Όταν ακολουθείς τα βήματα των ανθρώπων που είχες ως πρότυπο θα πρέπει να αισθάνεσαι αν μη τι άλλο υπερήφανος και συγκινησιακά φορτισμένος, που κατάφερες να σταθείς αντάξιος τους και να πραγματοποιήσεις τα παιδικά σου όνειρα. Σε αυτή τη κατάσταση θα πρέπει να βρίσκεται και ο Αλέξης Τσίπρας, του οποίου χρώσταγε η μοίρα να γεννηθεί σε μια μεγαλοαστική οικογένεια, να αντρωθεί με τους αστικούς μύθους περί «αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος» και αγωνιζόμενης εργατιάς, να γαλουχηθεί με τα ιδανικά και την αισθητική του «βαθύτατου» ΠΑΣΟΚ και να εύχεται να ζήσει μια ζωή σοβιετικού προνομιούχου κομματικού μεγαλοστελέχους.
Του Σίμου Χριστοφάκη Σαρρή
Ο πρωθυπουργός λοιπόν από τα πρώτα του κιόλας βήματα παρείσφρησε στο μαχόμενο μαθητικό κίνημα στις αρχές των 90’s και φορώντας την προβιά του «λαοφιλούς αγανακτισμένου αμνού κνίτη» κατάφερε να αποκρύψει τεχνηέντως τη μεγαλοαστική του καταγωγή, απότοκο της αγαστής συνεργασίας της οικογενείας του με τους απριλιανούς πραξικοπηματίες, οι οποίοι επέλεγαν να ενισχύουν αφειδώς, να ενδυναμώνουν και να επιβάλλουν όχι αυτούς που απλώς δεν επαναστατούσαν εναντίον τους, μα αυτούς που αποτελούσαν τα μάτια και τα αυτιά τους. Τα συγκλονιστικά λόγια του αγωνιστή της δημοκρατίας και μετέπειτα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Φοίβου Ιωαννίδη της αντιστασιακής οργάνωσης ΔΕΚΑ Κρήτης, δε χωρούν μετάφρασης ή παρερμηνείας: «Εν συντομία, ο θείος του σημερινού πρωθυπουργού Ηρακλής Τσίπρας συμμετείχε στις δράσεις της οργάνωσης ΔΕΚΑ Κρήτης που είχαμε ιδρύσει μαζί με άλλους αγωνιστές, διέφυγε τη σύλληψη, απέκτησε ρόλο επί Ασλανίδη στον Παναθηναϊκό, καταδικάστηκε μεν σε ποινή φυλάκισης δύο ετών, αλλά έμεινε μόνο την παραμονή της δίκης μας στη φυλακή, αφού του χορηγήθηκε παρανόμως αναστολή, δοθέντος, ότι είχε καταδικαστεί προδικτατορικά δύο φορές για απάτη σε ποινή πάνω από έξι μήνες η κάθε μία. Μετά μαζί με τον αδερφό του, Παύλο Τσίπρα (πατέρας του πρωθυπουργού) που είχε συλληφθεί για λίγο διάστημα, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, πράγματι ανέλαβαν δημόσια έργα στην Κρήτη, πιθανόν και αλλού.».
Αναμφίβολα είναι εύκολα αντιληπτός ο λόγος που ο μικρός Αλέξης έψαξε στα φοιτητικά του χρόνια τη δική του κολυμβήθρα του Σιλωάμ, την οποία χάριζε απλόχερα μόνο η κομμουνιστική νεολαία. Εκεί οι μηδενικές του εργατοώρες και το ότι υπήρξε αιώνιος φοιτητής σε συνδυασμό με λίγη αλληλεγγύη, άπλετο ελεύθερο χρόνο ξοδεμένο σε «τραπεζάκια» παρατάξεων και σε καφενεία μαζί με πολλά κομμουνιστικά τσιτάτα και πολύ απάτη άρχισαν να του αποφέρουν καρπούς δημοφιλίας .
Λίγο μετά ο Τσίπρας δε θα αντέξει το βαρύ κομμουνιστικού modus vivendi, όπως επίσης και τα πολλαπλά και αλλεπάλληλα κομματικά φίλτρα για την ανέλιξη του και με αφορμή τη εκ νέου διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος και τη φυγή πολλών κορυφαίων του στελεχών, επιλέγει με τους παλιούς του συντρόφους να ανοίξουν το δικό τους «πολιτικό παραμάγαζο» με τη σπαρταριστή επωνυμία «Εγκέλαδος». Ο «Εγκέλαδος» σε σύντομο χρονικό διάστημα θα πλαγιάσει το Συνασπισμό και κάπου εκεί ο Τσίπρας θα αρχίσει να κεφαλαιοποιεί τις φοιτητικές του εργατοώρες.
Με μεγάλη αποδοχή στο εσωτερικό της παράταξης στην οποία εντάχθηκε, προσπάθησε να την εκμοντερνίσει και να μεταφέρει με ένα δικό του τρόπο τη ξύλινη γλώσσα της ΚΝΕ (κάπως πιο ραφιναρισμένη). Τη περίοδο 1999-2003 θα γινόταν γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού. Ήδη είχε αρχίσει να εφαρμόζει τις σταλινικές νοοτροπίες για τις οποίες είχε περάσει ώρες κατήχησης, για τον τρόπο λειτουργίας ενός κόμματος και για τους τρόπους ανέλιξης ενός στελέχους, καθώς και για τις μεθόδους «εξαφάνισης» των σημερινών ή δυνάμει μελλοντικών του αντιπάλων, πλάνα, σχέδια και μηχανορραφίες βγαλμένες από τα υπόγεια των σοβιετικών γραφείων. Όλα by the book. Θύμα αυτών των τακτικών έπεσε και ο αγωνιστής της αριστεράς και οραματιστής μια ενωμένης Ελλάδας χωρίς εμφυλιοπολεμικά συνθήματα και πολιτικούς διχασμούς, Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ήταν η Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού η οποία είχε διαβρωθεί από το νεοσύστατο σύστημα Τσίπρα, λειτούργησε ως βακτηρία και προτίμησε ένα θρασύ νεαρό οπορτουνιστή από ένα γνήσιο εκπρόσωπο της παλιάς σχολής με αγώνες και περγαμηνές. Σε αυτό το προαναγγελμένο έγκλημα συναίνεσε και ο «πολιτικός πατέρας» του Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος πολύ σύντομα θα έπεφτε και αυτός στη μαύρη τρύπα του πολιτικού χωροχρόνου μετά από σπρώξιμο και πισώπλατο μαχαίρωμα του δικού του Βρούτου.
Είναι η περίοδος που από την απογοήτευσή και το «λεφτά υπάρχουν», μεγάλη μερίδα κόσμου άρχισε να τον αποδέχεται σαν το next big thing της ελληνικής αριστεράς, είναι η περίοδος που αποκαλούσε αγανακτισμένα και εξοργισμένα με τη πολιτική κατάσταση παιδιά τους κουκουλοφόρους, που πάτησε πάνω στη δολοφονία ενός νεαρού μαθητή για να αποκτήσει δίαυλο επικοινωνίας με το μέσο μπαχαλάκια και άρχισε τις υπόγειες συναλλαγές μέσω στελεχών του με το σκοτεινό χώρο της άκρας αριστεράς, της βίας, της τρομοκρατίας και των τραμπούκων. Η δημόσια καταγγελία της Αλέκας Παπαρήγα Γενικής Γραμματέα του ΚΚΕ το Δεκέμβριο του 2008 και η από έδρας δήλωση της πως ο «ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων», βρίσκει το «φρέσκο» ακόμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να ζητά αφοπλισμό της ελληνικής αστυνομίας και το Λάκη Λαζόπουλο και την εφημερίδα Αυγή να κάνουν κατ’ εντολήν του σάτιρα με το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο και να χλευάζουν τις σπασμένες περιουσίες, θαμμένες στα συντρίμμια μιας ημιθανούς πόλης. Αυτό βρήκε δύο κερδισμένους καθώς ο μεν Τσίπρας άρχισε να ανεβάζει ραγδαία τα ποσοστά του και να διαπερνά στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας το δηλητήριο του και οι τηλεκήρυκες που του έκαναν τις αβάντες, τα τηλεοπτικά τους ποσοστά στα μηχανάκια της AGB.
Η βαθιά οικονομική κρίση, το πρώτο μνημόνιο από το Καστελόριζο που διαδέχτηκε το λαϊκίστικο «Λεφτά Υπάρχουν», αποτέλεσαν την αρχή του χάους. Ήταν τότε που οι άδειες τσέπες των συμπολιτών μας και ένα ευρύτερο κλίμα πολιτικής ανισορροπίας τη περίοδο 2009-2011 , έδωσαν τη θέση τους στην ανθρωποφαγία, στη μισαλλοδοξία , στη στοχοποίηση του μεσοαστού εργαζομένου και σε όλες τις οργανωμένες και βίαιες αντικυβερνητικές πορείες. Οι άνθρωποι του ήταν πάντα εκεί. Πότε πλάι σε αναρχοφασισταριά ως μπάχαλοι που γιαούρτωναν πολιτικούς, έχτιζαν καθηγητές και μίλαγαν για καλή και κακή βία και πότε πλάι με τους χρυσαυγίτες ως αγανακτισμένοι πολίτες, χτυπημένη από τη κρίση και τη μοίρα.
Η κοινωνία ήδη είχε διαβρωθεί (εν πολλοίς συνειδητά). Είχε δεχτεί πως ο αυτός ο άνθρωπος είναι ο σωτήρας του ταλαιπωρημένου ελληνικού κράτους, πως ο Τσίπρας ήταν ένας «σύγχρονος Αντρέας», πως ακόμα και «ένα» να έκανε από αυτά που υποσχόταν θα άλλαζε σε μια μέρα η ζωή όλων μας, πως θα τους δώσει πίσω και τη χαμένη τους περηφάνια, θα πατάξει το παλιό κατεστημένο από το οποίο πολύ «αγανακτισμένοι» ταΐζονταν χρόνια και τέλος πως σε κάθε αυλή μικροαστικής οικογένειας θα «σπείρει λεφτόδεντρα». Φευ! Ήταν η στιγμή που ο Τσίπρας σε ρόλο μαέστρου προσπάθησε να συγκεράσει τους αγανακτισμένους νεοεισελθέντες κομματικούς μετανάστες (πασοκογενείς οι περισσότεροι) οι οποίοι εκτόξευσαν τα ποσοστά του, με αυτούς που εξυμνούσαν το «δίκαιο και ηθικό» πολιτικό αγώνα του Νίκου Ρωμανού και αντιμετώπιζαν το Κουφοντίνα ως έναν σύγχρονο λαϊκό ήρωα που άγγιζε τα όρια του αστικού μύθου. Τότε ο Τσίπρας είχε κλείσει δυο σημαντικά deals, το ένα με τους απανταχού λαϊκιστές-παρτάκιδες που δεν επιθυμούσαν να κατανοήσουν τη κατάσταση της χώρας, «πνευματικά γαντζωμένοι» στα χαμένα τους μεγαλεία και το δεύτερο με το φίδι της άκροαριστερής τρομοκρατίας. Και τα κατάφερε!
Όσο και αν η συνέχεια για τις χρονιές 2012-2015 είναι γνωστή αξίζει να αναφερθούμε στο τρόπο με τον οποίο έπαιξε με το θεσμό και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας τον σαν μέσο πίεσης, επιβολής και ολοκλήρωσης του πολιτικού του τυχοδιωκτισμού. Ήταν μάλιστα η περίοδος την οποία προσπαθούσε ως αντιπολίτευση να κάνει άνοιγμα σε επιχειρηματίες τους οποίους λίγα χρόνια αργότερα θα τους αναθεμάτιζε και θα τους κατασυκοφαντούσε μέσα από τις κομματικές του φυλλάδες.
Η νίκη του στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και οι υποσχέσεις για νταούλια, ζουρνάδες σε συνδυασμό με τα σπαστά του αγγλικά οδήγησαν στην εξαπάτηση του κουρασμένου ελληνικού λαού από τα μνημόνια (την ήθελε και αυτός τη κοροϊδία του πάντως), έφεραν τη συγκυβέρνηση με ένα ακροδεξιό μόρφωμα χωρίς καμία ουσιαστική ιδεολογική βάση και πέραν από τη μη εφαρμογή της παραμικρής από τις προεκλογικές του υποσχέσεις , έφεραν τη καθυστέρηση στην εκπλήρωση των οικονομικών υπερχρεώσεων της χώρας, τη διάλυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τη συνέχιση καλλιέργειας του πελατειακού καθεστώτος στο δημόσιο με τους διορισμούς συγγενών και φίλων. Τέλος έφερε μια αισθητική η οποία είχε ως απώτερο σκοπό τον εξευτελισμό και τη συστηματική φθορά της έννοιας του κοινοβουλίου, σε αυτό συντέλεσε και ολόκληρος ο θίασος με το Γιάνη, τη Ζωή, τις εξεταστικές, τις σαμπάνιες κάτω από τις φωτογραφίες του Βελουχιώτη κ.α. Λίγους μήνες μετά θα πρόδιδε ακόμα και αυτούς όταν στο πιο διχαστικό καλοκαίρι της σύγχρονης ιστορίας, των Capital Controls και του δημοψηφίσματος, επέλεξε με πλάγιο τρόπο και με κρυφή ατζέντα να πουλάει προς τα έξω επανάσταση, με Podemos και Μαδούρο, έχοντας προαποφασίσει πως ο σκοτεινός του ρόλος ήταν δύσκολο να παραμείνει για πολύ ακόμα κρυφός και έτσι ως «λαγός» των ξένων δυνάμεων θα έφερνε το σκληρότερο και βαρύτερο από τα μέχρι τότε υπογεγραμμένα μνημόνια.
Η νίκη του το Σεπτέμβρη του 2015 θα του άνοιγε πλέον νέους δρόμους κυριαρχίας και νέες ευκαιρίες, καθώς πλέον θα του δινόταν η δυνατότητα χειραγώγησης και ωμών παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη μέσω τοποθετημένων αχυρανθρώπων, ξεπουλήματος κατόπιν περίεργων συναλλαγών του ονόματος της Μακεδονίας, αναπαραγωγής ψεύτικων σκανδάλων με τη πάγια τακτική της λάσπης στον ανεμιστήρα και δημιουργίας σκληρού ακροαριστερού παρακράτους εν ήδη πραιτοριανών-ταγμάτων ασφαλείας και όλα αυτά στη προσπάθεια του από κυβέρνηση να γίνει εξουσία.
Στο δρόμο αυτόν θα έπρεπε να «ξεδοντιάσει» και τους τελευταίους υποψήφιους δελφίνους της επόμενης μέρας και το έπραξε εκμεταλλευόμενος κάθε συγκυρία. Το μεν παιδικό του φίλο Νίκο Παππά και νο2 του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να τον δέσει για τα καλά με το σκάνδαλο Πετσίτη και με την υπόθεση Καλογρίτσα, τη δε Ρένα Δούρου παρά τις όποιες ελπίδες της για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο προκειμένου να ξεχαστεί και να επανέλθει ξανά δριμύτερη, τη κλώτσησε στην αρένα της περιφέρειας όπου μετά την εγκληματική και καταστροφική της θητεία γνωρίζει πως εκτός από μια βαριά δικογραφία θα την ακολουθεί μια ξεκάθαρη εκλογική ήττα στο δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών στον οποίο πέρασε μόλις και μετά βίας, αποφεύγοντας οριακά τον εκλογικό καταποντισμό-αφανισμό. Όσον αφορά τις περιπτώσεις Τσακαλώτου και Σκουρλέτη, για το πρώτο γνωρίζει καλά πως αποτελεί γραφική φιγούρα και ο δεύτερος έχει μηδενική απήχηση στη κομματική βάση. Παστρικές- σταλινικές δουλειές με πιστό μαντρόσκυλο στο πλάι του μόνο τον Πολάκη.
Αυτός είναι ο πολιτικός βίος του ανθρώπου που εμποτίστηκε τόσο πολύ με το Πασοκικό lifestyle όπου με τριψήφιο αριθμό νεκρών μετά τη Μάνδρα και το Μάτι απολάμβανε σε ένα από τα πιο μαύρα καλοκαίρια της σύγχρονης ιστορίας τη παγωμένη του σαμπάνια και το πούρο του στο κότερο ενός εφοπλιστή. Ο ελληνικός λαός πετώντας στα σκουπίδια τη παροχολογία των τελευταίων ημερών, μπόρεσε να δώσει το πρώτο του σαφές μήνυμα για το πολιτικό μέλλον του μεγαλύτερου αμοραλιστή πολιτικού της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι 9,5 μονάδες διαφορά στις ευρωεκλογές και οι συντριπτικές ήττες των προερχόμενων από το ΣΥΡΙΖΑ σε δήμους και περιφέρειες δεν ανατρέπονται, δεν αφήνουν χώρο για τη παραμικρή αμφισβήτηση και δύσκολα ψαλιδίζονται. Δημιουργούν όμως ουσιαστικές προσδοκίες επιστροφής στη κανονικότητα μετά από ένα τετραετές καταστροφικό σύρσιμο στα σκοτάδια και τις λάσπες της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας, η προσωπική του διαδρομή, αυτά που προκάλεσε στη χώρα και ο συρφετός που έσερνε πίσω του μπαίνουν επιτέλους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και από πρωθυπουργός των Ελλήνων μετατρέπεται σε μια πολύ κακή ανάμνηση που φεύγει μακριά, την ώρα που το «αύριο» θα πρέπει να περιμένει με σηκωμένα μανίκια, καλά οργανωμένο και έχοντας αποβάλλει «αγκυλώσεις» του παρελθόντος.
*O Σίμος Χριστοφάκης – Σαρρής είναι Νομικός Αρθρογράφος
