Στο τσακ την γλιτώσαμε να ζήσουμε άλλη μία φορά το “ήταν δίκαιο και έγινε πράξη”, που ζούμε κατ’ επανάληψη επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Αφού μας έμαθαν ότι ο δολοφόνος τρομοκράτης «σκοτώνει από ιδεολογία» και εις το όνομα της αγίας επανάστασης, προσπάθησαν να μας «αθωώσουν» και τον βιαστή, γιατί… ας μην είμαστε οπισθοδρομικοί συντηρητικοί ακροδεξιοί: Θέλουμε μία προοδευτική κοινωνία.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Ντροπή μας και αίσχος που αδυνατούμε να κατανοήσουμε την προοδευτική ιδεολογία, το ηθικό το πλεονέκτημα των ανθρώπων και αντιστεκόμαστε σε τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν απλώς να μας απομακρύνουν από τη αντιλαϊκή, ακροδεξιά μας κατεύθυνση.
Είμαστε με τα καλά μας; Ας μπει κάποιος στον κόπο να τους εξηγήσει ότι η ανομία, η παραβατικότητα, το έγκλημα, δεν είναι ούτε ιδεολογία, ούτε μαγκιά. Είναι κοινωνική παθογένεια και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Βέβαια θα μου πεις, έλαβαν το μήνυμα των εκλογών και αφού κατέγραψαν το μεγαλύτερο ποσοστό τους εντός των φυλακών, είπαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους προς τους ψηφοφόρους, με κάποια μικρά “ανταλλάγματα”.
Αφού βγήκαν να μας «κράξουν» από κάθε γωνία της γης, για κάτι που ακόμη και οι πιο «ακραίοι» έτριψαν τα μάτια τους -τον ορισμό που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον βιασμό-, μετά πήγαν τρέχοντας να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Η ουσία όμως είναι, ότι προσπάθησαν να μας πάνε δεκαετίες πίσω και να καταπατήσουν δικαιώματα που ματώσαμε για να κατακτήσουμε, και ότι πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία που θέλησαν να πάρουν, κρύβεται μία αντίστοιχη κουλτούρα που θέλει να δείξει κατανόηση και “ελάφρυνση” στο έγκλημα και αυτό είναι το ιδιαιτέρως ανησυχητικό.
Όμως, η λατρεμένη κυβέρνηση ξέρει αγαπητέ μου, εμείς δεν ξέρουμε!
Διότι δεν είναι μόνο το γεγονός ότι προσέβαλλαν ξεδιάντροπα όλους τους ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα βιασμού – όπως προσέβαλλαν την μνήμη και τις οικογένειες των δολοφονηθέντων-, είναι το ότι προσπαθούν να πείσουν μία ολόκληρη κοινωνία, να αντιμετωπίσει το έγκλημα με πιο ήπιο και δεκτικό τρόπο. Προσπαθούν να μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω μία κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι θα έπρεπε να τιμωρούνται ή/και να σωφρονίζονται.
Και ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί; Ποιο μπορεί να είναι το πιθανό κίνητρο πίσω από μία τέτοια προσπάθεια αντιστροφής της νοοτροπίας του εγκλήματος; Διαχρονικά το έγκλημα ως πράξη ήταν κάτι το μεμπτό και απεχθές ακόμη και σε κοινωνίες που δεν φημίζονταν για τον «ανθρώπινο χαρακτήρα» τους, ακόμη και στις μεσαιωνικές κοινωνίες που φημίζονταν για το ακριβώς αντίθετο, για την σκληρότητά τους. Και έρχονται τώρα κάποιοι εν έτη 2019, εντός ευρωπαϊκών συνόρων, να μας ανακοινώσουν ότι ο βιασμός δεν είναι κάτι τόσο κακό.
Δεν θα αναλύσω τις προεκτάσεις του ζητήματος που περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στις γυναίκες, όπως η σεξουαλική παρενόχληση στους επαγγελματικούς χώρους, το γενικευμένο αίσθημα ασφάλειας ή ανασφάλειας των γυναικών, ο τρόπος αντιμετώπισης και πρόσβασής τους σε πολλά επίπεδα, αφενός γιατί είναι πολύ μεγάλη κουβέντα και αφετέρου διότι ο βιασμός δεν είναι ένα αυστηρά γυναικείο πρόβλημα. Σαφώς οι γυναίκες κατέχουν τα δυσάρεστα πρωτεία των θυμάτων βιασμού, όμως θα αδικούσαμε καταφανώς όλα τα υπόλοιπα θύματα αν περιορίζαμε το ζήτημα μόνο στη «φεμινιστική» του σκοπιά.
Όσον αφορά στο έγκλημα αυτό καθαυτό γενικότερα, έχει πάρα πολλές προεκτάσεις και σαφώς αιτίες και εκφάνσεις, και ειλικρινά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό επί του θέματος για να το αναλύσω ή να το «ακουμπήσω» περισσότερο, όμως ως Ελληνίδα πολίτης, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να θιχτώ, να θυμώσω, να μιλήσω και να τοποθετηθώ. Δε θέλω να ζω σε μία κοινωνία που επιβραβεύει το έγκλημα και καταργεί αξίες όπως η αριστεία, η προσπάθεια, η αξιοκρατία, η νομιμότητα.
Άρα μιλούμε και για μία προσπάθεια βιασμού όλων των αξιών που αποτελούν θεμέλιο λίθο της κοινωνίας μας και όχι απλά για μερικές ακόμη μεταρρυθμισούλες της Κυβέρνησης.
