*Του Νίκου Αρμένη
Το σώμα μας έχει χαρακτήρα. Σας φαίνεται περίεργο ε; Κι όμως.. Είναι απόλυτα ακριβές αυτό που σας λέω.
Και εφόσον έχει χαρακτήρα, έχει και άποψη. Και εφόσον έχει άποψη, άλλοτε συμφωνεί και άλλοτε διαφωνεί με τις εντολές του μυαλού. Μην ξεχνάτε δε πως όταν μιλάμε για το σώμα μας, αναφερόμαστε στο μεγαλύτερο σε μέγεθος όργανο του ανθρώπου και ίσως και στο πιο δραστήριο.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος. Οι αθλητές έναν μεγάλο φόβο έχουμε και αυτός δεν είναι άλλος από τους τραυματισμούς. Είναι αλήθεια πως από τη στιγμή που θα βάλεις τον αθλητισμό στην καθημερινότητά σου, οι πιθανότητες κάποια στιγμή να τραυματιστείς αυξάνονται. Υπάρχουν και διαβαθμίσεις μάλιστα. Ένας δρομέας που απλώς τρέχει για το κέφι του 2-3 φορές την εβδομάδα χωρίς να παίρνει μέρος σε αγώνες και να κυνηγάει επιδόσεις, έχει σαφώς λιγότερες πιθανότητες να τραυματιστεί από κάποιον ο οποίος κοιτάζει να βρει τον τρόπο να ξεπερνάει κάθε τόσο τον εαυτό του κερδίζοντας σε αυτή τη διαρκή μάχη με το χρόνο. Και αντίστοιχα ένας δρομέας που κάνει αυτό που λέμε πρωταθλητισμό, έχει περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστεί σε σχέση με έναν απλό αθλούμενο. Όσο περισσότερο πιέζεις το σώμα σου στα όριά του, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να τραυματιστείς. Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα. Εκείνα που τρέχουν σε αγώνες σαφώς βρίσκονται πιο συχνά στο συνεργείο σε σχέση με αυτά που χρησιμοποιούμε καθημερινά για τις μετακινήσεις μας.
Όμως, και εδώ είναι η ουσία, δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος τρέχει σε αγωνιστικό επίπεδο, σώνει και καλά θα τραυματιστεί. Υπάρχουν πρωταθλητές που δεν τραυματίστηκαν ποτέ! Είναι τόσο απλό…
Πολύ εύκολα μπορεί να σκεφτεί βέβαια κάποιος ότι η υπερβολική προπόνηση είναι η αιτία των περισσότερων τραυματισμών, όμως κάτι τέτοιο είναι – κατά την άποψή μου πάντα – και ανακριβές και παραπλανητικό. Ναι, ένα ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα προπόνησης μπορεί να όντως να προκαλέσει τραυματισμό αλλά αυτό αφορά μόνο τους ανίδεους, δηλαδή εκείνους που κάνουν του κεφαλιού τους και τρέχουν χωρίς την καθοδήγηση κάποιου προπονητή.
Όσοι διαθέτουν προπονητή και πολλές φορές και εμπειρία, τραυματίζονται γιατί απλώς παρασύρονται από τις ορέξεις του μυαλού. Κάνουν δηλαδή κάτι πολύ παραπάνω στην προπόνηση επειδή έτσι, οι ίδιοι το αποφάσισαν, σε μια έξαρση εγωϊσμού. Δεν φταίει λοιπόν η προπόνηση αλλά το μυαλό τους και εκεί έρχεται και αντιδρά το άμοιρο το σώμα τους που έχει όπως είπαμε χαρακτήρα και άποψη. Άλλο τρόπο αντίδρασης δεν έχει. Θα σε πονέσει και αν δεν γίνει κατανοητό το σήμα του, ακολουθεί τραυματισμός..
Το μυαλό ευθύνεται και με διαφορετικό τρόπο. Μπορεί δηλαδή να τραυματιστείς γιατί πολύ απλά τυγχάνει τη συγκεκριμένη περίοδο να είσαι αγχωμένος για κάτι, σοβαρά προβληματισμένος, στεναχωρημένος ή μέσα στην κατάθλιψη. Παρότι το τρέξιμο είναι μια εξόχως αντικαταθλιπτική άσκηση, αν η μαυρίλα στην ψυχή και στις σκέψεις σου είναι έντονη, το σώμα θα αντιδράσει. Στα 9 χρόνια που τρέχω σχεδόν καθημερινά και πλέον σε αγωνιστικό επίπεδο, δύο μόλις φορές έχω ψιλοτραυματιστεί. Η πρώτη ήταν εκείνο τον εφιαλτικό για την Ελλάδα Ιούνιο του 2015 και η δεύτερη τώρα. Και στις δύο περιπτώσεις, για διαφορετικούς λόγους, αισθανόμουν άγχος και πίεση.
Το σώμα μας επίσης δεν εκφράζει μόνο δυσφορία αλλά και ευγνωμοσύνη. Θυμηθείτε πώς αισθάνεστε σωματικά όταν μετά από ένα long run κάνετε ντους ή λίγο μετά από έναν αγώνα που τον απολαύσατε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μέτρο!
Μία από τις βασικές οδηγίες που θα σου δώσει ο προπονητής σου είναι «να ακούς το σώμα σου». Και αν ο προπονητής σου είναι ταυτόχρονα και αθλητικός ψυχολόγος όπως η δική μου προπονήτρια, θα σε βοηθήσει να βρεις και τον τρόπο τις περισσότερες φορές να τιθασεύεις τις σκέψεις σου, να απομακρύνεις άγχη, ανασφάλειες και αγωνίες.
Έτσι και μόνο έτσι θα ακούς το σώμα σου κάθε μέρα να σου λέει ένα τεράστιο «ευχαριστώ»..!
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
