Δεν χωρά αμφιβολία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος πρωθυπουργός μετά από πολλές κυβερνητικές θητείες, που προσέρχεται σε εγκαίνια Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, ως απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού.
του Βαγγέλη Μωυσή
Δεν είναι μόνο το νωπό της λαϊκής εντολής της 7ης Ιουλίου. Είναι κυρίως το πολιτικό ρεκόρ του μόνου πρωθυπουργού, που θα ανέβει στο ιδιαίτερα συμβολικό «βήμα» της ΔΕΘ, έχοντας να επιδείξει… πλούσιο απολογισμό έργου στο οικονομικό πεδίο –και όχι μόνο- μέσα σε μόλις δύο μήνες κυβερνητικής θητείας: νομοθετήματα οικονομικά που συνδυάζουν φιλολαϊκά μέτρα και μέτρα φιλικά προς το επιχειρείν (σπάνιος συνδυασμός), επιτυχημένη διαχείριση κρίσεων από πυρκαγιές και θεομηνίες, δραστικές μετατροπές σε νόμους της προηγούμενης κυβέρνησης (Κλεισθένης και ποινικός κώδικας) που επαναφέρουν την τάξη πριν γενικευθεί… το μπάχαλο που εκείνα δρομολόγησαν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται στην 84η ΔΕΘ, λοιπόν, με αυτήν την πολιτική κυριαρχία στις «αποσκευές» του, την οποία εύλογα φιλοδοξεί να έχει εμπλουτίσει στο μεταξύ με την ευρωπαϊκή εμπιστοσύνη στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, μετά την περιοδεία που πραγματοποιεί αυτές τις μέρες. Ο δε συνδυασμός των παραπάνω με την προσήλωση που επιδεικνύει στην γραμμή του «λέω μόνο όσα μπορώ να κάνω», δημιουργούν τις προϋποθέσεις να καταστεί η 84η διοργάνωση της Διεθνούς Έκθεσης, η πλέον ουσιαστική των τελευταίων πολλών ετών (ακόμα και προ κρίσης) τόσο για την Ελλάδα συνολικά, όσο και για τη Θεσσαλονίκη ειδικότερα.
Με ένα μετρημένο «πακέτο» εξαγγελιών, που θα αποτελούν στην πραγματικότητα το δεύτερο μέρος τω προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, θα έχουν ισχυρή αξιοπιστία και προοπτική πιστής εφαρμογής, ενώ ενδεχομένως θα απαντούν μια κι έξω στην «γκρίνια» περί… απουσίας της Θεσσαλονίκης από το επίσημο μέρος των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή.
Την γκρίνια αυτή, προσωπικά δεν την συμμερίζομαι. Κι αυτό διότι άκουσε προσεκτικά τις προγραμματικές δηλώσεις, αναζητώντας την ώθηση και το κίνητρο για να αναπτύξει την δική ατομική ή ομαδική δυναμική και όχι απλά για να αναζητήσει το προσωπικό του βόλεμα, μια χαρά την «είδε» τη Θεσσαλονίκη στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Μήπως δεν ήταν η Θεσσαλονίκη «παρούσα» σε όλες τις εξαγγελίες για την μείωση των φόρων που θα δώσουν ώθηση στην επιχειρηματικότητα; Ποια μεγάλη πόλη – αν όχι η Θεσσαλονίκη- έχει προνομιακή εγγύτητα στις αγορές της Ν.Α. Ευρώπης και μπορεί να κάνει δουλειές από νέα βάση με την έναρξη εφαρμογής των φορολογικών αλλαγών; Ή μήπως οι Θεσσαλονικείς δεν πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ;
Δεν ήταν «παρούσα» η πόλη στις εξαγγελίες για την τόνωση της οικοδομικής δραστηριότητας και της αγοράς ακινήτων; Δεν ήταν «παρούσα» σε όλες τις εξαγγελίες για τη Δημόσια Υγεία; Ή μήπως δεν έχουμε στην πόλη μας Δημόσια Νοσοκομεία και πάσχοντες που θα επωφεληθούν από το delivery φαρμάκων στο σπίτι και τη δυνατότητα να απευθύνονται στο φαρμακείο της γειτονιάς;
Η Θεσσαλονίκη λοιπόν, επειδή δεν ανήκει σε άλλο κράτος, ήταν «παρούσα» σε όλες τις εξαγγελίες, όπως και σ` εκείνες για την εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, τις εργαζόμενες μητέρες, τους νέους γονείς, την ενίσχυση της ασφάλειας… Στον βαθμό που ένα ικανό ποσοστό από τους 1.500 νέους αστυνομικούς που θα προσληφθούν, προορίζεται για τη Θεσσαλονίκη (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), η πόλη «υπάρχει» και σ` αυτή την εξαγγελία.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι άλλοι στόχοι, που οι Θεσσαλονικείς περιμένουν να ακούσουν από τα πρωθυπουργικά χείλη. Όπως η ολοκλήρωση του μετρό, η εξασφάλιση αξιοπρεπούς δομής αστικών συγκοινωνιών, η σύνδεση του λιμανιού με το σιδηροδρομικό δίκτυο, κ.α.
Σε κάθε περίπτωση, το project του Εκθεσιακού Κέντρου που συμπεριέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 5 μεγάλα έργα που αλλάζουν Αττική και Θεσσαλονίκη, είναι μόνο ένα μέρος από τις ωφέλειες που και η Θεσσαλονικείς θα βιώσουν, εφόσον η κυβέρνηση αποδειχτεί συνεπής ως προς τις προγραμματικές της δηλώσεις.
Και είναι αυτή ακριβώς η έντονη αίσθηση αξιοπιστίας που δημιουργεί η επιμονή στο «λέω μόνο όσα μπορώ να κάνω», το καλύτερο εχέγγυο ουσιαστικής «αναβάπτισης» του πολιτικού σκέλους της ΔΕΘ στα μάτια των πολιτών, που έχουν ακόμα νωπή τη σύγκριση με τα πολλά υποσχόμενα «προγράμματα Θεσσαλονίκης», που αποδείχτηκαν άδεια πουκάμισα…
