*Του Νίκου Αρμένη
Να διευκρινίσω και αυτή τη φορά εξ αρχής ότι δεν προπονητής και εδώ γράφω οτιδήποτε αισθάνομαι και μου κατεβαίνει στο κεφάλι απλώς και μόνο μέσα από τη μικρή μου εμπειρία ως δρομέας.
Σήμερα λοιπόν που σας τα λέω αυτά, είναι Δευτέρα. Και οι Δευτέρες για αρκετούς αθλούμενους δρομείς είναι καμένες μέρες. Έχουν κάνει οι περισσότεροι το long run τους την Κυριακή, και την επομένη το προπονητικό τους πρόγραμμα γράφει «ρεπό».
Να σημειώσω ότι αντίστοιχα οι δρομείς που κάνουν πρωταθλητισμό, το πολύ πολύ να πάρουν ρεπό μόνο το απόγευμα της Κυριακής, αν το πάρουν… Και αυτό είναι το μοναδικό τους ρεπό μέσα σε ένα φουλ πρόγραμμα διπλών προπονήσεων όλη την εβδομάδα. Πως βγαίνουν νομίζετε τα περίπου 200 χλμ που κάνουν από Δευτέρα έως Κυριακή…!
Επανέρχομαι στους κοινούς θνητούς που τρέχουμε κάνοντας το χόμπι μας. Οι Δευτέρες λοιπόν για πολλούς από εμάς τους αθλούμενους είναι κενές, χωρίς προπόνηση. Κι εγώ αυτή την τακτική ακολουθούσα μέχρι πριν από 3-4 μήνες όταν αναγκάστηκα να αλλάξω συνήθειες. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων τα πρωϊνά τις Τρίτες δεν είχα τη δυνατότητα να προπονηθώ, κι έτσι αν δεν έκανα προπόνηση και τις Δευτέρες, θα μεσολαβούσαν δύο κενές ημέρες από το long run της Κυριακής μέχρι την προπόνηση της Τετάρτης. Και δύο ημέρες χωρίς τρέξιμο δεν είναι καταστροφή μεν, αλλά από την άλλη είναι μια κατάσταση ανυπόφορη για έναν τύπο σαν κι εμένα που έχει εξάρτηση με το τρέξιμο όπως ο φανατικός καπνιστής με τη νικοτίνη..
Έτσι οι Δευτέρες μου εντάχθηκαν στο προπονητικό μου πρόγραμμα κανονικά και νομίζω ότι δεν πρόκειται να βγουν παρά μόνο αν πάλι επαγγελματικοί λόγοι το επιβάλλουν. Για την ακρίβεια, αισθάνομαι ότι τόσο καιρό έκανα λάθος να μην τρέχω την επόμενη ημέρα ενός long run.
Εξηγούμαι.
Παρότι αισθάνομαι πιασμένος – ειδικά στα πρώτα χλμ – με ένα μαγικό τρόπο το σώμα μου όταν ζεσταθώ, δείχνει να ανταποκρίνεται καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν όταν μεσολαβούσαν 48 ώρες για να ξανατρέξω μετά από μια μεγάλη συνεχόμενη προπόνηση 20-30 χλμ.
Ούτε γιατρός, ούτε προπονητής είμαι να εξηγήσω το γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλά συμβαίνει χωρίς υπερβολή. Και μάλιστα όσο περνάει η ώρα, τόσο αισθάνομαι πως τρέχοντας διώχνω και τα τελευταία υπολείμματα κούρασης από το long run..
Φυσικά πάντα η προπόνηση της Δευτέρας είναι μία πολύ συγκεκριμένη προπόνηση. Πολύ πολύ χαλαρό τρέξιμο για 10, άντε το πολύ 12 χλμ. Μιλάμε για τον ορισμό του easy run και του απολαυστικού running καθώς, εκτός από το σώμα, και το μυαλό βρίσκει την ευκαιρία να κάνει όμορφα ταξίδια σε μέρη μόνο τρέχοντας μπορείς να πας!
Όσοι διστάζετε, δοκιμάστε το. Κάντε το χαλάρωμά σας την επόμενη ημέρα του long run σας και θα με θυμηθείτε.
Σημειωτέων το πρωί έκανα ένα απολαυστικό τέτοιο 10άρακι που με ξεκούρασε από το χθεσινό 20άρι και με γέμισε ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας!
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
