‘Εχει καθιερωθεί, κακώς βεβαίως, ως όρος περίπου εκ των ων ουκ άνευ, η επιλογή από τις ηγεσίες των κομμάτων, για τα ψηφοδέλτιά τους, στις εκλογικές αναμετρήσεις, προσώπων με αναγνωρισιμότητα στην κοινωνία. Με άλλα λόγια το πόσο γνωστός είναι κάποιος έχει υποκαταστήσει τα προσόντα.
Δεδομένου ότι, εδώ και αρκετά χρόνια ακολουθείται αυτή η πεπατημένη, έχουμε δει υποψηφίους επιτυχημένους ενδεχομένως στον επαγγελματικό τους χώρο αλλά, κυριολεκτικώς ανίκανους να επιτελέσουν τον νέο ρόλο που επωμίζονται. Και που δεν είναι άλλος από την εκπροσώπηση του τμήματος του λαού που τους εκλέγει.
Όμως επειδή δεν εξαντλείται εκεί ο ρόλος τους, αλλά αποτελούν και μέλη της νομοθετικής εξουσίας, εμείς οι πολίτες διατρέχουμε τον κίνδυνο, να διαμορφώνουν το πλαίσιο της ζωής μας -διότι αυτό ουσιαστικώς επιτελεί ένα νομοθετικό έργο- άνθρωποι πολύ καλοί μεν για να πίνεις ίσως ένα ποτήρι κρασί μαζί τους σε καμμιά ταβέρνα, αλλά όχι και να μας καθορίζουν την ζωή μας και μάλιστα, θεσμικά!
Η Ν.Δ. στο ευρωψηφοδέλτιό της απέφυγε την παγίδα αυτή, δείχνοντας σεβασμό στο εκλογικό σώμα. Αντιθέτως η ανάγκη «αναγνωρίσιμων» ήταν πολύ έντονη στον ΣΥΡΙΖΑ.
H αναγνωρισιμότητα έχει εξελιχθεί σε “ξώβεργα” προσέλκυσης ψηφοφόρων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαχρονικώς έχουμε δει πρόσωπα, όπως επιστήμονες ή επιχειρηματίες, οι οποίοι όντως προσέφεραν στην πολιτική, με την επιστημοσύνη τους ή την δεξιότητα και την ευφυία τους, περισσότερα από επαγγελματίες πολιτικούς. Όμως αυτές δεν είναι πολλές περιπτώσεις, ακριβώς επειδή αυτού του είδους οι επαγγελματίες δεν είναι περισσότερο αναγνωρίσιμοι από έναν τηλεστάρ, καλλιτέχνη ή αθλητή. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγε σε αυτήν την τακτική, διαιωνίζοντας ένα φαινόμενο που, πέραν του ότι αποκαλύπτει ένα βαθύ λαϊκισμό, έρχεται να επιβεβαιώσει δύο πράγματα:
Πρώτον ότι τα κόμματα που βασίζονται περισσότερο στα πρόσωπα-“ξώβεργες” δεν έχουν εμπιστοσύνη στην πειστικότητα των θεσεών τους.
Δεύτερον ότι η τακτική αυτή του παρελθόντος έχει πείσει και την κοινωνία ότι, μεταξύ μιας αξίας που ειναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, αλλά μπορεί να είναι χρήσιμη στην πολιτική, και ενός γνωστού προσώπου που απλώς μπορεί να το αναγνωρίζει η κοινωνία αλλά ελάχιστα μπορεί να προσφέρει, συμφέρει περισσότερο σε ένα κόμμα το δεύτερο πρόσωπο. Απλώς δεν μας …συμφέρουν εμάς τα κόμματα που εχουν στις τάξεις τους τέτοια πρόσωπα
