Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, όπου κυριολεκτικά μάτωσε για να διευρύνει την μεσαία τάξη και τα κεκτημένα αυτής, είναι τουλάχιστον άτοπο, αν όχι προσβλητικό, να τη διαπομπεύουν για χάρη ενός “αφηγήματος”. Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τη βασική ταξική διάκριση και να πούμε ότι μεσαία τάξη δεν είναι οι εκατομμυριούχοι επιχειρηματίες, ούτε οι μεγιστάνες του πλούτου που κολυμπούν στα χαρτονομίσματα, ούτε τα οικονομικά συμφέροντα, ούτε φυσικά τα funds. Διότι δυστυχώς τα τελευταία 4 χρόνια δαιμονοποιήσαμε κάτι που μάλλον ή δε ξέραμε να ορίσουμε σωστά ή δε θέλαμε να ορίσουμε σωστά.
Τους συνέφερε να ρίξουν στις πλάτες της μεσαίας τάξης όλα τα βάρη ενός πολιτικού αφηγήματος που αποδείχθηκε κενό και εν τέλει αναποτελεσματικό. Σε τι έφταιξε όμως και τα έβαλαν με αυτήν την έρημη την μεσαία τάξη, με αποτέλεσμα να οδηγείται στον αφανισμό και πολύ σωστά τώρα στην επανάσταση;
Αν κάποιοι δεν το γνώριζαν, κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, καθώς μας ενημέρωσαν ότι εσκεμμένα την στοχοποίησαν, η μεσαία τάξη είναι ο κορμός της οικονομίας και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας μας στα χρόνια πριν την κρίση. Οικονομία χωρίς μεσαία τάξη δεν υπάρχει.
Συνέβαλε όταν όλοι οι μισθωτοί πλήρωναν τους φόρους τους (γιατί η φορολογία ήταν ακόμα φορολογία και όχι φοροαφαίμαξη) και συντηρούσαν το Κράτος. Συνέβαλε διότι είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει ένα σπίτι ή και δύο, γιατί όχι δεν είσαι μεγιστάνας αν έχεις δύο σπίτια, (λίγο έμφαση στο “σπίτι” και όχι “έπαυλη”), και έτσι ανέβασε την αγορά ακινήτων στην Ελλάδα και άρα δημιούργησε θέσεις εργασίας. Όταν είχε την αγοραστική δύναμη να ρίξει χρήμα στην αγορά αυτοκινήτου, ρουχισμού, υπόδησης, εστίασης, τουρισμού και άρα να δημιουργήσει ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας. Όταν είχε την ικανότητα να ανοίξει μία οικογενειακή επιχείρηση -φόροι και θέσεις εργασίας για το Κράτος και εδώ- και να τη διατηρήσει, διότι δεν της έπαιρναν προκαταβολικά τους φόρους ακόμα και για τα πόμολα και τον αέρα που κυκλοφορεί γύρω από το κτίριο που στεγάζεται η επιχείρηση.
Να σημειώσω εδώ και την τεράστια φυγή ανθρώπινου και οικονομικού κεφαλαίου από τη χώρα, που προέρχεται κυρίως από την μεσαία τάξη και το οποίο αν βρισκόταν εντός των τειχών, θα προσέφερε ανάπτυξη, καινοτομία, επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, επενδύσεις και άρα ρευστότητα και αυτές τις πολυπόθητες καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Διότι επιχειρηματίας δεν είναι ένας δεσποτικός τσιγγούνης Σκρούτζ Μακντάκ, που έχει όνειρο της ζωής του να καταπνίξει το λαϊκό κίνημα και την όποια επανάσταση, αλλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος όπως όλοι μας, που θέλει να προσφέρει στην οικογένειά του και τον τόπο του και να ζει μία αξιοπρεπή και άνετη ζωή. Επιχειρηματίας είναι και ο ψιλικατζής και ο κομμωτής.
Και μεσαία τάξη δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, ούτε μία κατηγορία ανθρώπων που έκλεψαν, καταχράστηκαν ή είναι διεφθαρμένοι, όπως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν. Δεν είναι οι λίγοι, είναι οι πολλοί. Και εδώ έρχεται το ζήτημα της αντιλαικότητας της μεσαίας τάξης. Να δώσουμε και έναν ορισμό στο όρο “αντιλαϊκός”, που τόσο αγαπήθηκε τα τελευταία χρόνια, και είναι “αυτός που είναι αντίθετος ή εχθρικός προς τον λαό”. Και έρχομαι να αναρωτηθώ, είναι δυνατόν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να είναι αντίθετη προς τον εαυτό της; Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν ότι προσπαθήσαμε να αυτοκαταστραφούμε γιατί έτσι μας αρέσει;
Ωραία τα “αφηγήματα” και οι λέξεις “καραμελίτσες” προς τέρψιν και κατανάλωσιν, αλλά να καταλαβαίνουμε που είναι το όριο της λογικής και που τείνουμε προς την γραφικότητα. Γιατί δεν μπορείς να λες στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι είναι αντιλαϊκή μειοψηφία, επειδή σε βολεύει καλύτερα. Δεν μπορείς να εξαφανίζεις με το έτσι θέλω μία οικονομική και κοινωνική κατηγορία για να συνεχίσεις να κατέχεις αξίωμα και να απολαμβάνεις τα οφέλη της κυβερνητικής ζωής.
Η μεσαία τάξη δεν είναι επιλογή, ούτε κομματική προτίμηση ή σημαία, δεν είναι ελίτ, είναι ραχοκοκκαλιά της χώρας, είναι ζωτικής σημασίας προαπαιτούμενο για την ύπαρξη μιας υγιούς και βιώσιμης οικονομίας, για την δημιουργία θέσεων εργασίας, για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και για την κοινωνική ευημερία.
