Εδώ και δεκαετίες, από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενο της πολιτικής και να ασπάζομαι τον προσωπικό μου ιδεολογικό προσανατολισμό, είχα μια φυσική… αλλεργική αντίδραση, κάθε φορά που συναντούσα (διεθνώς και όχι μόνο στην Ελλάδα), την κρατούσα χρήση των όρων «συντηρητικός» και «προοδευτικός».
Του Βαγγέλη Μωυσή
Πως έγινε αλήθεια; Υποθέτω ότι οι ντεμέκ «προοδευτικοί» ήταν εκείνοι που… προοδευτικά (βλ.σταδιακά) αυτοαναγορεύτηκαν ως τέτοιοι, τοποθετώντας σε όλους εμάς τους «άλλους» την ταμπέλα της «συντήρησης»…
Πραγματικά, θα ήθελα πολύ να δω και να ακούσω τους ηγέτες κεντροδεξιών και φιλελεύθερων κομμάτων εξουσίας ανά την Ευρώπη – σήμερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην Ελλάδα ας πούμε- να απευθύνουν κατ` επανάληψη στους πολίτες κάλεσμα «να στηρίξουν μια φιλελεύθερη προοδευτική διακυβέρνηση, κόντρα στη συντήρηση και τον αναχρονισμό της αριστεράς».
Και να είμαι από μια μεριά, σε κάποια αίθουσα με τηλεόραση, όπου θα βρίσκονται αυτόκλητοι «προοδευτικοί» παρακολουθώντας την ομιλία – στην Κουμουνδούρου ας πούμε- για να προσφέρω πρώτες βοήθειες σε κάποιον… λιποθυμούντα συνάνθρωπο και να απευθύνω το εξής απλό ερώτημα:
Προς τι η σύγχυση; Τι σημαίνει «συντήρηση» και τι σημαίνει «πρόοδος» φίλε «προοδευτικέ»; Είναι τελικώς τα λόγια και οι θεωρίες που εκφράζει κάποιος τα κριτήρια του εν λόγω προσδιορισμού, ή μήπως τα έργα του και τα πρακτικά αποτελέσματά τους;
Παντού στον κόσμο και διαχρονικά –το έχω ξαναγράψει αυτό πολλάκις και δε είμαι ο μόνος φυσικά- όπου κι αν οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» κατάφεραν δια της δημοκρατικής οδού, ή δια των όπλων και της βίας (τις περισσότερες φορές) να καταλάβουν την εξουσία, τα αποτελέσματα ήταν και παραμένουν (ναι, ναι, παραμένουν) τα ίδια:
• Καθεστωτισμός σε διάφορες διαβαθμίσεις, από τον ιστορικό σκληροπυρηνικό του Λένιν και τον ακόμα χειρότερο του Στάλιν και του Μάο, ως τον «επαναστατικό» του Χο Τσι Μινχ και του Φιντέλ Κάστρο και από τον θρασύ και βίαιο του Μαδούρο, μέχρι τον light και συγκεκαλυμμένο (δόξα τω Θεώ λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης) του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ο τελευταίος γίνεται όλο και σοβαρότερος στην Ελλάδα (για τα δεδομένα δυτικοευρωπαϊκής δημοκρατίας πάντα), όταν έχει προ πολλού πάψει να περιορίζεται σε συμπεριφορές τύπου Πολάκη, σε ιδεοληπτικά τερτίπια τύπου επίκλησης του Συντάγματος των Κορυσχάδων και σε νοοτροπίες του τύπου «αυτοί δεν είναι ψηφοφόροι μας», αλλά επεκτείνεται στη σταδιακή απαξίωση θεσμών και δομικών αξιών της ελληνικής κοινωνίας, από τη Δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα, ως τις Ανεξάρτητες Αρχές και κοινοβουλευτικές διακασίες και από τη λειτουργία της οικογένειας ως συνεκτικού συστατικού του κοινωνικού ιστού, ως το πατριωτικό συναίσθημα των Ελλήνων.
• Επιτηδευμένη και κατ` επιλογή μαζική φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του λαού στο πλαίσιο μιας λογικής… ισότητας προς το χείρον (βλ. Τσακαλώτος «επιλογή μας η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης»).
• Αποθράσυνση ευνοημένων παρακρατικών ομάδων (βλ. ανοχή σε δράση Ρουβίκωνα και επιθέσεις διαφόρων ομάδων σε καθηγητές, φοιτητές, κλπ).
• Κρατισμός, συγκεντρωτισμός και βόλεμα μιας ευνοημένης νομενκλατούρας συγγενών και «κολλητών» της εξουσίας (βλ. ΟΑΣΘ, βλ. κάτι υπουργοποιήσεις και διορισμούς τσιπουροπαρέας, βλ. κάτι μετακλητούς διαφόρων βαθμών συγγενείας).
Θα μπορούσα να μεγαλώσω πολύ τη λίστα, αλλά ας προλάβουμε και μερικά άλλα κριτήρια «συντήρησης» και «προοόδου».
Ήταν άραγε «συντηρητικός» ο Καραμανλής όταν έφτιαχνε τον ΟΓΑ, ή όταν έβαζε τη Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ήταν «προοδευτική» η χρήση των «πακέτων Ντελόρ» για διορισμούς και διόγκωση του δημοσίου και παροχές επίπλαστης ευμάρειας, αντί για την έγκαιρη προώθηση μεταρρυθμίσεων, πριν χρειαστούν μνημόνια για να τις αναλάβουμε με πολλαπλάσιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος;
Είναι «συντήρηση» η υποστήριξη της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων κατά τα πρότυπα όλων των προηγμένων χωρών, ή μήπως η εμμονή στη στασιμότητα και στην οπισθοδρόμηση;
Είναι «συντήρηση» η προαγωγή του επιχειρείν της αριστείας που μπορεί να δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, αλλά είναι «πρόοδος» οι λογικές τύπου «καριέρα = χολέρα» και «αριστεία = ρετσινιά», με την προαγωγή επιχειρηματικότητας τύπου «κολχόζ» και την αποθέωση της μετριότητας με το πρόσχημα των ίσων ευκαιριών;
Είναι «συντήρηση» η ορθολογιστική ισορροπία ανθρωπισμού και κοινωνικών-οικονομικών αντοχών στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά είναι «πρόοδος» η στρατοπεδοποίηση σε «χωματερές ψυχών» (βλ.Μόρια), και η ανεξέλεγκτη διασπορά αγνώστων ανθρώπων στις πόλεις και στην ύπαιθρο χωρίς καμία εγγύηση δυνατότητας στέγασης, απορρόφησης στη αγορά εργασίας, ομαλής ένταξης στον κοινωνικό ιστό;
Επίσης θα μπορούσα να συνεχίσω τα παραδείγματα επί μακρόν…
Εν κατακλείδι όμως, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την επισήμανση της Υπουργού Προστασίας του Πολίτη Όλγας Γεροβασίλη πως η χώρα χρειάζεται ένα «προοδευτικό μέτωπο απέναντι στη συντήρηση».
Ναι. Χρειάζεται η Ελλάδα ένα φρένο στη συντήρηση, στη οπισθοδρόμηση και στον διχαστικό κατήφορο που της επιφυλάσσει η κυβερνώσα Αριστερά.
Και χρειάζεται ένα «μέτωπο» από πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις, ικανές να οικοδομήσουν πραγματική πρόοδο, με περισσότερη εμπιστοσύνη στον παραγωγικό δυναμισμό του ιδιωτικού τομέα, με θωράκιση και αποκατάσταση θεσμών και αξιών, ακόμα και με κοινωνικές τομές που θα προστατεύουν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα όχι όμως με λογικές γκετοποίησης και πρόκλησης για διχαστική χρήση, αλλά με λογικές ισότιμης ομαλής συνύπαρξης.
Ένα μέτωπο προοδευτικών δυνάμεων που θα χτίσουν «γέφυρες» προς το μέλλον την συμπόρευση με την πρόοδο των νέων τεχνολογιών, την ανάκτηση της εθνικής αυτοπεποίθησης, την μεταρρύθμιση νοοτροπίας που χρειάζεται η χώρα, για να περάσει ξανά από τη λογική της ελάσσονος προσπάθειας στην λογική της μείζονος προσπάθειας και της επιβράβευσής της, που κάποτε ανοικοδόμησε την Ελλάδα και μπορεί να της ξαναδώσει ουσιαστική και μακρόπνοης διάρκειας αναπτυξιακή προοπτική.
Τέτοιες «γέφυρες» χρειάζεται η Ελλάδα. Όχι «γέφυρες» διχασμού και διαίρεσης της Ελλάδας σε «δικούς μας» και «άλλους», ή σε «φασίστες» και «αντιφασίστες», που τελικά χρησιμοποιούν τόσο πολύ το φασισμό ως πρόσχημα, που αντί να τον καταπολεμήσουν, τον εκτρέφουν επειδή τον χρειάζονται. Επειδή χωρίς αυτόν, δεν έχουν κανένα άλλο αφήγημα…
