*Του Νίκου Αρμένη
Όταν στα 80’s ήμουν στο δημοτικό και μετέπειτα στο γυμνάσιο, δεν θυμάμαι κανένα συμμαθητή μου να ασχολείται με κάποιο από τα αθλήματα του στίβου.
Οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν αποκλειστικά γύρω από τα ποδοσφαιρικά και τα μπασκετικά clubs που υποστηρίζαμε ένθερμα, με συχνούς τσακωμούς και ανεμίζοντας τις δικές μας κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, μαύρες και γαλάζιες σημαίες.
Ίσως μετά από κάποιο ντέρμπι αιωνίων στο βόλεϊ, να στήναμε κανένα ψιλοκαυγά και γι’ αυτό το άθλημα παρότι δεν ξέραμε καλά καλά τους κανόνες..
Τα αγωνίσματα του στίβου τα σνομπάραμε χωρίς τύψεις. Όπως ακριβώς κάνουν οι γυναίκες όταν οι άντρες συζητούν για μοτοσυκλέτες ή όπως αντίστοιχα κάνουν οι άντρες όταν οι γυναίκες αναλύουν τις απόψεις τους για μακιγιάζ.
Ακόμα και η Εθνική Ομάδα, μάς ήταν βασικά σχεδόν αδιάφορη.
Για παράδειγμα χρειάστηκε να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ το 1987 για να ασχοληθούμε μαζί της και στη συνέχεια όντως να λατρέψουμε την καλαθοσφαίριση ανακαλύπτοντας ότι μπορούμε να είμαστε παγκόσμια δύναμη.
Όσο για την ποδοσφαιρική Εθνική, ζήσαμε το όνειρο του Euro το 2004 αλλά ο έρωτάς μας για την ομάδα με τα γαλανόλευκα και το εθνόσημο στο στήθος πέρασε νωρίς. Γεμίσαμε το γήπεδο 5-6 φορές για να τη δούμε από κοντά μετά το έπος της Πορτογαλίας, και σιγά σιγά λιγοστέψαμε ξανά όσοι την παρακολουθούμε από την εξέδρα.
Στα αγωνίσματα του στίβου δε, τα καθίσματα στις κερκίδες παραμένουν και τότε και τώρα εμφανώς άδεια.
Χμ.. Όχι όμως και τόσο άδεια όσο πριν από 10-15 χρόνια. Ειδικά την τελευταία 5ετία το πράγμα αρχίζει αργά αλλά σταθερά να αλλάζει και αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έκρηξη του δρομικού κινήματος και στη χώρα μας όπως παντού στον κόσμο.
Οι αθλούμενοι δρομείς όπως η αφεντιά μου, αναγκαστήκαμε για να κάνουμε προπόνηση να πατήσουμε το πόδι μας σε διάδρομο στίβου. Είδαμε πως είναι να κάνεις 200 ή 400 μέτρα. Νιώσαμε στο πετσί μας την αξία που έχει κάθε κλάσμα δευτερολέπτου σε έναν αγώνα είτε πρόκειται για κούρσα αντοχής, είτε για κούρσα ταχύτητας. Συνειδητοποιήσαμε τι σημαίνει κάνω προπόνηση, στέκομαι στη γραμμή εκκίνησης, περνάω τη γραμμή του τερματισμού, τρέχω παντός καιρού για να βγάλω το πρόγραμμά μου, στερούμαι διάφορα που άλλους δεν τους αφορούν καν και ταυτόχρονα απολαμβάνω, ζω και αισθάνομαι με έναν μοναδικό τρόπο που όσοι είναι έξω από τον αθλητισμό απλώς τον αγνοούν.
Οι δρομείς ανακαλύψαμε έτσι τη μαγεία του κλασικού αθλητισμού! Και επειδή οι δρομείς γινόμαστε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι, πληθαίνουμε και όσοι έχουμε πια σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τα στιβικά αγωνίσματα.
Να δώσω ένα παράδειγμα από τη δική μου πραγματικότητα. Μέχρι να ασχοληθώ με το τρέξιμο, η ανάγνωση μιας αθλητικής εφημερίδας δεν περιελάμβανε τη στήλη για το στίβο.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως πχ τις επιτυχίες της Ξάνθου, της Βασδέκη, του Κεντέρη και κάποιων άλλων παιδιών που είχαν ξεχωρίσει κατά καιρούς, δεν αφιέρωνα λεπτό από τη ζωή μου για να διαβάσω τα νέα του στίβου. Δεν τα κοιτούσα καν..
Σήμερα, όταν πιάνω αθλητική εφημερίδα στα χέρια μου ξεκινώ από τα δρομικά αν υπάρχουν, περνάω στα στιβικά, μετά στα μεγάλα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην Ευρώπη και στο τέλος βλέπω τι έκανε ο ποδοσφαρικός και ο μπασκετικός Ολυμπιακός που υποστηρίζω.
Αυτή η αλλαγή δεν ήρθε τυχαία. Στο τρέξιμο οφείλεται και φαντάζομαι όπως εγώ, έτσι και οι περισσότεροι δρομείς, αντίστοιχα έχουν πια διαφορετικές προτιμήσεις όταν διαβάζουν αθλητικά νέα.
Όπως έχουν αλλάξει και πολλοί από τους συγγενείς και φίλους μας και αυτό κι αν είναι σημαντικό!
Νομίζετε τυχαία ο φετινός, 8ος ημιμαραθώνιος της Αθήνας, είχε αυτό που δεν είχαν και τόσο οι προηγούμενες διοργανώσεις, δηλαδή θεατές;
Το τρέξιμο ήρθε στη ζωή μας σαν προξενήτρα να μας γνωρίσει το στίβο και τη μεγαλειότητα του κλασικού αθλητισμού!
Και είμαστε μόλις στην αρχή αγαπητοί μου. Φανταστείτε τι έχει να γίνει προσεχώς..! Και κυρίως πόσο αυτή η τάση θα επηρεάσει τις επόμενες γενιές.
Θα έβαζα και στοίχημα ότι τα εγγόνια μας στο σχολείο δεν θα μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο και μπάσκετ αλλά και για τένις, και για στίβο, και για αυτόν τον απίθανο μαραθωνοδρόμο μας που έκανε αυτή την εντυπωσιακή επίδοση στον αυθεντικό ή κάπου αλλού στον κόσμο!
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
