Να ζεις το τώρα , το σήμερα , σε όλη του την έκταση, να το τεντώνεις αν χρειαστεί να σε χωρά ολόκληρο και σένα και όλα σου τα όνειρα . Να το ζεις με όλες του τις ενοχές και τα συμπαραμαρτούντα . Κι ας είναι και λίγο μπελαλίδικο , νέβερ μάιντ , που λένε και οι Άγγλοι. Και να μην αναβάλλεις, να μην αφήνεις τίποτα για αύριο , το λέει και ο ποιητής : “ Αύριο λες και μέσα σ’ αυτή τη μικρή αναβολή, παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ ….”
Της Μαρίας Δημητρίου
Ένα αύριο που δεν ξέρεις πως θα ξημερώσει , που θα σε βρει και το πιο σημαντικό αν θα σε βρει. Γιατί έχουμε μπει όλοι στο τρυπάκι της αιωνιότητας . Παραμυθιαζόμαστε ότι έχουμε κάνει μια μυστική συμφωνία με αυτόν που είναι υπεύθυνος για την έξοδο κινδύνου , ότι εμείς δε θα ενοχληθούμε ποτέ. Ότι θα έχουμε το ελευθέρας του χρόνου στη διάθεση μας. Και όλο αποθηκεύουμε , υλικά αγαθά, καταθέσεις, μετράμε ακίνητα , όχι ότι δεν χρειάζονται κι αυτά , μη λέμε ότι θέλουμε, ρεαλιστές είμαστε, δεν είμαστε αιθεροβάμονες. Αλλά είναι που τους έχουμε δώσει λίγο παραπάνω αξία . Και κει χάνουμε το μέτρο .
Γιατί αφήνουμε τα αποκτήματα να μας προσδιορίζουν. Και μας κρατούν περιχαρακωμένους μέσα στο μικρόκοσμο μας, δίνοντας μας μια επίφαση εξουσίας, που στην ουσία δεν υπάρχει. Γιατί τίποτα δεν μπορούμε να ελέγξουμε κι ας έχουμε την ψευδαίσθηση ότι εμείς είμαστε ο κυρίαρχος των πάντων. Φτάνει μια στιγμή, μια λάθος στιγμή και εκεί συνειδητοποιείς το μέγεθος της ασημαντότητα σου . Όταν στέκεις ανήμπορος να ελέγξεις τις εξελίξεις , όταν τα ορατά και τα αισθητά δεν μπορούν να καλύψουν την ανασφάλεια σου .
Είμαστε μια στιγμή μέσα στο σύμπαν, ένα πέρασμα . Κι αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας είναι η άχνα των συλλογισμών μας που μετουσιώθηκαν σε πράξεις καλές ή κακές , μέτριες ή άριστες. Και σπάνιος, όποιος κατάφερε να απεγκλωβιστεί από το κουτάκι της εθελούσιας περίφραξης του και να επιχειρήσει το πέταγμα.
Και είναι αυτό το πέταγμα όλη η ουσία, η ανάταση της ψυχής. Η πλήρωση της ευτυχίας, όταν ανιχνεύεις καινούργιους δρόμους , όταν ανακαλύπτεις καινούργιες διαστάσεις πέρα από τα ανθρώπινα πέρα από τα φθαρτά.
Τις τελευταίες μέρες έξω από την εντατική ενός νοσοκομείου. Από τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή που ανατρέπεται. Ένα τηλέφωνημα που σου κόβει τα πόδια,
“ έμαθες τα νέα ο Κ είναι στην εντατική κτύπησε με το μηχανάκι τα χαράματα, στο κεφάλι , οι γιατροί δεν δίνουν πολλές πιθανότητες …” Ο Κ είναι παιδί φίλων μας , φίλων καρδιάς , ένα παλικάρι δύο μέτρα, είκοσι χρονών και οι γιατροί δεν δίνουν πιθανότητες …
Έξω από την εντατική. Εκεί που οι ανθρώπινες δυνατότητες μοιάζουν πεπερασμένες, εκεί που το άγνωστο σε τρομάζει και συ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσεύχεσαι .
Έξω από την εντατική. Ένας λόχος νεαρών με καταβασμένα κεφάλια, αμίλητοι , ανυπεράσπιστοι , με την ορμή της νιότης σε ελαττωμένη ταχύτητα, αγωνιούν για το φίλο τους .Παραμένουν με βάρδιες σε χρόνο κενό, απλά για να είναι εκεί , δίπλα του, μέχρι να ξυπνήσει. Κάποιοι ανάβουν ένα κεράκι στο εκκλησάκι του νοσοκομείου προσεύχονται βουβά. Φίλος είχα διαβάσει κάποτε, είναι αυτός που όταν πέσεις θα σου δώσει το χέρι για να σηκωθείς κι αν δεν μπορεί να το κάνει θα ξαπλώσει δίπλα σου μέχρι να περάσει το κακό . Κάπως έτσι το είδα να γίνεται μπροστά μου.
Στο άσπρο πρόσωπο της μάνας όλη η απελπισία για το βλαστάρι της . Και τα λόγια φτωχά . Και συ το μόνο που μπορείς να ψελλίσεις ένα
“ όλα θα πάνε καλά .” Γιατί θέλεις να πάνε όλα καλά . Γιατί επιβάλλεται να πάνε όλα καλά . Γιατί μια απώλεια σ’ αυτή την οικογένεια είναι αρκετή …
Και όταν έρχονται τα καλά νέα αυτά που ήλπιζες , που προσευχόσουν, που απαιτούσες, ( είπαμε, μια απώλεια είναι αρκετή,) να θέλεις να πανηγυρίσεις, να φωνάξεις από τη χαρά σου και να κρατιέσαι, να σέβεσαι τον πόνο του διπλανού που αγωνιά για τον δικό του άνθρωπο, γιατί τα νέα γι αυτόν δεν είναι και τόσο καλά.
Έξω από την εντατική. Εκεί που οι λόγοι παρηγοριάς, είναι στην πρώτη διάταξη, που οι άγνωστοι συγγενεύουν μεταξύ τους , με συνεκτικό δεσμό τον πόνο. Που νιώθεις και μια ενοχή που ο δικός σου άνθρωπος πάει καλύτερα, ενώ το απέναντι παλικάρι, με τα πολλαπλά αιματώματα στο κεφάλι, δεν αντιδρά.
Και τότε αυτόματα γλιστράς στο χέρι της άγνωστης που σου έχουν υποδείξει ως μάνα, ένα κομμάτι από το λαδάκι που έχεις φέρει μαζί σου από το μοναστήρι που πήγες πρόσφατα, σαν αντίδωρο, σαν παρηγοριά. Και κείνη να δέχεται την προσφορά αγάπης, με δέος. Ελπίζοντας ότι το θαύμα θα γίνει και γι αυτούς.
Έξω από την εντατική. Γύρω στα τριάντα παιδιά να κάνουν το σταυρό τους και να δοξάζουν τον Θεό για το φίλο τους που ξύπνησε και είναι καλά! Μια μικρή μυσταγωγία. Μια λειτουργία διαφορετική. Μια δοξολογία εναλλακτική, από παιδιά εικοσάχρονα, μηχανόβιοι οι περισσότεροι, με τατουάζ κάποιοι. Το θαύμα δεν έγινε μέσα στην μονάδα εντατικής θεραπείας, το θαύμα έγινε στην ψυχή του κάθε παιδιού.
Εκεί έξω από την εντατική δόθηκε μια αόρατη συναυλία, ένας ύμνος στη φιλία που τον ακούσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί .
Όσοι πιστεύουν, θα που ότι έγινε το θαύμα.
Οι σκεπτικιστές θα πουν ότι η επιστήμη έκανε το καθήκον της . Σημασία έχει ότι το παιδί είναι καλά και σε λίγες μέρες θα πάει στο σπίτι του στην οικογένεια του. Άλλωστε να ξέρετε ότι η πιο ριγμένη ομάδα εργαζομένων είναι οι γιατροί. Αυτοί κάνουν όλη τη δουλειά και Άλλος παίρνει τη δόξα !!!.
Υ.Γ ‘Εφυγε κι ο Μαχαιρίτσας … Απρόσμενα , μυστικά , την έσκασε σε όλους , δραπέτευσε μέσα στη νύχτα για νάναι σίγουρος ότι δε θα τον πάρει κανένας μυρουδιά. Καθόλου δεν τον ένοιαξε που την επομένη είχε να δώσει παράσταση στο Ηρώδειο, ήξερε, ότι θα είχε την κατανόηση όλων . Είχε να δώσει μια άλλη παράσταση πιο ψηλά. Ο Παράδεισος που αναζητούσε πάντα είχε ανοίξει και τον περίμενε !
