Μια επιπλέουσα τεράστια μάζα από φύκια στον Ατλαντικό και στην Καραϊβική, η οποία μοιάζει με μεγάλο νησί και εκτείνεται από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι τη Δυτική Αφρική, είναι σήμερα η μεγαλύτερη θαλάσσια έκταση στον κόσμο καλυμμένη από φύκια, σύμφωνα με τους επιστήμονες στις ΗΠΑ, που μελέτησαν τις σχετικές εικόνες από δορυφόρους της NASA. Η σημερινή Θάλασσα των Σαργασών, όπως λέγεται, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που πρώτος είχε δει ο Κολόμβος τον 15ο αιώνα.
Η αποψίλωση των δασών, η εκτεταμένη χρήση λιπασμάτων που καταλήγουν στις θάλασσες μέσω των ποταμιών, ιδίως του Αμαζόνιου, αλλά και η κλιματική αλλαγή, είναι ανάμεσα στις βασικές αιτίες γι’ αυτό το φαινόμενο, που τείνει να γίνει μόνιμο, μια εξέλιξη αρνητική για τον τουρισμό και όχι μόνο.
Η λεγόμενη «Μεγάλη Ζώνη Σαργασών του Ατλαντικού» έχει επεκταθεί δραματικά μετά το 2011 και φθάνει πλέον σε μήκος 8.850 χιλιομέτρων. Περιλαμβάνει πάνω από 20 εκατομμύρια τόνους βιομάζας με βάρος μεγαλύτερο από 200 υπερφορτωμένα αεροπλανοφόρα, ενώ έχει κατακλύσει πολλές παραλίες των ΗΠΑ, του Μεξικού και άλλων χωρών, ιδίως της Καραϊβικής (Μπαρμπάντος, Τζαμάικα, Πουέρτο Ρίκο, Δομινικανή Δημοκρατία κ.α.), συνοδευόμενη από μια άσχημη οσμή κλούβιων αυγών, κάτι καθόλου ευχάριστο για τους κολυμβητές…
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», εκτιμούν ότι έχει αλλάξει η χημεία του ωκεανού για να γίνει τόσο ανεξέλεγκτος ο πολλαπλασιασμός του φυκιών (το σάργασο είναι κατηγορία καφέ φυκιών), κάτι που αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή.
Η ατλαντική Θάλασσα (Ζώνη) των Σαργασών έχει δημιουργήσει ένα δικό της οικοσύστημα, καθώς τα φύκια στην επιφάνεια των νερών προσελκύουν πολλά πουλιά, ψάρια, χελώνες κ.α.. Όμως, από την άλλη, απειλούνται άλλα θαλάσσια οικοσυστήματα όπως τα κοράλλια και άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί, που δυσκολεύονται να κινηθούν και να αναπνεύσουν εξαιτίας των φυκιών.
Η έκταση των φυκιών εμφανίζει μια εποχική αυξομείωση. Τον Ιούλιο φθάνει στο μέγιστο σημείο της, ενώ από το Σεπτέμβριο αρχίζει να υποχωρεί και το χειμώνα καμία φορά σχεδόν εξαφανίζεται. Η απομάκρυνση των φυκιών από την παράκτια ζώνη το καλοκαίρι είναι υπόθεση χρονοβόρα, δαπανηρή και όχι πάντα αποτελεσματική.
