*Του Νίκου Αρμένη
Sunday is always a runday! Είτε έχω προπόνηση, είτε αγώνα τα κυριακάτικα πρωϊνά μου είναι γεμάτα …τρέξιμο. Και την Κυριακή που μας πέρασε λοιπόν, είχα δηλώσει συμμετοχή για να τρέξω σε έναν αγώνα δρόμου 10 χλμ στον Μαρούσι. Η εκκίνηση ήταν στις 10.00 και υπολόγισα ότι από το Αιγάλεω για να φτάσω εκεί, χρειαζόμουν περίπου 45 λεπτά με τη μοτοσυκλέτα μου. Έφυγα λοιπόν από το σπίτι στις 08.45 και διάλεξα να πάω μέσω κέντρου, ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να βγω στην Κηφισίας και μετά να φτάσω μέχρι το Μαρούσι. Άλλωστε τέτοια ώρα τις Κυριακές συνήθως δεν έχει κίνηση. Σύντομα διαπίστωσα ότι η διαδρομή που είχα επιλέξει δεν ήταν ιδανική για τη συγκεκριμένη Κυριακή. Οι κεντρικοί δρόμοι στο κέντρο άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να κλείνουν… Όχι, δεν έκαναν κάποιοι πορεία Κυριακάτικα όπως συμβαίνει μέρα παρά μέρα τις καθημερινές. Θυμήθηκα! Ναι, αυτή την Κυριακή θα γινόταν ο ποδηλατικός γύρος της Αθήνας!
Βρέθηκα λοιπόν ακριβώς στη θέση εκείνων που ταλαιπωρούνται για την μετακίνησή τους στην πόλη, όταν εγώ και χιλιάδες άλλοι τρέχουμε σε αγώνες δρόμου. Δεν μπήκα δηλαδή νοητά στη θέση τους αλλά κανονικά. Βρισκόμουν ακριβώς στη θέση τους. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν δεν ήμουν δρομέας. Πιθανολογώ ότι μπορεί να δυσανασχετούσα αλλά σίγουρα δεν θα έφτανα σε ακραίες συμπεριφορές και δεν θα άρχιζα δημόσια να κατηγορώ τους δρομείς και τους διοργανωτές των αγώνων δρόμου. Ως δρομέας εννοείται δεν δυσανασχέτησα καθόλου. Άλλαξα απλώς τη διαδρομή μου και με καθυστέρηση ίσως 10 λεπτών σε σχέση με την ώρα άφιξης που είχα αρχικά υπολογίσει, έφτασα στο Μαρούσι και στις 10.00 ακριβώς ήμουν στην εκκίνηση του δικού μου αγώνα.
Το απόγευμα της Κυριακής και την επόμενη ημέρα είδα στα social media να αναπτύσσεται ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνονται συχνά τις Κυριακές αγώνες δρόμου και εκείνων που σιχτιρίζουν την ώρα και την στιγμή. Έχουμε βλέπετε την τάση να χωριζόμαστε και ξαφνικά βρήκαμε καινούργιο θέμα. Αριστεροί-δεξιοί, Ολυμπιακοι -Παναθηναϊκοί, Ποδοσφαιρόφιλοι-μπασκετόφιλοι, Καρεζικοί-Βουγιουκλακικοί, Βοσκοπουλικοί-Πουλοπουλικοί, Βανδικοί – Βισσικοί, χειμωνάκηδες-καλοκαιράκηδες, ροκάδες-καρεκλάδες… Και τώρα μαραθωνόφιλοι και μαραθωνοπολέμιοι..
Μου προκαλεί θλίψη και μόνο το γεγονός ότι κάποιος γκρινιάζει γιατί την Κυριακή το πρωί δεν μπορεί να μετακινηθεί λέει εύκολα στην Αθήνα επειδή γίνεται κάποιος ποδηλατικός αγώνας ή αγώνας δρόμου. Έχοντας ταξιδέψει και τρέξει αρκετά στο εξωτερικό, δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού ανάλογες αντιδράσεις. Παράλογες, αβάσιμες και υπερβολικές..
Ειδικά όταν μιλάμε για μία πόλη όπως η Αθήνα η οποία διαθέτει Μετρό και ακόμα και εκείνες τις, μετρημένες στα δάκτυλα, Κυριακές που κλείνει το κέντρο λόγω αγώνων γεμίζει χαμόγελα, χρώματα και ζωή.
Δεν θα τα βάλω όμως με τους μαραθωνοπολέμιους αλλά θα τους ζητήσω απλώς να σταθούν στο Σύνταγμα μια καθημερινή. Να δουν και να ακούσουν τα αμέτρητα αυτοκίνητα να περνούν, να αισθανθούν να γεμίζουν τα πνευμόνια τους καυσαέριο και να δουν τα αγχωμένα πρόσωπα των περαστικών γύρω τους. Και μια από τις – επαναλαμβάνω μετρημένες – Κυριακές που το κέντρο θα είναι κλειστό λόγω κάποιου αγώνα δρόμου να κάνουν ακριβώς το ίδιο και να συγκρίνουν.
Όσο για εκείνους που φτάνουν στο άλλο άκρο να τα βάζουν με τους αθλούμενους, λυπάμαι διπλά… Τα έχω γράψει άλλωστε από καιρό.
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
