Είναι πλέον σαφές, ότι στη Θεσσαλονίκη, ο ΣΥΡΙΖΑ και σύμμαχοί του, φανεροί και αφανείς, «ποντάρουν» στις εσωκομματικές έριδες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ (άντε καλά, ΚΙΝΑΛ), προκειμένου το κυβερνών κόμμα να διασωθεί επικοινωνιακά στις δημοτικές εκλογές.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Να διασωθεί από το «ναυάγιο» στις Λίμνες των Πρεσπών, αλλά και στο βυθό μιας γενικότερης απαξίας του ΣΥΡΙΖΑ, για τις «πληγές» που αφήνει στην κοινωνία, στους θεσμούς, στην πραγματική οικονομία και φυσικά στα εθνικά θέματα.
Διότι, ναι μεν, οι αυτοδιοικητικές εκλογές είθισται να περιλαμβάνουν μετακινήσεις ψηφοφόρων υπέρ ενός ή άλλου υποψηφίου με πιο χαλαρή στάση ως προς τις επιλογές στο κεντρικό πολιτικό πεδίο. Πλην όμως στο «κατά» της υπόθεσης και ιδιαίτερα έναντι αυτής της διακυβέρνησης, η διάθεση καταδίκης της κυβέρνησης για μια σειρά επιλογών με κορυφαία τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτελεί κατά γενική διαπίστωση την αφετηρία της συντριπτικής πλειονότητας των Θεσσαλονικέων ψηφοφόρων. Τα αυτοδιοικητικά κριτήρια, σε σημαντικό βαθμό, εισέρχονται στο τι θα ψηφίσουν, αφού έχει προποφασιστεί με μια αντικυβερνητική λογική, το τι… δεν θα ψηφίσουν.
Υπό το πρίσμα αυτό, η Νοτοπούλου παίζει… μόνη, απέναντι στον πήχη του εναπομείναντος εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ. Και η αποτυχία της, ή η επιτυχία της, για να είμαστε απολύτως δίκαιοι απέναντί της, θα κριθεί τελεσίδικα όταν γίνουν και οι εθνικές εκλογές (ώστε να καταγραφεί επισήμως και η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη) και εν μέρει σε σύγκριση με τις δημοσκοπικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα τέλη της Άνοιξης (αν δεν γίνουν οι εκλογές όλες μαζί).
Αν δηλαδή η Νοτοπούλου κυμανθεί στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ή πάνω από αυτό, θα έχει επιτύχει τη συσπείρωση του κοινού του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την υποψηφιότητά της και ότι περισσότερο καταφέρει θα το πιστωθεί. Αν δεν περάσει από τον πήχη αυτόν, η Κατερίνα Νοτοπούλου -και ο Αλέξης Τσίπρας που την επέλεξε- θα έχουν υποστεί μία ήττα, όχι απλά παραταξιακή, αλλά και προσωπική.
Αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στο χώρο της ΝΔ και τις εξ`αυτής προερχόμενες υποψηφιότητες και στο ΠΑΣΟΚ (ναι, ναι, οκ, ΚΙΝΑΛ), με τις εξ` αυτού προερχόμενες υποψηφιότητες έχουμε μια άλλη ιστορία.
Η «φαγωμάρα» και η πολυδιάσπαση που επικρατεί, ιδιαίτερα κεντροδεξιά, αποτελεί το …βούτυρο στο λειψό «ψωμί» του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη επεξεργάζεται τα σενάρια επικοινωνιακής διαχείρισης της ήττας, αναζητώντας σε κάθε περίπτωση να βγάλει «από τη ζημία κέρδος». Γιατί στο επικοινωνιακό εγχειρίδιο του Μεγάρου Μαξίμου, το μείζον σε κάθε περίπτωση είναι «να μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι».
Παίρνοντας τα σενάρια ανάποδα, και με δεδομένο, ότι ο πρώτος που θα μπει στον 2ο γύρο θα είναι ο Νίκος Ταχιάος με την υποστήριξη της ΝΔ, στο χειρότερο του ΣΥΡΙΖΑ –να μην περάσει η Νοτοπούλου μαζί του- η καλύτερή του είναι…. να περάσει ο Γιώργος Ορφανός. Σε ένα δίπολο Ταχιάου-Ορφανού με τους «κεντροδεξιούς» ψηφοφόρους υπό διάσπαση, ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να «σπρώξει» τον Ορφανό με την ελπίδα, να «χτυπήσει» τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα της αναμέτρησης στον Δήμο Θεσσαλονίκης για τη Συμφωνία των Πρεσπών, «θολώνοντας» την εικόνα. Επικαλούμενος δηλαδή, ότι ο Γιώργος Ορφανός στον β΄ γύρο θα έχει συγκεντρώσει και «αριστερές» και «κεντροαριστερές» ψήφους όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Και βέβαια, μια έκπληξη που θα ανακατέψει τα πράγματα στη ΝΔ, δεν θα χάλαγε το Μέγαρο Μαξίμου.
Σε κάθε άλλο δίπολο η επικράτηση του Νίκου Ταχιάου αναμένεται… συντριπτική, ενώ σε περίπτωση εισόδου του Σπύρου Βούγια στον 2ο γύρο, η ήττα Νοτοπούλου και ΣΥΡΙΖΑ στο δημοτικό «γήπεδο» της Θεσσαλονίκης θα είναι ακόμα πιο συντριπτική. Γι` αυτό άλλωστε, στο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και στο «στρατόπεδο» του Γιώργου Ορφανού, πανηγύρισαν την κάθοδο …Λεκάκη που αν πάει σχετικά καλά, θα «κόψει» πρωτίστως από το Σπύρο Βούγια.
Κι αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι τυχαία, είστε «γελασμένοι». Διότι υπάρχουν και αφανείς «παράγοντες» που διαδραματίζουν ή τουλάχιστον διεκδικούν ρόλο σ` αυτή τη δημοτική εκλογή, επηρεάζοντας με τις… συμβουλές τους, τους συσχετισμούς του παρασκηνίου, δημιουργώντας με ανεπαίσθητο άγγιγμα, αφανείς συμμαχίες και υποδαυλίζοντας διασπάσεις.
Σερσέ λε μετρ ντε Βυζαντινίσμ…