Στο δίκαιο, ποινικό ή αστικό, όταν αποδειχθεί πλάνη, απάτη ή απειλή, η Θέμις – άρα και ο δικαστής – προστατεύει το παραπονούμενο θύμα.
Συμβαίνει, άραγε, το ίδιο στην περίπτωση του ψηφοφόρου; Και, μάλιστα, του Έλληνα ψηφοφόρου; Ή μήπως η «ψηφοφόρος» σκέψη είναι μείγμα αλήθειας και πλάνης; Ή/και απάτης. Ή/και απειλής.
Μπορεί η Δικαιοσύνη να έχει τους νόμους της. Αλλά, η απόφαση ψήφου δεν έχει νόμους. Δηλαδή, μιας μορφής αντικειμενικότητα. Άρα και κάποιας μορφής κύρος. Μπορεί η πρόθεση και, τελικά, απόφαση ψήφου να έχει κανόνες, κάποιες γενικές κατευθυντήριες γραμμές. Πάντως, δε διαθέτει νόμους. Κι εφόσον δεν υπάρχει σίγουρο κριτήριο, που να αποδεικνύει ότι η σύνδεση της κρίσης του ψηφοφόρου με την ορθή εκλογική απόφαση έγινε σωστά, γιατί πρέπει να παραδεχθούμε το δίκιο του ψηφοφόρου; Μπορεί να μην παραδεχθούμε το συγκεκριμένο δίκαιο του κάθε ψηφοφόρου, ως αποτέλεσμα της συγκεκριμένης και πλήρως εξατομικευμένης απόφασής του, ωστόσο, αποδεχόμαστε το μείζον – σε απόλυτους αριθμούς – δίκαιο του εκλογικού σώματος, απλώς γιατί .. αυτή είναι η Δημοκρατία.
Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου – επί το ορθότερον, την απορία μου- προς τους ερευνητές και ειδικούς της σισυφείου προσπάθειας να ερμηνεύσουν τον τρόπο, που αισθάνονται οι εκλογείς (electoral behavior), καθώς και τον τρόπο που, τελικώς, ψηφίζουν (voting behavior). Επειδή, οι αισθήσεις και τα συναισθήματα του ψηφοφόρου δεν ακολουθούν γραμμική πορεία προς την κάλπη, τα εναποθέτω στη χορεία του absurdum, (ατόπου – «ου τόπος») και προχωρώ στη δική μου σισύφεια αλληλουχία του λόγου, ού ουκ έστιν διακοπή!
Habemus Gubernationem!
Έχουμε πλέον Κυβέρνηση. Αυτοδύναμη, ισχυρή, ικανή και υποσχόμενη! Πολλά! Μείγμα προσώπων τεχνοκρατών, κοινοβουλευτικών, εξωκοινοβουλευτικών, πάντως προσώπων η επιλογή των οποίων είναι «δουλεμένη». Από το Σύνταγμα αυτής της χώρας απορρέουν αρμοδιότητες προς τον Πρωθυπουργό, που τον καθιστούν το σημαντικότερο πολιτειακό πρόσωπο (ας με συγχωρήσει ο συνταγματικός νομοθέτης ως προς τον ΠτΔ). Ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας έχει ήδη στην πορεία του διακριθεί για τη συστηματικότητα της δουλειάς του, την καινοτομία των αποφάσεών του και την ησυχία της δράσης του. Φέρω το προνόμιο να γνωρίζω ότι, από την επομένη κιόλας ημέρα της εκλογής του, ως Αρχηγού της ΝΔ, επιμελώς συγκέντρωσε ένα-ένα τα «υλικά» και τους «τεχνίτες», έφτιαξε τις «ράγες» και τοποθέτησε τη «μηχανή», ώστε, το τρένο της πολιτικής και πολιτειακής εξομάλυνσης να εξέλθει σταθερά και γρήγορα από τη σήραγγα του σκότους.
Κι αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρίθηκε από το λαό νικητής των εκλογών αδιαμφισβήτητος. Κι αφού μέσα σε δέκα ημέρες όρισε, διόρισε, ρύθμισε πρόσωπα και υπηρεσίες, σα να μην υπήρχε ούτε χθες, ούτε αύριο, παρά μόνο το σήμερα, το ένα μας ξινίζει και το άλλο μας βρωμάει!
Για να τελειώνει μια ατελέσφορη συζήτηση, που μπορεί να εξελιχθεί σε ατέρμονα και, πάντως, άχρηστη ως αναποτελεσματική:
Σημείον πρώτον: ο διορισμός (υφ)υπουργών συνιστά – μεταξύ άλλων – διαχείριση συμβόλων, που βλήθηκαν και βλάφθηκαν και συμβολισμών, στους οποίους αναγνωρίζεται η οφειλή να αποκατασταθούν.
Σημείον δεύτερον: «Πρωθυπουργός» ετυμολογικά και τελολογικά σημαίνει ο πρώτος υπό το έργον, χάριν ενός ολόκληρου λαού. Άρα, ικανός στην πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό, αποφεύγων κατά το δυνατόν την αφαίρεση και τη διαίρεση.
Σημείον τρίτον: η του πρώτου ανδρός αρχή, υπό τη σκέπη του Συντάγματος, επιτρέπει να ορίζεται υπουργός κάθε Έλλην πολίτης, νομίμου ικανότητος του «εκλέγειν», 25 ετών και άνω. Κριτήρια ελάχιστα, κρινόμενος/η αδιαλείπτως, χωρίς χρονική διάρκεια και πάντα υπό αίρεση.
Σημείον τέταρτον: το κυβερνητικό έργο οφείλεται να εκτελείται από έμπυρους στρατιώτες πρώτης γραμμής, υπό την επίβλεψη – ενίοτε – έμπειρων στρατηγών. Πάντως, το κυβερνητικό έργο πρέπει να εκτελείται εύρυθμα και αποτελεσματικά, προφανώς, χωρίς να θέτει κανείς από την πολιτική ηγεσία «επιφυλάξεις» δίπλα στην υπογραφή του. (το φαινόμενο το συναντήσαμε έκπληκτοι επί κυβερνήσεως Καραμανλή).
Σημείον πέμπτον: το άρθρο 85 του Συντάγματος αναφέρει ότι «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και οι Υφυπουργοί είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και καθένας από αυτούς για τις πράξεις ή παραλείψεις της αρμοδιότητάς του..». Πώς το λέει ο Σεφέρης; «Όλοι μαζί, αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι».
Πώς το λέει ο Μητσοτάκης; Δεν το λέει! Το πράττει! Από την πρώτη ώρα της εκλογής του, ως Αρχηγού. Από την πρώτη ώρα της εκλογής του, ως Πρωθυπουργού. Λοιπόν – κι εγώ μαζί – ας το βουλώσουμε, επιτέλους! Πρόκειται για την καλύτερη μεταμνημονιακή Κυβέρνηση! Είναι στο χέρι της να το αποδείξει. Και στο δικό μας να της τραβήξουμε το αυτί. Ή να της το χαϊδέψουμε. Όταν η electoral και voting συμπεριφορά μας επαγρυπνά και διαμορφώνει κριτήρια προς το πατριωτικό συμφέρον.
