today-is-a-good-day
13.2 C
Athens

Τρέξε χωρίς θυμό και νεύρα

*Του Νίκου Αρμένη

Είναι μερικοί άνθρωποι ρε παιδί μου «στραβομούτσουνοι» ακόμα και όταν γελάνε. Βλέπεις στο πρόσωπό τους μόνιμα ένα πρόβλημα. Και όταν λέω μόνιμα το εννοώ. Σκυθρωποί πάντα και τσαντισμένοι με όλους και όλα. Και αν ποτέ καταφέρεις να τους πάρεις κουβέντα, θα σου πουν πόσο κατατρεγμένοι, πόσο αδικημένοι, πόσο κακότυχοι και πόσο κυνηγημένοι αισθάνονται.

Θα σου πουν επίσης ότι για όλο αυτό φταίνε σίγουρα κάποιοι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι. Κι αν τύχει να αναλάβουν κάπως ένα μερίδιο ευθυνών, θα είναι με ένα σαφώς ειρωνικό τόνο του στιλ «εγώ φταίω που έπρεπε να είχα πράξει διαφορετικά και να μην είχα επιτρέψει να μου φερθούν έτσι»..

Ε, έναν τέτοιο τύπο αγαπητοί μου βρήκα απέναντί μου ενώ έτρεχα ένα από τα πρωϊνά του φετινού Αυγούστου. Την προηγούμενη ημέρα είχα κάνει long run 27 χλμ και έτσι είχα στο πρόγραμμα ένα 10άρακι χαλάρωμα στο χόρτο. Μπήκα στο ΕΑΚ Αιγάλεω και, με ένα πολύ αργό ρυθμό για τις δικές μου δυνατότητες, έτρεχα δεξιόστροφα στις γραμμές του γηπέδου. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τον πρώτο γύρο όταν είδα απέναντί μου να προσπαθεί να τρέξει ένας άνθρωπος με την αντίθετη φορά. Ήταν ένας άντρας εμφανέστατα υπέρβαρος ο οποίος – και μπράβο του – εκείνη την ημέρα δεν έμεινε ξαπλωμένος στο κρεβάτι ή στον καναπέ του αλλά επιχείρησε να αλλάξει τα δεδομένα στη ζωή του.

Όμως.. Όμως ήταν εμφανές ότι δεν το χαιρόταν καθόλου.

Να πω εδώ ότι οι άγραφοι κανόνες λένε και σωστά το λένε, πως τρέχουμε αριστερόστροφα και όχι δεξιόστροφα. Τρέχουμε δηλαδή ακριβώς με τη φορά που είχε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Εγώ πήγαινα ανάποδα. Ωστόσο στο χόρτο δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας. Η επιλογή μου να τρέχω δεξιόστροφα δεν ήταν τυχαία. Το έκανα για να ξεκουράσω το αριστερό μου πόδι από τις συνεχείς διαλειμματικές δεξιόστροφες προπονήσεις..

Επανέρχομαι όμως στον συμπαθέστατο κύριο ο οποίος πάντως έκανε ό,τι μπορούσε για να με κάνει να σκεφτώ διαφορετικά για εκείνον.

Εγώ έτρεχα αργά, αλλά έτρεχα. Εκείνος προσπαθούσε να τρέξει και επαναλαμβάνω μπράβο του! Η προσπάθειά του ήταν ομολογουμένως συγκινητική. Όταν βρεθήκαμε στα 5 μέτρα ένας από τους δυο μας θα έπρεπε να αφήσει χώρο στον άλλον να περάσει. Με «κάρφωσε» στα μάτια με μίσος και δεν μετακινήθηκε χιλιοστό. Έκανα εγώ στην μπάντα και σκέφτηκα ότι θα το μοιράσουμε στη συνέχεια. «Την επόμενη θα κάνει εκείνος στο πλάι. Μετά εγώ…Μη δίνεις σημασία», είπα στον εαυτό μου παρότι “διάβασα” στο πρόσωπό του μόνο απέχθεια.

Συναντήθηκαν οι δρόμοι μας όπως καταλαβαίνετε, αρκετές φορές ακόμη. Ουδέποτε μετακινήθηκε στο ελάχιστο. Και πάντα το βλέμμα του ήταν δολοφονικό. Με κοίταζε σαν να μου έλεγε «κάνε στην άκρη ρε μπαγλαμά που βρέθηκες μπροστά μου και επειδή τρέχεις και πιο γρήγορα από εμένα, θέλεις να κάνω και στην άκρη… Να κάνεις εσύ ρε..». Εννοείται δεν τον γνώριζα τον άνθρωπο και μέχρι σήμερα μήτε ξέρω καν πως ονομάζεται.

Το έλαβα το μήνυμα γρήγορα και αφού αποφάσισα ότι έτσι θα πήγαινε μέχρι τέλους, προβληματίστηκα για λογαριασμό του.

Γιατί ρε φίλε να είσαι στραβωμένος ενώ τρέχεις; Και καλά.. Δεν το αντέχεις και το κάνεις με το ζόρι, σαν  να σε έχουν τιμωρήσει. Αλλά γιατί γίνεσαι και αγενής με τους άλλους;

Βάζω στοίχημα ότι ο συγκεκριμένος κύριος όλη μέρα θα είναι «μουντρούχος», μίζερος και κακότροπος.

Δεν με πείραξε που δεν έκανε ποτέ στην άκρη. Με στεναχώρησε που είδα έναν δρομέα που δεν μπορούσε να κάνει στην άκρη το θυμό και την τσαντίλα του.

Γιατι οι ενδορφίνες που εκκρίνει ο οργανισμός όταν τρέχεις, στους κανονικούς ανθρώπους προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα που κάποιες φορές σε κάνουν να νομίζεις ότι «πετάς».

Η ένταση και τα νεύρα αρχίζουν να καταλαγιάζουν και με τον καιρό αποκτάς υπομονή και ηρεμία. Αρκεί να αφεθείς, να επιτρέψεις στο σώμα σου και στο μυαλό σου να «ταξιδέψουν» τρέχοντας.

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν είχε και πιθανόν να έχει ακόμα την ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του και να ξεφύγει από τη μιζέρια και τη μαυρίλα.

Πιθανότατα ωστόσο δεν θα τα καταφέρει γιατί έχει αποφασίσει ότι το ποτήρι της ζωής απέναντί του θα είναι μόνιμα μισοάδειο.

Αφήστε που αμφιβάλω αν ξαναέτρεξε άλλο πρωϊνό. Εγώ πάντως δεν τον ξαναείδα…

*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ