Ορεστιάδα, 7 Ιουλίου 2019. Ώρα 06:22 το πρωί. Με άγρια χαρά, που περιβάλλει την ηρεμία, κατηφορίζω από το πατρικό μου προς το δημοτικό σχολείο, που φοίτησα επί έξι μαγευτικά χρόνια παιδικότητας. Αυτή τη φορά, κατηφορίζω ως αντιπρόσωπος της δικαστικής αρχής. Σε μισή ώρα, η άδεια κάλπη θ’ αρχίσει να γεμίζει με ένα ξεχωριστό κομμάτι του κάθε εαυτού, με μια σιωπηρή και μυστική δήλωση του κάθε εκλογέα. Άγρια χαρά. Μέσα στην ηρεμία της μνήμης, της νοσταλγίας αλλά και του ονείρου, του οράματος. Άλλωστε, κάθε γέμισμα κάλπης είναι κυοφορία. Και κάθε άδειασμα, η γένεσι μιάς νέας ελπίδας.
Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
Οι ώρες κύλησαν σε τέμπο ήπιο και σταθερό. Παραστάτες ο κύριος Αλέκος, ως μόνος της εφορευτικής, η Ευγενία στη γραμμή της γραμματέως, η Αγγελική σε βάπτισμα αληθινού πυρός, για πρώτη φορά, στα 18 της, εκλογική αντιπρόσωπος. Η αλήθεια του πυρός, που επικαλούμαι, δεν αφορά στην πρώτη γραμμή ενός πολιτικού αγώνα – αφορά και σε αυτήν. «Αλήθεια πυρός» συνιστά εκείνη η αδιαμόρφωτη ζέση του νέου ανθρώπου να συμμετέχει σε προσπάθεια κοινή, με βλέμμα εντελώς προσωπικό, πεπεισμένος κι έτοιμος να αλλάξει τον κόσμο. Η Αγγελική! Να ευαγγελίζεται, με τις ανεμόεσσες μπούκλες της, μια νέα Ελλάδα! Όχι γιατί κρατά, ως νεράιδα, στα χέρια της το πολύτιμο ραβδάκι – τέτοια υπάρχουν για να εξυπηρετούν μόνο τα παραμύθια. Αλλά, γιατί στη γροθιά της κρύβει δύναμη ικανή να ξαναστήσει και το κτιστό, και το άκτιστο. Εκείνη την ισχύ, που η πατρίδα χρειάζεται για να αναστήσει το «νέο». Και το «νέο» δεν είναι κριτήριο ηλικιακό, χρονικό ή εγγύηση επιτυχίας. Είναι η ικανότητα του κάθε προσώπου κι ενός ολόκληρου λαού να προσαρμόζεται στο χωρόχρονο το δικό του, ταυτόχρονα με το χωρόχρονο των άλλων, ώστε να ενδύεται εκείνη την ανθεκτικότητα που τού επιτρέπει να διαχειριστεί σωστά την κάθε ήττα, την όποια νίκη.
Ώρα 19:02. Έχω αρχίσει να ξεκλειδώνω τη μικρή κλειδαριά, που φύλασσε τόσες ώρες ασφαλή την κάλπη. Κάθε παράγων της διαδικασίας καταμέτρησης των ψήφων, στη θέση του. Το φως του Ήλιου, δυτικά της εγρήγορσης, γλυκαίνει την εικόνα της καινούργιας εθνικής γέννας. Όλα πήγαν καλά. Το σχίσιμο των φακέλων αρχίζει. Φωνή σταθερή, αχρωμάτιστη, όπως πρέπει στον ρόλο μου, γι’ αυτήν την ημέρα. Προς τα έξω νηφάλια, ανέφελη, υπεύθυνη ως την ελάχιστη λεπτομέρεια. Μέσα μου Νεοδημοκράτισσα. Δε θα αναλύσω σήμερα, από εδώ, πώς είμαι φιλελεύθερη και πώς συντηρητική (που αυτό είμαι). Τούτη την ημέρα, μόνο μέσα μου είμαι Νεοδημοκράτισσα. Τα ψηφοδέλτια υπέρ ΣΥΡΙΖΑ, όχι λίγα. Η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους, ναι. Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστέκεται. Κοιτώ προσεκτικά το κάθε ψηφοδέλτιο, ανακοινώνω, γράφω, μονογράφω. Σύσπαση προσώπου καμία. Συναίσθημα ουδέν. Αντιλαμβάνομαι τη διαμόρφωση των ποσοστών από τις πρώτες δεκάδες ψηφοδελτίων.
Τις προηγούμενες ημέρες είχα τη διάχυτη αίσθηση ότι ο Μητσοτάκης θα αντικρύσει μια τέτοιου μεγέθους νίκη, που δύσκολα θα μπορεί να διαχειριστεί. Υπήρξε, τελικά, και σε αυτό τυχερός. Το να μην υπερβαίνεις το «αλαζονικό» για την εποχή μας ποσοστό του 40%, σε κάνει Ηνίοχο. Το να βρίσκεται ο αντίπαλος και αντί-πολός σου στο περίπου 30%, σε κάνει να νιώθεις – ως Ηνίοχος – ένα ελαφρύ χτύπημα από καμουτσίκι στην πλάτη. Όσο σεμνός κι αν είσαι – και ο Μητσοτάκης βρίσκεται στα ανώτατα άκρα σεμνότητας – δύσκολα συγκρατείσαι ενώπιον εξωφρενικά υψηλού ποσοστού νίκης. Ωστόσο, να νιώθεις τον απόηχο της ανάσας του άλλου στον αυχένα, είναι δύναμη κινητήριος και λεβιές προόδου. Υπό την αυστηρά προϋπόθεση ότι, ως έλλογο άλογο, ως υψαύχην αυχένας, δεν βλέπεις και δεν ακούς τις υποσκάπτουσες αντιπολιτευτικές σειρήνες, αλλά έχεις στραμμένα το βλέμμα και τις δυνάμεις σου στον οδικό χάρτη, που επί τέσσερα χρόνια συστηματικά και απαράμιλλα χαράσσεις. Κινείσαι και κατευθύνεσαι μόνον προς το στόχο, την Ελλάδα που ονειρεύτηκες. Οι παρωπίδες και οι ωτοασπίδες είναι ενίοτε χρήσιμες. Ειδικά, όταν επίκειται αντιπαράθεση με κάποιον, που η πρώτη του αντιπολιτευτική δέσμευση είναι .. ο συνδικαλιστικός ερεθισμός προς έγερση και αργία. Αυτό είπε στο Ζάππειο ο Τσίπρας! Αυτό θα πράξει!
Οι εποχές των Leaders έχουν παρέλθει. Ανεπιστρεπτί. Ο πολιτικός Ηγέτης ίσταται κάπου ανάμεσα στους ανθρώπους και το Θεό. Δε χρειαζόμαστε τέτοιον. Ηγέτης με επιτρεπτά τα τρολαρίσματα, με κονιορτοποίηση της ζωής και του προσώπου του, ανά πάσα στιγμή, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με την οικειότητα των εγγυτέρων συνεργατών να τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα, δε μπορεί να υπάρξει. Μπορεί κάλλιστα, όμως, να υπάρξει ένας πολύ άξιος πολιτικός Manager. Με διαχειριστικές (managerial) ικανότητες, απαραίτητες για την εποχή και απαιτητές για την επιτυχία μιας Κυβέρνησης. Έχουμε να πούμε πολλά. Έχουμε καιρό. Εμείς, που σχολιάζουμε. Ο Μητσοτάκης δεν έχει. Έχει, όμως, πρόγραμμα και προετοιμασία τέτοια, που δεν ομοιάζει με καμιάς μεταπολιτευτικής κυβέρνησης.
Κάπου εδώ, διακόπτω τον πρώτο σχολιασμό των πρώτων ωρών μιας «πολύ πρώτης» κι από άριστα υλικά δομημένης Κυβέρνησης. Διακόπτω, γιατί ο γιός μου ο μέγας έχει απορίες, σχετικά με τη διαδικασία ορκωμοσίας του Πρωθυπουργού και των Υπουργών του. Κύριε Αλέκο, ευχαριστώ για την άοκνη επιμέλεια και το αδιάκοπο χαμόγελο! Ευγενία και Αγγελική, ευχαριστώ για την φροντίδα και το σφρίγος, που δώσατε στην κάθε στιγμή μιας σπουδαίας συνταγματικής διαδικασίας! Γιωργάκη μου, μικρέ μου γιε και μέγα, σε ευχαριστώ που μού έδειξες ότι για τρεις ολόκληρες ώρες μπορείς να είσαι αθόρυβος δίπλα μου, αρκεί ο σκοπός να είναι ενδιαφέρων και .. ιερός! Βασίλη, πρωτοτοκάκι μου, εν αρχή ήν η Ορκωμοσία! Με γραβάτα, Ευαγγέλιο, σεβασμό, ιερότητα και, λίγο πιο πίσω, κάποια μάτια να συμπαρίστανται αγαπητικά.
