Ο ετήσιος και ιστορικής σημασίας θεσμός της ΔΕΘ έχει χάσει τον αποκλειστικά εμπορικό του χαρακτήρα, μα αποτελεί μια έκθεση στην οποία οι νεοφυείς ιδέες και οι καινοτόμες τεχνολογίες καλούνται να συνυπάρξουν εντός του εκθεσιακού χώρου με τις εκάστοτε πολιτικές εξαγγελίες, τους κυβερνητικούς απολογισμούς και τις υποσχέσεις. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου του πρωθυπουργού ακούστηκε από τη δημοσιογράφο Σταματίνα Σταματάκου μια ερώτηση η οποία ξέφευγε αρκετά από αυτές των συναδέλφων της οι οποίες περιστρέφονταν γύρω από νέες επενδύσεις, δημόσια ασφάλεια και φοροελαφρύνσεις, ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα .
Του Σίμου Χριστοφάκη – Σαρρή
Η χώρα μας διατηρούσε ενεργό μέχρι και τα τέλη των 80’s και τυπικά παροπλισμένο μέχρι τα τέλη των 90’s τον φρικαλέο και αναχρονιστικό θεσμό του «μπόγια» (λέξη τούρκικης προέλευσης που περιέγραφε το δήμιο). Οι παλαιότεροι θυμούνται μια «δαντική» φιγούρα να τριγυρνάει στις γειτονιές και στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας με ένα κόπανο στα χέρια, να χτυπάει αδέσποτα σκυλιά και να τα πετάει σε μια «μεταλλική κάσα» που είχε προσαρμοσμένη στο φορτηγάκι του. Το ταξίδι του θανάτου για χιλιάδες αδέσποτα ξεκίναγε στα κρεματόρια που βρίσκονταν στο Γκάζι και τον Ελαιώνα και με το πέρασμα των χρόνων μπορεί να άλλαξαν και να «εξελίχτηκαν» οι τεχνοτροπίες θανάτωσης, άργησαν όμως να εξαλειφθούν οι κακές προθέσεις. Aυτο το κομβικό ρόλο στη προσπάθεια εξάλειψης των φαινομένων κακοποίησης διαδραμάτισε η εκλιπούσα ακτιβίστρια και πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ζωοφιλικών Σωματείων Ελλάδας, Ιωάννα Γκαραγκούνη.
Η ερώτηση λοιπόν της δημοσιογράφου στη ΔΕΘ είχε ως σημείο αναφοράς το νομοθετικό πλαίσιο για την εξάλειψη του φαινομένου κακοποίησης των δεσποζόμενων και των αδέσποτων ζώων, θέμα στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αναφερθεί εκτενώς κατά το παρελθόν αντιμετωπίζοντας το ως κομβικό ζήτημα πολιτισμού ενός σύγχρονου και προηγμένου κράτους, στο οποίο παρουσιάζεται ένα τεράστιο νομοθετικό κενό. Δυστυχώς η χώρα μας βρίσκεται αρκετά υψηλά αναλογικά με το πληθυσμό της σε επίπεδα κακοποίησης ζώων. Η όποια έννοια της κακοποίησης θα πρέπει να ορίσουμε πως έχει ένα διττό χαρακτήρα:από τη μια συναντά αυτόν της ενεργητικής κακοποίησης, δηλαδή κάθε άμεση και βίαιη ενέργεια σε βάρος του ζώου και στη παθητική κακοποίηση η οποία μπορεί να οριστεί ως κάθε πράξη ή παράλειψη η οποία μπορεί να μη πλήττει άμεσα , πλήττει όμως έμμεσα την ευζωία του ζώου (π.χ δέσιμο στο μπαλκόνι ή υποσιτισμός κ.α). και τέλος οι αρκετά συχνές στη χώρα μας περιπτώσεις εγκατάλειψης.
Το άρθρο 5 του νόμου 4039/2012 ορίζει με σαφή τρόπο τις υποχρεώσεις και τους περιορισμούς της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου απέναντι σε κατοικίδια ζώα και μη, όπως επίσης και τις κυρώσεις για τους παραβάτες οι οποίες μπορούν να αγγίξουν τις 30.000Ευρω και τα τρία έτη φυλάκισης. Νομικό πλαίσιο λοιπόν υπάρχει. Είναι αρκετό? Όχι! Αρκετές φορές είναι πλήρως διάτρητο! Και ο λόγος είναι ο εξής, αν και σύμφωνα με το Νόμο 4039/2012 η κακοποίηση των ζώων αποτελεί ένα αυτεπάγγελτα διωκόμενο έγκλημα που διώκεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου και δεν απαιτείται η καταβολή του νόμιμου παραβόλου για την υποβολή καταγγελιών στην αστυνομία ή τον εισαγγελέα, είναι πρακτικά αδύνατο ο θύτης να πιαστεί επ’ αυτοφώρω κατά τη διάρκεια τέλεσης του αδικήματος και η φοβική νοοτροπία της μη σύγκρουσης μέσω επώνυμης καταγγελίας κατά του τάδε ή του δείνα «ψυχανώμαλου-βασανιστή γείτονα» βασιλεύει.
Η συζήτηση για μια Αστυνομία ζώων υποβόσκει εδώ και πολλά χρόνια, είναι αλήθεια πως δεν είναι κάτι συνηθισμένο ούτε καν διαδεδομένο σε πολλά μέρη του πλανήτη. Η χώρα μας μπορεί όμως για μια φορά έστω να δείξει τη διάθεση της να καινοτομήσει, να ακολουθήσει το δρόμο της Ολλανδίας και των ΗΠΑ και να οργανώσει ένα εκπαιδευμένο σώμα που θα δείχνει την επιμονή, τη ζέση, την υπομονή και θα διαθέτει τη στοχοπροσήλωση καθώς αυτό θα είναι το αντικείμενο του, όχι μόνο της καταστολής, μα και της ουσιαστικής διερεύνησης και εξιχνίασης φαινομένων κακοποίησης. Η αλήθεια είναι πως αυτή η Αστυνομία θα διευκολύνεται δρώσα σε επίπεδο δήμων, καθώς μέσω αυτού θα εξασφαλίζεται η ταχύτητα και η αμεσότητα που απαιτείται.
Ο νυν δήμαρχός Αθηναίων, όπως και ο νυν υπουργός Ανάπτυξης έχουν εκφράσει αρκετές φορές κατά το παρελθόν την επιθυμία τους να πιέσουν προς τη κατεύθυνση δημιουργίας ενός τέτοιου σώματος με απώτερο σκοπό η φιλοζωία να αποτελέσει κομμάτι της κουλτούρας του μέσου Έλληνα και όχι απόρροια υστερίας και ανάγκης αυτοπροβολής. Ένα ζώο και ειδικότερα ο σκύλος πλημμυρίζει από συναισθήματα και ένστικτα, όχι όμως από λογική. Δεν είναι λίγες οι φορές που ανευθυνότητα και ελλιπής γνώση των «ιδιοκτητών» ενός σκύλου έχει οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα, τα οποία η «κίτρινη» και αμόρφωτη δημοσιογραφία επέλεξε να γενικεύσει, να τα «απλώσει» και να τα χρησιμοποιήσει ως άρμα παραπληροφόρησης καλλιεργώντας και διατηρώντας ένα τρομολαγνικό καθεστώς και μια υποκουλτούρα μίσους και φόβου απέναντι σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Με αφορμή λοιπόν το εξαιρετικά πρόσφατο και λυπηρό περιστατικό της Ραφήνας, αφουγκραζόμαστε βαθιά μέσα μας το σοφό ρητό του λογοτέχνη Ορχάν Παμούκ…. «Τα σκυλιά μιλάνε μόνο σε αυτούς που ξέρουν να τα ακούνε»…..
Οψόμεθα λοιπόν….
Ο Σίμος Χριστοφάκης – Σαρρής είναι Νομικός – Αρθρογράφος
