι έχει επέλθει η πολιτική «κάθαρση» με την πρόσφατη εκλογική ήττα… Και δέχομαι ότι, ήδη, στην συνείδηση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, η συνδρομή του Τσίπρα στην μεθόδευση, την προετοιμασία και την οργάνωση του σκανδάλου Novartis, ως μέσου ηθικής διαπόμπευσης και πολιτικής εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων, έχει αναγνωριστεί και αποδίδεται στα σκοτεινά εκδικητικά του συμπλέγματα… Οπότε δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο…
Όμως, ακριβώς μπροστά σ’ αυτό το «δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο», εγείρονται βασανιστικά και κρίσιμα ερωτήματα:
Που πηγαίνει η περίφημη συνταγματικώς κατοχυρωμένη ισότητα όλων των Ελλήνων πολιτών ενώπιον του νόμου (άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος);
Είναι δυνατόν να παραβλέπεται, ακόμη και με βάση αξιοσημείωτες και σοβαρές επιφυλάξεις, η σατανική υπονόμευση θεσμικών λειτουργιών του κράτους, όπως η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η ομαλή κοινοβουλευτική διαδικασία και η δημοκρατική αρχή της νομιμότητας, από μεθοδεύσεις σταλινοχιτλερικής νοοτροπίας και, τελικώς, να παραμένουν ατιμώρητοι οι εμπνευστές της ή, έστω, οι ποικιλότροποι «χρήστες» αυτής της βορβορώδους συνωμοσίας, που μόλυνε τον αέρα της ελληνικής κοινωνίας;
Τι άλλο χειρότερο και «εγκληματικότερο» θα έπρεπε να διαπράξει ένας πρωθυπουργός, δια των ενεργειών του ή δια των παραλείψεών του, για να αντιμετωπίσει και αυτός, έστω κατ’ αρχήν, την έρευνα της Δικαιοσύνης, όπως την έχουν αντιμετωπίσει στο παρελθόν δεκάδες πρωθυπουργών, ακόμη και σε χώρες με λιγότερες δημοκρατικές περγαμηνές από την δική μας;
Προφανώς τα ερωτήματα αυτά έχουν μονόδρομη απάντηση… Αθώωση βαρυτάτων ποινικών εγκλημάτων, πριν από την διερεύνησή τους, με πολιτικά κριτήρια, δύσκολα συμβαδίζει με την δημοκρατική αντίληψη ενός κράτους δικαίου. Και, σε κάθε περίπτωση, δεν αρκεί να βεβαιωθούμε απλά και μόνον ότι ο Παπαγγελόπουλος έδρασε ως Ρασπούτιν ή ως τσιλιαδόρος, αλλά να διαπιστώσουμε, με το βάρος της αναγκαίας αμερόληπτης δικαστικής κρίσης, αν ο πολιτικός του προϊστάμενος του είχε αναθέσει ταυτόχρονα και τους δύο ρόλους: Του σκοτεινού ραδιούργου, που βγαίνει μπροστά για να καλύψει τον ακόμη σκοτεινότερο δολοπλόκο.-
