Προπηλακισμό από φοιτητές καταγγέλλει ότι δέχθηκε ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ορέστης Καλογήρου.
Ο ίδιος, όπως περιγράφει, συνέχισε στον πίνακα να κάνει το μάθημά του, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι φοιτητές που τον προκαλούσαν.
Ολόκληρη η περιγραφή του καθηγητή στο facebook:
«Συνέβη πριν από δύο ώρες. Σήμερα ο Πρόεδρος του Τμήματος μας είχε ενημερώσει γραπτώς ότι οι φοιτητές θα κάνουν τη δεύτερη και τελευταία χρήση μέσα σε όλο το ακαδημαϊκό έτος, του δικαιώματος να κάνουν συνέλευση την ώρα μαθημάτων, οπότε 12.00-16.00 δεν θα γίνουν μαθήματα. Τις Τρίτες έχω μάθημα 16.00-18.00 στην Α11 με τους πρωτοετείς. Όταν έφτασα στο ακαδημαϊκό τέταρτο, 16.15, βρήκα 80-100 πρωτοετείς έξω από την αίθουσα να με περιμένουν για το μάθημα λέγοντάς μου ότι η συνέλευση που γινόταν στην ίδια αίθουσα τελειώνει σε λίγα λεπτά. Τους ζήτησα να με ενημερώσουν ως τις 16.30, αν τελειώσει να μπούμε για μάθημα, αλλιώς να αναζητήσω ελεύθερη αίθουσα. Στις 16.25 οι φοιτητές μου με ενημερώνουν ότι η συνέλευση τελείωσε οπότε μπαίνουμε στην αίθουσα για μάθημα.
Εκεί είχαν παραμείνει περίπου 15-20 φοιτητές (από τους 74 που ψήφισαν στη συνέλευση, το τμήμα έχει 1500 ενεργούς φοιτητές) και απαίτησαν με σκαιό τρόπο να φύγω γιατί είχαν “συντονιστικό”. Τους εξήγησα πολύ ήρεμα ότι η εντολή του Προέδρου ήταν ότι μετά τις 16.00 γίνονται κανονικά τα μαθήματα, ότι δεν ενόχλησα μέχρι να τελειώσει η συνέλευση στις 16.25 και μετά μπήκα για μάθημα, ενώ τους παρακάλεσα να κάνουν το συντονιστικό σε άλλη άδεια αίθουσα. Για δέκα λεπτά μέσα σε προπηλακισμούς και οχλαγωγία έλυνα άσκηση στον πίνακα, οι 80-100 φοιτητές μου προσπαθούσαν με αφοσίωση να με παρακολουθήσουν, ενώ το συντονιστικό (sic) με έσπρωχνε μακριά από τον πίνακα, έσβηνε την άσκηση και με προπηλάκιζε. Συνέχισα ήρεμα και χωρίς να απαντώ στις προκλήσεις να λύνω την άσκηση.
Σε 15 λεπτά έφυγαν. Το μάθημα ολοκληρώθηκε κανονικά. Στο τέλος του μαθήματος με πλησίασε μια πρωτοετής φοιτήτρια και μου είπε “Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά. Σήμερα μας δώσατε ένα μεγάλο μάθημα ζωής”. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να κρύψω τον λυγμό συγκίνησης που με κατέλαβε. Είναι το μεγαλύτερο δώρο για έναν δάσκαλο. Συνέβη πριν από λίγο.
