του Νίκου Σίμου
Από τους δανειστές επιβεβαιώνεται ότι η μεγάλη επιβάρυνση των πολιτών και κυρίως μισθωτών και συνταξιούχων μέσω της εξουθενωτικής φορολογία και περικοπών έχει γίνει επειδή η κυβέρνηση της αριστεράς δεν θέλησε να βρει άλλα ισοδύναμα. Το βασικότερο των οποίων είναι η μείωση της δημόσιας σπατάλης.
Αυτό σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουν τη διατήρηση ενός ευρύτατου δημόσιου τομέα που δεν αποτελείται μόνο από τις κεντρικές υπηρεσίες που είναι αναγκαίες (Εφορίες, νοσοκομεία ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας κλπ). Αλλά και από μία πληθώρα δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων εποπτευομένων από υπουργεία καθώς και από μία υδροκεφαλική Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Εκείνοι που χρειάζεται είναι μία ριζική αλλαγή στον Δημόσιο τομέα αλλά και το κλείσιμο των εστιών διαφθοράς που απομυζούν τον Προϋπολογισμό επί σειράν ετών.
Έπρεπε να υπάρξουν Μνημόνια προκειμένου το ελληνικό κράτος να αποφασίσει να διαπιστώσει ποιοί είναι οι υπάλληλοί του, ποια ακριβώς η σχέση εργασίας τους και ποιός είναι ο ακριβής μισθός τους. Άργησε να το διαπιστώσει και δεν είναι βέβαιο ότι διαθέτει ακόμη επακριβή στοιχεία.
Η κρίση και οι εξ αυτής πιέσεις για αναμόρφωση της κρατικής μηχανής, σε πολλά επίπεδα, δημιούργησαν για πρώτη φορά μία ανεπανάληπτη ευκαιρία, πρώτον για να εκσυγχρονισθούμε και δεύτερον για να υπάρξουν οι ουσιαστικές οικονομίες που θα επιτρέπουν λιγότερο επαχθή μέτρα σε βάρος του λαού, μέχρις ότου συνέλθουμε ολοσχερώς. Την ευκαιρία αυτή την χάνουμε διότι έχουμε αυτή την κυβέρνηση με τις έντονα κρατικιστικές αντιλήψεις. Ασφαλώς και το κράτος δεν πρέπει να μείνει χωρίς υπαλλήλους. Όμως λ.χ. υπάλληλοι-φαντάσματα τους οποίους κανείς ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε ή ουδέποτε αναζήτησε, επιβαρύνουν τελικώς τον Έλληνα φορολογούμενο, ο οποίος δεν έχει καμμία όρεξη να συμμετέχει σε συμπαιγνίες τις οποίες μάλιστα πληρώνει από την τσέπη του.
Παράδειγμα του τι εννοούμε, γενικώς, υπάρχει στο βιβλίο του Θόδωρου Πάγκαλου, με τίτλο «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη». Στο βιβλίο αυτό ο Πάγκαλος αποκαλύπτει την ευθύνη των κομμάτων που πέρασαν από την εξουσία, καθώς επέτρεπαν να επικρατούν συνθήκες που ευνοούσαν, σε πρώτη φάση την τεμπελιά και σε δεύτερη και την εκμετάλλευση της θέσης προς ίδιον όφελος. Μερικά παραδείγματα για γέλια και για κλάματα:
«…Ανακάλυψα, γράφει, ότι τα 2/3 των υπαλλήλων που εστέλλοντο στις Βρυξέλλες για να μετάσχουν στις διάφορες επιτροπές και ομάδες εργασίας δεν εγνώριζαν απολύτως καμία γλώσσα… Η γραμματεία του συμβουλίου τότε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ελληνική μετάφραση παρά μόνο στα μισά περίπου από τα γεγονότα. Το συμπέρασμα είναι ότι δεκάδες υπάλληλοι συμμετείχαν στις συνεδριάσεις χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη και ότι, αν τους εζητείτο να πάρουν θέση, θα μπορούσαν απλώς να κουνάνε το κεφάλι ή να μουγκρίζουν».
«…Κατά την διάρκεια του ωραρίου πολλοί υπάλληλοι εγκατέλειπαν το υπουργείο (ΣΣ στο οποίο ήταν υπουργός ο Πάγκαλος) για να κάνουν διάφορες άλλες δουλειές. Είδα μια μέρα κάποιον ο οποίος στις 11 το πρωί πουλούσε ψωμί σ’ ένα πρατήριο που τυπικά ανήκε στη γυναίκα του και βρισκόταν κάπου στην οδό Βερανζέρου.
Επί τριάντα και πλέον χρόνια «διασκέδασαν» οι επιτήδειοι. Ενδεχομένως καλώς έπραξαν, γι’ αυτό και τους θεωρούμε επιτήδειους. Όμως τη διασκέδασή τους δεν μπορεί να συνεχίζει να την πληρώνει ο κοσμάκης.
