Την συνέντευξη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, δεν την παρακολούθησα και έτσι δεν έχω προσωπική γνώση γι αυτά που είπε . Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα μια συνέντευξη της τελευταίας στιγμής για να μάθω κάτι καινούργιο όπως αρκετοί , άλλωστε . Ότι είχε να πει ή μάλλον να κάνει ο Πρωθυπουργός, το έπραξε όλα αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης του. Και τώρα είναι η ώρα να κριθεί γι αυτό.
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να βγει σε ένα μέσον στο οποίο είχε επιβάλει ο ίδιος προσωπικά εμπάργκο και απαγόρευε επίσης και στα δικά του στελέχη να παρουσιαστούν από αυτό, σαν ένα είδος τιμωρίας και απαξίωσης, αν μη τι άλλο δείχνει τη δύσκολη θέση στην οποίαν έχει περιέλθει.
Σε τι όμως θα τον ωφελούσε μια τέτοια παρουσίαση την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές; Ίσως ο ίδιος και το επιτελείο του να σκέφτηκαν ότι δεν είχαν να χάσουν και τίποτα…
Όπως ανέφερα και πιο πάνω δε θα σταθώ στο περιεχόμενο της συνέντευξης, το οποίο και θεωρώ περιττό . Ο καθένας κρίνεται από το έργο του και όχι από τον τρόπο που θα το παρουσιάσει . Στις συνεντεύξεις συνήθως τα πράγματα στρογγυλοποιούνται από όλες τις πλευρές. Από τους δημοσιογράφους για λόγους φιλοξενίας δε γίνονται οι αιχμηρές εκείνες ερωτήσεις που θα έπρεπε, ή σε μια απάντηση δεν υπάρχει η διευκρινιστική επερώτηση που θα οδηγούσε όντως στην αλήθεια ή ακόμα και η αμφισβήτηση της απάντησης . Και έτσι μένει πάντα η αλήθεια του συνεντευξιαζόμενου όποιος και να είναι αυτός . Αφήστε δε που στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ερωτήσεις είναι προσυμφωνημένες και οι απαντήσεις καλά προετοιμασμένες από το σπίτι ή καλύτερα από το γραφείο.
Γι αυτό προσωπικά δεν περιμένω ποτέ να μάθω πράγματα από μια συνέντευξη, ή μάλλον μαθαίνω μόνο την οπτική των πραγμάτων αυτού που μιλάει κάθε φορά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση γι αυτό και το αναφέρω, μου έκανε εντύπωση αυτό που εισέπραξαν όσοι παρακολούθησαν τον Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της Τρίτης . Διαβάζοντας τα σχόλια και τις κριτικές για την παρουσία του Πρωθυπουργού στην τηλεόραση του Σκάι είχα την εντύπωση ότι δόθηκαν δύο συνεντεύξεις .
Στην πρώτη , σύμφωνα με τους μεν , οι δημοσιογράφοι έκαναν πολύ σκληρές ερωτήσεις στον Πρωθυπουργό , που έφταναν σε επίπεδο ανάκρισης και μια δεύτερη στην οποία σύμφωνα με τους δε οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων ήταν πολύ χαλαρές και οι ίδιοι πολύ ελαστικοί στις επιθέσεις του .
Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες για την ίδια πραγματικότητα . Και από αυτό το μικρό παράδειγμα, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο κάθε άνθρωπος ερμηνεύει τα αντικειμενικά δεδομένα με καθαρά υποκειμενικές συνισταμένες . Όπως το ίδιο συμβαίνει αν ζητήσεις από διάφορους ανθρώπους να σου περιγράψουν ένα ατύχημα ή ένα δυστύχημα ή ακόμα και ένα καυγά . Δύσκολα θα βρεις δύο μαρτυρίες που να ταυτίζονται απόλυτα. Γιατί ο καθένας θα περιγράψει τα γεγονότα μέσα από τη δική του ματιά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα, ανάλογα με τα βιώματα του και τις πεποιθήσεις του.
Αυτό που διάβασα εγώ είναι ο αντικατοπτρισμός των επιθυμιών του κάθε σχολιαστή , παρά η αντικειμενική πραγματικότητα . Ευτυχώς που προλάβαμε ως είδος και συμφωνήσαμε σε κάποια στοιχειώδη πράγματα από την αρχή όπως πχ, ότι ο ήλιος είναι στρογγυλός και κίτρινος, αλλιώς πιστεύω ότι και κει θα είχαμε διαφορές ως προς την περιγραφή.
Και αυτό συμβαίνει με όλες τις καταστάσεις της ζωής , όταν στη μέση μπαίνει το θυμικό του ανθρώπου , τότε τα πράγματα γέρνουν αυτόματα προς τη μία πλάστιγγα και η λογική σκιάζεται από το πόσο θετικά ή αρνητικά διάκεισαι απέναντι στην κατάσταση που έχεις απέναντι σου. Συνήθως πάντα εμείς έχουμε δίκιο . Και οι άλλοι άδικο . Κάτι σαν το παιδί της κουκουβάγιας που δεν υπάρχει ομορφότερο. Όμως η αντικειμενική αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να το παραδεκτούμε . Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο , υπάρχουν και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις . Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, για να μας γίνει εμφανές ότι το απόλυτο δεν υπάρχει , ή αν υπάρχει είναι σε σπάνιες περιπτώσεις.
Κανείς δε θα ήθελε φυσικά, μια ομοιομορφία απόψεων. Και είναι ζητούμενο να διατηρεί ο καθένας το δικαίωμα να εκφράζει αυτό που σκέφτεται. Όμως, δεν μπορεί να υπάρχει τόση μεγάλη απόκλιση, που όταν ακούς τις περιγραφές να πιστεύεις ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά γεγονότα . Τότε συνειδητοποιείς ότι υπάρχει ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα στη σκέψη των ανθρώπων που δε θα συγκεραστεί ποτέ.
Ο καθένας θα μείνει προσκολλημένος στην δική του αλήθεια και θα προεύεται παράλληλα με τους άλλους . “ Δεν υπάρχει τίποτα πιο σαφές από την αλήθεια” έλεγε ο Αλκουίνος , άγγλος φιλοσοφος και δάσκαλος του Καρλομάγνου.
Πολλές φορές όμως η αλήθεια παίρνει το σχήμα των ματιών αυτού που τη βλέπει και όπως την αντιλαμβάνεται γι αυτό μπορεί να καταλήξει ως το πιο ασαφές.
Ο καθένας με την αλήθεια του λοιπόν μέχρι νεοτέρας , μέχρι την επόμενη συνέντευξη με άλλον πρωταγωνιστή , όπου θα διαδραματιστούν πάνω κάτω τα ίδια.
