Στα χρόνια μας η ανθρώπινη ζωή τείνει να αποτιμάται κυρίως με οικονομικούς όρους και αριθμητικές πράξεις. Από τις ασφαλιστικές και τις φαρμακευτικές εταιρείες μέχρι τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις αλυσίδες τροφίμων, η ανθρώπινη ζωή υπολογίζεται με το κέρδος ή τη ζημία που αποφέρει. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι περισσότερες Κυβερνήσεις, όπου ολόκληροι προϋπολογισμοί δομούνται γύρω από την οικονομική απόδοση της ανθρώπινης ζωής.
Πόσο θα κοστίσει στον ασφαλιστικό σχεδιασμό ενός κράτους η πρόνοια για την τρίτη ηλικία; Πόσο θα κοστίσει στο πρόγραμμα πολιτικής προστασίας ο εκσυγχρονισμός των συστημάτων για την προστασία της ανθρώπινης ζωής; Πόσο θα κοστίσει στην αστυνομία και το σύστημα υγείας ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα υποδομών, εκπαίδευσης και κατάρτισης; Πόσο ηθικό είναι όμως να θυσιάζεις ανθρώπινες ζωές για να «σου βγουν οι αριθμοί», φαίνεται να είναι κάτι που δεν διερωτάται κανείς.
Ειδικότερα στη χώρα μας επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ανθρώπινη ζωή δε φαίνεται να έχει και τόσο μεγάλη αξία. Όλοι θυμόμαστε τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, ότι το ασφαλιστικό θα λυθεί μόνο του, όταν μειωθεί ο αριθμός των συνταξιούχων με φυσικό τρόπο, τις πρόσφατες απόψεις Κυρίτση που αδυνατεί να θυμηθεί νεκρούς από μολότοφ, τις αναρτήσεις στο twitter της υποψήφιας με τον ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωβουλή Μυρσίνης Λοΐζου για τον Παπαδήμο, τις ρυθμίσεις τις Κυβέρνησης για την αποφυλάκιση τρομοκρατών που στέρησαν ανθρώπινες ζωές αλλά «μεταλλάχθηκαν» σε αγωνιστές της επανάστασης και φυσικά τις κακόγουστες θεατρικές παραστάσεις των κυβερνητικών στελεχών, την ώρα που αποδεδειγμένα πλέον γνώριζαν την ύπαρξη νεκρών στο Μάτι.
Ακόμη και τώρα μετά τις διώξεις που ασκήθηκαν για τα θύματα από τις πλημμύρες στη Μάνδρα και την πυρκαγιά στο Μάτι, δεν βλέπουμε καμία απολύτως –έστω και για το θεαθήναι- ανάληψη ευθύνης. Σε αντίθεση βλέπουμε αυτούς που αποδεδειγμένα απέτυχαν να διεκδικούν και πάλι με χαμόγελο την ίδια θέση, από την οποία δεν μπόρεσαν να στήσουν έστω και έναν υποτυπώδη μηχανισμό προστασίας της ανθρώπινης ζωής.
Αν και πιστεύω ότι οποιαδήποτε μνεία, όσο εκτενής και αν είναι, αδυνατεί να καλύψει ή να αγγίξει τον πόνο που υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται οι πληγέντες αυτών των δύο – φυσικών κατά την Κυβέρνηση- καταστροφών, θεωρώ κατάφορα ξεδιάντροπη την διεκδίκηση ψήφου από ανθρώπους που ευθύνονται δια των παραλείψεών τους, για το θάνατο τόσων ανθρώπων. Μία ειλικρινής συγγνώμη θα ήταν λίγη για να σβήσει τα όσα έγιναν, θα ήταν όμως μία ηθική πράξη. Μία νομοθετική ρύθμιση που θα έθετε σε νέες βάσεις τον κρατικό προγραμματισμό για την προστασία του πολίτη, μπορεί να μην αρκούσε για να καλύψει όλα τα κενά, θα ήταν όμως μία ηθική πράξη. Το ίδιο και οι παραιτήσεις στελεχών. Δεν είδαμε όμως τίποτα από όλα αυτά να συμβαίνει. Αντ΄ αυτού οι ίδιοι άνθρωποι διεκδικούν τα ίδια αξιώματα, νομοθετικές ρυθμίσεις κατατίθενται μόνο για να μπορέσουν να διασφαλίσουν τις κυβερνητικές θέσεις και αποδοχές τους, ούτε ένα κεφάλι δεν έσκυψε από ντροπή ή λύπη και το κυβερνητικό τσίρκο συνεχίζει ακάθεκτο την προεκλογική περιοδεία του.
Ειλικρινά δεν γίνεται να μην αναρωτηθεί κανείς, πώς φτάσαμε να μαστιζόμαστε σαν κοινωνία από τέτοια ηθική πενία. Ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, το ήθος, κάποτε αποτελούσαν βασικούς πυλώνες τόσο της πολιτικής όσο και της προσωπικής μας ζωής. Η οικονομική αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και δικαίου, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, σαφώς αποτελεί ένα κοινωνικό σοκ, όμως το ήθος είναι ακόμα ένα μη οικονομικό προϊόν, διαθέσιμο σε όλους και προσβάσιμο από όλους.
Η ξεδιάντροπα υποτιμητική αντιμετώπιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής δεν αποτελεί ένδειξη εκσυγχρονισμού, ούτε επανάσταση κατά του κατεστημένου. Είναι χαρακτηριστικό ανθρώπων που μπροστά στην εξουσία, είναι διατεθειμένοι συνειδητά να θυσιάσουν τα πάντα, χωρίς να αναλογίζονται το οποιοδήποτε ηθικό κόστος, και είναι μία σύγχρονη μάστιγα που θα πρέπει να μας προβληματίζει εντόνως.
