Χιλιομελετημένη και χιλιοειπωμένη αυτή η εκλογική αποχή και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν τα επιτελεία των κομμάτων. Λίγες μόλις ημέρες πριν τις εκλογές και ο αγώνας για να πειστούν επιτέλους οι οπαδοί της αποχής, να προσέλθουν στις κάλπες, συνεχίζεται σθεναρά.
Οι δικαιολογίες της αποχής, λίγο πολύ είναι γνωστές σε όλους και περιστρέφονται γύρω από το «δε με εκφράζει κανένας», «δεν εμπιστεύομαι κανέναν», «όλοι ίδιοι είναι» και πάει λέγοντας. Ας δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω έχουν και δόση αλήθειας και σαφώς αντικατοπτρίζουν την κρίση εμπιστοσύνης, με την οποία έχει έρθει αντιμέτωπο το πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια. Όμως από εκεί και πέρα τίθεται και το ζήτημα του τι μπορεί να θέλει ή τι περιμένει να δει στην πολιτική σκηνή ο οπαδός της αποχής, προκειμένου εν τέλει κάποια στιγμή να πάει στην κάλπη.
Διότι όταν ακούω τις ίδιες δικαιολογίες, αναπόφευκτα θέτω και την ερώτηση «Και τι θα περίμενες από έναν πολιτικό, προκειμένου να τον εμπιστευτείς/ψηφίσεις;» και τις περισσότερες φορές, οι απαντήσεις αντικατοπτρίζουν μάλλον σύγχυση και άγνοια, παρά πολιτική συνείδηση και πραγματική πρόθεση για αλλαγή. Στην πλειοψηφία τους κινούνται γύρω από έναν ουτοπικό άξονα που δεν λαμβάνει υπόψη τους κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας, τις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις και τις υποχρεώσεις που αυτές εμπεριέχουν, τις πολλές παραμέτρους της ελληνικής οικονομίας, την ίδια την ιστορία του τόπου μας και το αδιαπραγμάτευτο γεγονός ότι παρά το τι μπορεί να θέλουμε να πιστεύουμε, δεν είμαστε ένα κράτος μόνο σε αυτόν τον κόσμο, αλλά είμαστε κομμάτι μιας «ευρύτερης περιοχής» που λέγεται Ευρώπη και οφείλει να συνδιαλέγεται με άλλες «ευρύτερες περιοχές», όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τουρκία κλπ.
Από ότι απεδείχθη δε και από την κυβερνητική θητεία ΣΥΡΙΖΑ, «καραμελίτσες» του τύπου, θα φορολογήσω τον πλούτο, θα τα πάρω από τους λίγους για να τα δώσω στους πολλούς, θα σκίσω τα μνημόνια και λευτεριά για όλους, όχι μόνο δεν είναι εφικτές, αλλά καταλήγουν ανέκδοτο της πολιτικής ιστορίας.
Τίθεται λοιπόν το ζήτημα ότι τελικά, κάτι ή κάποιον πρέπει να επιλέξουμε για να μας αντιπροσωπεύει. Προφανώς όποιος ψάχνει να βρει την «αδελφή ψυχή» στους πολιτικούς εκπροσώπους, κάτι λάθος κάνει, καθώς δεν ψηφίζουμε για να βρούμε την αληθινή αγάπη και το άλλο μας μισό, αλλά για να βρούμε ανθρώπους που έχουν τις γνώσεις, την πείρα, την πρόθεση, την ωριμότητα και τα εχέγγυα να κάνουν κάτι χρήσιμο επιτέλους για τη χώρα.
Και δεδομένου του γεγονότος ότι η χώρα αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο, οι πάσης φύσεως δικαιολογίες που συνοδεύουν την επιλογή της αποχής, είναι μάλλον -θα τολμήσω να πω -δείγμα ανευθυνότητας, ανωριμότητας και αναποφασιστικότητας. Προφανώς και οι επιλέγωντες την αποχή αγνοούν ότι τη στιγμή που δεν πας ο ίδιος να ψηφίσεις, αφήνεις σε κάποιον άλλο την ευκαιρία να αποφασίσει για το δικό σου μέλλον, με τα δικά του δεδομένα και «θέλω». Ειλικρινά αναρωτιέμαι οι ίδιοι άνθρωποι αν τους ρωτήσεις τι θα φας, θα σου απαντήσουν δε με εκφράζει κανένα φαγητό ή διάλεξε ότι θες εσύ;
Η αποχή, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον , φαντάζει σαν την ασθένεια που κάποιος σου δίνει την ευκαιρία να τη θεραπεύσεις, αλλά επειδή «όλοι οι γιατροί είναι απατεώνες» και «φακελάκι θέλουνε», εσύ επιλέγεις να πεθάνεις ήσυχος, ήσυχος, έχοντας κάνει την επανάσταση σου απέναντι στη μάστιγα της σύγχρονης ιατρικής. Μόνο που στο παραπάνω παράδειγμα οι επιπτώσεις βαραίνουν ένα και μόνο άτομο – άντε και τους οικείους του – , ενώ στην περίπτωση της αποχής η «επανάσταση» κοστίζει σε εκατομμύρια πολίτες.
Πριν λοιπόν αποφασίσουμε να καταδικάσουμε τους συμπολίτες μας ή να τους αφήσουμε να αποφασίσουν για το δικό μας μέλλον, μπορούμε να σκεφτούμε,ότι η κάλπη είναι σαν τη ζωή: Τέλειο δεν υπάρχει πουθενά και για τίποτα, αλλά με λίγους εκατέρωθεν συμβιβασμούς, πάντα βρίσκεις κάτι που να σου ταιριάζει.
