Δεν είναι μόνο η ήττα και ο τρόπος που θα την διαχειριστεί. Ούτε ο προδομένος και εξαγριωμένος ελληνικός λαός, αλλά ούτε και το έργο που τόσο απεγνωσμένα προσπαθούν να πείσουν ότι αφήνουν πίσω τους. Όχι δεν είναι αυτοί οι λόγοι. Διότι όλοι οι παραπάνω λόγοι έχουν υπάρξει σε εκλογικές ήττες για πολλές κομματικές παρατάξεις στην πολιτική ιστορία του τόπου, πλείστες φορές.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Οι λόγοι είναι ποιοτικοί, ιδεολογικοί και ηθικοί, άρα πολύ βαθύτεροι. Αναλύοντας τους με τη σειρά, ας ξεκινήσουμε από τους ανθρώπους που απαρτίζουν το συγκεκριμένο κόμμα και τα ποιοτικά στοιχεία αυτών. Παρατηρώντας τους λίγο καλύτερα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι είναι ένα κράμα πολλών κατευθύνσεων, τοποθετήσεων και πεποιθήσεων, με μόνο κοινό παρονομαστή, τον διακαή πόθο για κατοχή εξουσίας. Άνθρωποι που απέδειξαν ότι η εξουσία είναι αυτοσκοπός, προδίδοντας προηγούμενες πεποιθήσεις τους, μεταπηδώντας από κόμμα σε κόμμα, θυσιάζοντας γη και ύδωρ για την καρέκλα.
Αυτοί που ψήφιζαν νομοσχέδια, τα οποία πριν είχαν καταδικάσει. Αυτοί που έκαναν το ακριβώς αντίθετο από τις προγραμματικές τους δηλώσεις, που άδειασαν τους αρχικούς «συντρόφους» για τους ανθρώπους του κυβερνητικού εταίρου, που συμπορεύθηκαν με τους άλλοτε «παλιούς και διεφθαρμένους», που ενώ τραγουδούσαν για τον ηγέτη, μετά πήδηξαν πρώτοι από τα παράθυρα, που θεώρησαν πολιτικό πολιτισμό και πολιτικό επιχείρημα την ηλιοθεραπεία των μεταναστών, τα γεμιστά και το λεκτικό μπούλινγκ. Ουδείς αναρωτήθηκε άραγε, πόσο μπορείς να αντέξεις στην πολιτική σκηνή με τέτοιου είδους «βαριά πολιτικά επιχειρήματα»;
Ιδεολογικοί: Για ποια ιδεολογία μου μιλάς; Ξεκινήσαμε στα αριστερά, πήραμε μία τζούρα από μέση, φτάσαμε ένα βήμα πριν το τέλος με την άκρα δεξιά. Αδειάσαμε ότι δεν μας χειροκρότησε, ασχέτως ιδεολογίας, αγκαλιάσαμε ότι μας ύμνησε, πάλι ασχέτως ιδεολογίας. Τώρα ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να «μεταλλαχτεί» για να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια ακριβώς είναι η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν είναι αριστερή, τότε πως δικαιολογείται το τρίτο μνημόνιο, οι περικοπές σε συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα, η απαξίωση του κοινωνικού κράτους, η πλήρης διάλυση του κρατικού μηχανισμού, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ο εξευτελισμός των εργασιακών δικαιωμάτων, η υπερφορολόγηση; Α και το σκάφος, που το πας το σκάφος…
Αν από την άλλη, είναι δεξιοί, τότε γιατί τόσο μένος για την «αντιλαϊκή» δεξιά; Αχ και αυτή η καραμέλα με την αντιλαϊκή δεξιά. Αν δε με απατά η μνήμη μου και η όποια ιστορική γνώση θέλω να λέω ότι κατέχω, η δεξιά δεν προέβη – και δεν θα τολμούσε θα πω να προβεί – στις «μεταρρυθμίσεις», τις οποίες μας αφήνει κληρονομιά ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ιδιωτικοποίησε με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι βρήκε μπροστά της, δεν φορολόγησε μέχρι και την ανάσα μας, δεν εξαφάνισε εσκεμμένα το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (βλ. μεσαία τάξη), δεν έφερε τα capital controls, δε δαιμονοποίησε και δεν εξαφάνισε την επιχειρηματική πρωτοβουλία γονατίζοντας την από τους φόρους, δεν μπήκε «συνεταίρος» στους ελεύθερους επαγγελματίες, δεν μπλόκαρε όλα τα δημόσια έργα κ.ο.κ. Βεβαίως πρέπει να περιμένουμε για να δούμε πως ακριβώς θα διαμορφωθεί και άρα πως θα αποφασίσει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στα επόμενα χρόνια.
Ήθος: Προσωπικό, πολιτικό, κοινωνικό, αυτό το άγνωστο. Συμπεραίνεται από όλα τα παραπάνω. Διότι όταν έχεις ήθος, δεν κάνεις το άσπρο μαύρο. Όταν έχεις ήθος, δε ξεπουλάς τα «πιστεύω» και την ιδεολογία σου, για να κατέχεις αξίωμα. Τα στηρίζεις και τα αναδεικνύεις ακόμη και αν η ιδεολογία σου σε κατατάσσει στους ηττημένους. Τολμάς να λες «αυτό πιστεύω και για αυτό θα παλέψω». Δεν χαρακτηρίζεις τον ελληνικό λαό, φασίστες και ακροδεξιούς επειδή δεν συμφωνούν μαζί σου, ούτε του κουνάς το δάχτυλο επειδή τόλμησε να μην επικροτήσει το έργο σου.
Άνθρωποι, ιδεολογία και ήθος λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει και από τα τρία. Και τώρα, δίχως την καρέκλα θα δούμε ανθρώπους να απομακρύνονται ή να μετακυλούν ευθύνες ο ένας στον άλλον, να προσπαθούν να αφουγκραστούν τα νέα δεδομένα και να μετασχηματιστούν για μια ακόμη φορά σε κάτι εντελως διαφορετικό από αυτό το οποίο έκανε τον ελληνικό λαό να τους επιλέξει πριν 4,5 χρόνια, προφανώς με την ελπίδα ότι θα τους ξανά επιλέξει κάποια στιγμή στο μέλλον. Ιδεολογία – σταθερή και ακλόνητη – τουλάχιστον, δεν είχαν ποτέ, άρα δεν τους περιμένει και ιδιαιτέρως δύσκολη δουλειά.
Ελπίδα, αγανάκτηση, αποστροφή προς το «παλαιοκομματικό», αλλαγή; Όποιο και αν ήταν το κίνητρο του Ελληνικού λαού, που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, φαίνεται πλέον να μην αποτελεί ισχυρό επιχείρημα ή κίνητρο και με σημαντικά κενά στις βασικές πολιτικές αρχές και το «πολιτικό αφήγημα», ο σεισμός στην Κουμουνδούρου που θα οδηγήσει σε μεγάλη κινητικότητα των «πολιτικών του πλακών» και οριστικό σχίσμα με την αριστερή του προέλευση, είναι πλέον δεδομένο.
ΥΓ:Δύσκολο το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ. Πολλά τα προβλήματα που καλείται να διορθώσει με το «καλημέρα» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ακόμη περισσότερες οι ελπίδες που έχουν φορτώσει οι Έλληνες στην πλάτη του. Αλίμονο αν αποτύχει. Όχι γι΄αυτόν, αλλά για εμάς όλους…
