Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας επιτρέπει λεξιπλασίες και ωραιοποιήσεις που κρύβουν την σκληρή πραγματικότητα. Αυτός ο πλούτος είναι κυρίως χρήσιμος στους πολιτικούς. Πρώτος και καλύτερος άλλωστε στην επιτήδεια χρησιμοποίηση των δυνατοτήτων της γλώσσας μας ήταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.
του Νίκου Σίμου
Παράδειγμα ευφημισμού, σήμερα, στην πολιτική που εφαρμόζεται είναι η από των ημερών του Γιώργου Παπανδρέου καθιερωμένη «εισφορά αλληλεγγύης», που συνεχίζεται και θα συνεχισθεί με υπογραφή και του ΣΥΡΙΖΑ ως και αν γεννηθήκαμε χρεωμένοι για να ξεπληρώνουμε τα εγκληματικά λάθη ανίκανων κυβερνήσεων. Είναι ωραία έκφραση και με συναισθηματική μάλιστα φόρτιση η «εισφορά αλληλεγγύης»! Διότι σημαίνει ότι έρχεσαι αλληλέγγυος σε κάποιον που έχει ανάγκη. Όμως τόσο η καθιέρωσή της εισφοράς αυτής όσο και η συνέχισή της γίνεται για να κλείσουν τρύπες που διαχρονικώς άνοιξαν πολιτικές παλαιότερων κυβερνήσεων. Οπότε ισχύει το «πληρώνετε κορόϊδα διότι δεν γίνεται αλλιώς,
Η εισφορά αλληλεγγύης, λοιπόν, η οποία θα συνεχισθεί να καταβάλλεται από τους πολίτες, είναι μία ποινή προς τους συνεπείς φορολογουμένους πολίτες και προς αυτούς που «δεν έφαγαν από το κράτος». Υπό την έννοια αυτή το τιμιότερο θα ήταν να μετονομασθεί η εισφορά αλληλεγγύης σε «εισφορά επιβράβευσης των φοροφυγάδων», κατα κύριο λόγο, ή «εισφορά υπέρ της διαχρονικής ανικανότητας των ελληνικών κυβερνήσεων» να έχουν ένα κράτος νοικοκυρεμένο. Θα μπορούσε επίσης να μετονομασθεί σε «εισφορά λαϊκισμού» διότι τις τρύπες που προκάλεσε η γαλαντομία, με ξένα κόλλυβα, των πολιτικών καλούμαστε εμείς οι πολίτες να κλείσουμε.
Βεβαίως η επιλεγείσα αυτή εισπρακτική λύση έχει «ευλογηθεί» από τους δανειστές οι οποίοι πάντως από το 2011 ανέφεραν ότι -αφού στελέχη τους είχαν εξετάσει τα μέτρα λιτότητας που είχαν επιβληθεί σε 17 χώρες, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες- είχαν συμπεράνει ότι με τέτοια μέτρα πλήττονται η ανάπτυξη και τα εισοδήματα ενώ παράλληλα αυξάνει ραγδαία η ανεργία!!
Ως γνωστόν δε η συγκεκριμένη εισφορά μειώνει ακόμη περισσότερο το καρατομημένο εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων. Βεβαίως μπορεί να γίνει και η άλλη πονηρή σκέψη. Ότι αφού περιορίζεται το εισόδημα και επομένως περνάει ο φορολογούμενος σε άλλη κλίμακα και θα πληρώσει λιγότερα, «κοτσάρουμε» μια αλληλεγγύη και όσα χάνει το κράτος από φόρους, το παίρνει πίσω με …αλληλεγγύη! Απλά πράγματα…
