Σχετικά άδεια και ήσυχη ακόμη η Αθήνα και σκεπτόμενη ωσάν Ευρωπαία (λέμε τώρα, έχω ξεμείνει από αυτοκίνητο) είπα να περπατήσω στους δρόμους της. Ωραία σαν σκέψη, δύσκολη όμως και άσχημη η ιδέα στην πράξη. Διότι στην πρωτεύουσα της χώρας μας, ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε αξιοπρεπή ή ακόμη και επαρκή πεζοδρόμια.
Πεζοδρόμια από αυτά τα ωραία, τα γραφικά, τα καλοφτιαγμένα που έχουν όλες μα όλες οι πόλεις – και τα χωριά- του υπόλοιπου κόσμου.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Από αυτά που είναι φτιαγμένα, ώστε να περπατούν οι άνθρωποι άνετα και με ασφάλεια, να μπορούν να περάσουν τα καρότσια με τα παιδιά, να έχουν ειδική σήμανση και πρόσβαση για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες κ.ο.κ.
Όλα τα παραπάνω προφανώς φαντάζουν μακρινό όνειρο για τους Αθηναίους και όχι μόνο, πολίτες και σαφώς δεν αποτέλεσαν ποτέ προτεραιότητα των αρμοδίων αρχών.
Διότι διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός, ότι το περπάτημα στην Αθήνα είναι μία μικρή περιπέτεια. Στα μισά πεζοδρόμια δεσπόζουν οι καθόλου αμελητέες σε μέγεθος, λακκούβες στις οποίες πολύ εύκολα άμα πέσεις, θα πας μετά και μία βόλτα από το «εξωτικό» ΚΑΤ. Αν σαν γνήσιος «Σούπερ Μάριο» ξεπεράσεις τις λακκούβες, θα συναντήσεις σίγουρα τα γνωστά ατσαλένια καπάκια, που ποτέ δεν είναι στη θέση τους και πάντα προεξέχουν και θα χρειαστεί να τα περάσεις και αυτά με σάλτο. Λίγο πιο κάτω θα βρεις τις ανασηκωμένες πλάκες που ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κάνει μία επισκευή και να τις βάλει στη θέση τους, ώστε να περπατάς στο «ίσωμα».
Όταν και αν βεβαίως, βγεις όρθιος από όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να κάνεις και ένα ελαφρύ ζιγκ ζαγκ γύρω από τα δέντρα και τις ρίζες τους, που ξεπροβάλλουν από παντού, να ανέβεις στο πεζοδρόμιο για να ξανακατέβεις από αυτό λίγα μέτρα πιο κάτω και όλο αυτό κατ’ επανάληψη μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τα πάσης φύσεως οχήματα, τα οποία βρίσκονται παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια.
Γιατί ο Έλληνας αν δεν ανεβάσει λίγο το αυτοκινητάκι του πάνω στο ήδη στενό πεζοδρόμιο, δεν θεωρεί προφανώς ότι το έχει παρκάρει καλά. Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν και τα ελαφρώς ανεβασμένα αυτοκίνητα, για να υπάρχει χώρος για τα δίτροχα, τα οποία είναι ολόκληρα πάνω στο πεζοδρόμιο και σε πολλές περιπτώσεις δεμένα και με αλυσίδα πάνω στα δέντρα.
Μια χαρά λοιπόν βολεύονται και τα οχήματα πάνω στο πεζοδρόμιο, αγκαλιά με όλες τις κακοτεχνίες και τι ωραία που είμαστε και βολευόμαστε όλοι και οι πεζοί ας κατέβουν και λίγο να περπατήσουν πάνω στην άσφαλτο μωρέ, τι θα πάθουν; Ας μην ξεχνάμε βεβαίως όμως, ότι στην πλειονότητά τους, οι ίδιοι οδηγοί που πάνε και παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, είναι αυτοί που κορνάρουν και βρίζουν τους πεζούς όταν αυτοί περπατούν στην άσφαλτο. Οπότε ναι, αγαπητέ πεζέ, μπορείς και να πετάξεις, απλώς δεν το ξέρεις ακόμα, το ξέρει όμως ο καλός ο Έλληνας ο οδηγός, που εκτός από κλώνος του Σουμάχερ, είναι και θεός στο παρκάρισμα.
Θα πει κάποιος όμως ότι φταίει και η πολιτεία και όχι μόνο ο πολίτης. Σαφώς και ναι, και αδιαμφησβήτητο το βάρος που φέρουν οι αρμόδιες αρχές για την κατασπατάληση πόρων, που θα έπρεπε να έχουν δαπανηθεί για να μπορούμε να λέμε, ότι σε επίπεδο στοιχειωδών υποδομών τουλάχιστον, ζούμε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Παραλήψεις επί παραλήψεων, επί σειρά ετών – δεκαετιών για να είμαι πιο ακριβής-, που συμπορεύονται με παντελή έλλειψη μέριμνας για τον πολίτη.
Όμως για να λέμε και όλη την αλήθεια ακόμα και αν υπήρχαν όλα τα απαραίτητα σε επίπεδο υποδομών, ποιος μας διασφαλίζει ότι και οι πολίτες με τη σειρά μας, θα τηρούσαμε τους βασικούς κανόνες και δεν θα παρκάραμε όπου μας βολεύει, δεν θα καταστρέφαμε τις πλάκες των πεζοδρομίων κ.ο.κ.; Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε και ψηφίζουμε αυτό που είμαστε και ως εκ τούτου, ίσως λέω ίσως, να παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Το ζήτημα είναι να βρεθεί μία χρυσή συνεργατική τομή, μέσα από την οποία κράτος και πολίτες, θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε και εν τέλει να δημιουργήσουμε, κάτι καλύτερο.
