*Του Νίκου Αρμένη
Οι δρομείς «διψάνε» για τρέξιμο πάντα. Πρωταθλητές και αθλούμενοι!
Το έχω δει στα μάτια σχεδόν όλων.
Όσα κύπελλα και να έχουν στο ράφι τους, όσα ρεκόρ και να έχουν στο βιογραφικό τους, όσες νίκες και αν έχουν καταγράψει, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανέβουν ακόμη μια φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και βέβαια όσο έχουν γερά πόδια και καρδιά, τρέχουν..!
«Σιγά τη διαπίστωση», μπορεί να πει κάποιος. Κι όμως… Η όρεξη και η λαχτάρα διαρκώς για μια δραστηριότητα δεν είναι αυτονόητο γνώρισμα όλων.
Των δρομέων όμως είναι και νομίζω έχω βρει την απάντηση: No Finish Line..!
Στο τρέξιμο δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού για κανέναν.
Οι αγώνες έχουν μόνο γραμμή τερματισμού. Ο δρομέας όμως δεν τερματίζει ποτέ στη δρομική του καριέρα. Πάντα θέλει να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται, όσο το δυνατόν πιο σύντομα…
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.
Ας πάρουμε παράδειγμα τον κορυφαίο αυτή τη στιγμή μαραθωνοδρόμο στον κόσμο, τον Έλιουντ Κιπτσόγκε. Έχει ήδη γευτεί τη χαρά της νίκης σε όσους μαραθωνίους έχει τρέξει με εξαίρεση μόνο έναν! Τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Βερολίνο «γκρέμισε» το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ και έκατσε στο θρόνο του γρηγορότερου μαραθωνοδρόμου στον πλανήτη. Πριν από δύο χρόνια έφτασε μόλις 24’’ μακριά από τον ασύλληπτο στόχο να «σπάσει» το φράγμα των 2 ωρών. Στα 33 του δείχνει να έχει κατακτήσει τα πάντα. Κι όμως…διψάει για τη συνέχεια. Θα τρέξει στο Λονδίνο με στόχο ένα ακόμα ατομικό ρεκόρ που θα είναι ταυτόχρονα και παγκόσμιο. Παράλληλα είναι σαφές ότι θα επιχειρήσει να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε στη Μόντζα το 2017, να γραφτεί δηλαδή στην ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος που έκανε τα 42.195 μέτρα σε χρόνο κάτω από 2 ώρες.. Και ακόμα και αν τα πετύχει αυτά, θα συνεχίσει να κυνηγά το κάτι καλύτερο. Βλέπεις αυτή τη φλόγα να καίει μόνιμα στα μάτια του και μην σας ξεγελά το χαμόγελό του. Ίσως αργότερα η πρόκληση για εκείνον να είναι να κάνει άλλα παγκόσμια ρεκόρ αλλάζοντας με τα χρόνια ηλικιακές κατηγορίες. Ίσως πάλι να τον δούμε να κάνει υπερμαραθωνίους ή μαραθωνίους ιδιαίτερων απαιτήσεων όπως πχ αυτοί που γίνονται στην έρημο ή στο χιόνι..
Ας πάρουμε και ένα παράδειγμα αθλούμενου. Γνωρίζω άνθρωπο που ξεκίνησε να τρέχει απλώς για να χάσει κιλά καθώς η λέξη υπέρβαρος δεν απέδιδε επαρκώς αυτό που είχε συμβεί στο σώμα του. Ήταν τεράστιος και ανέπνεε με δυσκολία και λόγω βάρους, και γιατί ταυτόχρονα κάπνιζε..
Έκοψε το τσιγάρο, έχασε 50 κιλά και πήρε σβάρνα τους αγώνες. Ήρθε λοιπόν σύντομα μια μέρα που τερμάτισε σε αγώνα 5 χλμ και μετά 10 χλμ. Αργότερα έκανε ημιμαραθώνιο και μετά μαραθώνιο!
Δεν σταμάτησε όμως. Ο ένας μαραθώνιος έγιναν δυο, οι δυο τρεις και συνεχίζει. Από αγώνα σε αγώνα οι επιδόσεις του βελτιώνονται και η σημερινή του εικόνα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που είχε πριν από 5 χρόνια. Finish Line για αυτόν τον άνθρωπο στο τρέξιμο δεν υπάρχει. Θα τρέχει εσαεί κυνηγώντας τον εαυτό του..
Εύκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος όμως ότι υπάρχουν και δρομείς που σταμάτησαν να τρέχουν σε αγώνες. Ισχύει, αλλά δεν σταμάτησαν να τρέχουν. FinishLine στο τρέξιμο δεν υπάρχει.
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογραφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
