* Του Νίκου Αρμένη
Τώρα που ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο είναι Τετάρτη 17 Ιουλίου αλλά μοιάζει με Τετάρτη 17 Οκτωβρίου. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού αλλά ακόμη το ελληνικό καλοκαίρι που γνωρίζουμε δεν το έχουμε δει. Βλέπετε η κλιματική αλλαγή έχει κάνει τον καιρό να μοιάζει με τρελόκαιρο..
Μου χαλάει τη διάθεση αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι για έναν δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους, μια χαρά μου κάθεται η συννεφιά και οι χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες.
Νωρίς σήμερα το πρωί έβγαλα μια προπόνηση μετά από πολλούς μήνες, μια προπόνηση από αυτές που θέλουν τσαγανό. Διαλειμματική με πολλά «κομμάτια» από ό,τι συνήθως και με μικρότερο διάλειμμα.
Η περιοστίτιδα που με ταλαιπώρησε για σχεδόν 3,5 μήνες και στο καπάκι ένα σοβαρό προσωπικό θέμα, με είχαν βγάλει εκτός φόρμας. Δεν το έβαλα κάτω. Ακόμα και στα πολύ down μου προσπαθούσα κουτσά στραβά να κάνω κανένα χλμ. Δειλά δειλά άρχισα να βελτιώνομαι και να σκέφτομαι το μεγάλο στόχο στο ραντεβού του Μαραθωνίου της Βαλένθιας την 1η Δεκεμβρίου.
Το προπονητικό μου πρόγραμμα από τη Μαρία Πολύζου «γέμισε» ξανά χλμ και σταδιακά ξεκίνησα και τις διαλειμματικές. Τη σημερινή προπόνηση που είχε αρκετά 1000άρια, την «τριγύριζα» αρκετό καιρό στο μυαλό μου μέχρι το σημερινό πρωϊνό που την έβαλα στα πόδια μου. Και βγήκε!
Ήταν ένα ακόμη μάθημα που πήρα από το τρέξιμο. Τίποτα και ποτέ δεν παρατάμε. Όσες δυσκολίες και να έχουμε, το οφείλουμε στον εαυτό μας να μην λυγίσουμε, να σφίξουμε τα δόντια και θα τα καταφέρουμε. Ίσως με μικρή καθυστέρηση αλλά θα τα καταφέρουμε ο κόσμος να χαλάσει.
Την επόμενη φορά που θα κάνω 1000άρια, θα «τρέξω» περισσότερα. Το είδα σήμερα ότι το μπορώ. Αυτό τελικά είναι ίσως και το μεγαλύτερο όφελος που έχει κανείς από το τρέξιμο. Βλέπεις ότι ξεπερνάς τον εαυτό σου, ότι προσπερνάς εμπόδια, και τελικά ότι όλα τα μπορείς!
Ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής σας λέω!
