Αποφεύγοντας ή μάλλον μην τολμώντας να κοιτάξει ούτε μία φορά ευθεία στην κάμερα, στα «μάτια» τους Έλληνες στους οποίους απευθυνόταν, με βλέμμα που γύριζε αμήχανα γύρω στον χώρο, χωρίς να «στέκεται» έστω για λίγο κάπου, θυμίζοντας ένοχο που ξέρει απολύτως τι έχει κάνει αλλά προσπαθεί με αστείες δικαιολογίες, τις οποίες επίσης ξέρει ότι δεν θα τις πιστέψει κανείς, να πείσει, πρώτα τον εαυτό του και μετά τους άλλους, ότι είναι αθώος, ή έστω ότι τέτοιες ήταν οι προθέσεις του, ο Αλέξης Τσίπρας αφού είπε ότι «το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών μας», ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προκηρύξει εθνικές εκλογές.
Του Ανδρέα Παπαδημητρίου
Εμφανώς αμήχανος και «τσαλακωμένος», προσπαθώντας – και καταφέρνοντας σε μεγάλο βαθμό, είναι η αλήθεια– να διατηρήσει το αλαζονικό του ύφος, σαν να μην μπορεί να χωνέψει τι συνέβη και γιατί, συνέχισε τα ίδια παραμύθια για τα οποία είχε τιμωρηθεί από τους ψηφοφόρους λίγες ώρες πριν.
Χρησιμοποιώντας πομπώδεις εκφράσεις και υπερβολές όπως «πορευτήκαμε σε πρωτοφανείς δυσκολίες για την σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου», παρουσιάζοντας μια καινοφανή θεωρία ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει το δικαίωμα στην αντιπολίτευση να αμφισβητεί τη δημοκρατική του νομιμοποίηση(!) και «να αμφισβητήσει συνολικά την πορεία εξόδου από την κρίση αλλά και το σχέδιό μας για τη στήριξη των πολλών, το ιστορικό αυτό εγχείρημα», συνέχισε να μιλά βαριεστημένα…
Εκεί όμως που άγγιξε το κοινό του, προκαλώντας δάκρυα συγκίνησης στους υπουργούς του, παραμένοντας όμως απαθής ο ίδιος, ήταν όταν είπε, κοιτάζοντας πάλι κάπου στον ορίζοντα, «αμέσως μετά τον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, θα ζητήσω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών».
Μια αμυδρή λάμψη φάνηκε στα μάτια του, όταν επεχείρησε, για μία ακόμη φορά, να διχάσει λέγοντας: «δύο δρόμοι υπάρχουν μονάχα μπροστά μας. Ο δρόμος της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, με τους πολλούς και για τους πολλούς και από την άλλη μεριά ο δρόμος της επιστροφής, το σκοτάδι της λιτότητας, το σκοτάδι της κρίσης, των ολιγαρχών, του Δ.Ν.Τ.»
Άλλωστε είναι γνωστό πως πρώτα φεύγει η ψυχή το ανθρώπου και μετά το χούι…
