Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Λευκωσία ιστορικά ευθυγραμμίζεται και συντονίζεται με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον, αυτό επιβάλλουν οι εθνικές αναγκαιότητες.
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη*
Ωστόσο, αυτή η ευθυγράμμιση αφορά στην υπεράσπιση των δικαίων του ελληνισμού και ουδέποτε μέχρι τώρα είχε συνδεθεί με συγκεκριμένες πολιτικές συγκεκριμένης κυβέρνησης – πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για σοβαρό εθνικό θέμα.
Γι’ αυτό και ήταν δυσάρεστη έκπληξη η πρόσφατη δήλωση του Κύπριου Προέδρου Ν. Αναστασιάδη κατά την επίσκεψη Τσίπρα στη μεγαλόνησο.
Εκεί, ο κ. Αναστασιάδης ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να υπογράψει και επικυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, μιλώντας μάλιστα για μια «αχρείαστη διαμάχη», υποστηρίζοντας ότι… διαγράφονται τα περί αλυτρωτισμού και δηλώνοντας ότι το όνομα είχε δοθεί από το 1992!
Τώρα πώς μπορεί να αποκληθεί «αχρείαστη διαμάχη» μια διαμάχη με συστηματικούς πλαστογράφους της Ιστορίας είναι απορίας άξιον.
Και πώς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι διαγράφονται τα περί αλυτρωτισμού, όταν αυτός ενισχύεται δια της συστηματικής αναφοράς σε «μακεδονικό λαό», κι’ αυτό απορίας άξιον
Και πώς μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το όνομα είχε δοθεί από το 1992, αυτό κι’ αν αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό!
Ένα ερωτηματικό στο τέλος της φράσης «αφού είχε δοθεί από το 1992, τότε γιατί μας το ζητούσαν μέχρι σήμερα;».
Δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που ακούστηκαν παραδοξότητες από το προεδρικό στη Λευκωσία.
Στις 24 Ιανουαρίου 2018 θύελλα είχε ξεσηκώσει η δήλωση Αναστασιάδη «ας λέγονται και Βόρεια Ελλάδα, αν ξεπεραστούν τα αλυτρωτικά άρθρα του Συντάγματος». Τότε, όμως, είχε διευκρινίσει: «Είναι το όνομα που έχει σημασία; Ή η ταυτότητα του καθενός;».
Μάλιστα! Επιμένει, όμως, και τώρα που αυτό που δόθηκε στους Σκοπιανούς είναι ακριβώς η ταυτότητα!
Περίεργα πράγματα! Ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει, λοιπόν, ότι το όνομα δόθηκε επί πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και υπουργού των Εξωτερικών Α. Σαμαρά.
Στην ουσία επαναλαμβάνει αυτά που λένε οι Συριζαίοι στη μανία τους να γίνει αποδεκτή η συμφωνία.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στη συνέντευξη Μητσοτάκη στο γερμανικό περιοδικό «Σπήγκελ», στις 15 Ιουνίου 1992, και θα καταλάβει ότι πρόκειται για προπαγάνδα και μέγα ψεύδος.
Σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Μητσοτάκης είχε πει ότι το όνομα είναι το παν γιατί αποτελεί τη βάση της επεκτατικής προπαγάνδας και θα καταστήσει το επίδοξο κρατίδιο μόνιμο κίνδυνο για τη σταθερότητα στην περιοχή.
Είχε επίσης αναπτύξει το σχέδιό του για την ειρήνευση στη Γιουγκοσλαβία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε ένα βροντώδες «όχι» στην απεριόριστη αυτοδιάθεση – κάτι που επιτρέπεται τώρα με την αναγνώριση του δικαιώματος σε αυτοπροσδιορισμό.
Είχε μάλιστα χαρακτηρίσει την βεβιασμένη αναγνώριση των κρατών που προέκυψαν από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας «σφάλμα τακτικής της γερμανικής πολιτικής».
Και στην ερώτηση «γιατί αρνείται η Ελλάδα τόσο επίμονα να αποκαλεί τη συγκεκριμένη Δημοκρατία ως Δημοκρατία των Σκοπίων, τη στιγμή που κανένας στη Δ. Ευρώπη δεν έχει κατανόηση για την περίεργη αυτή διένεξη», ο Μητσοτάκης είχε απαντήσει: «Καλό θα ήταν να ήταν μόνο περίεργη. Η Ελλάδα έχει υποστεί πολλά και δεν θα έπρεπε να το λησμονεί κανένας από τους φίλους μας».
Εξήγησε μάλιστα ότι μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι κομμουνιστές ξεκινούσαν στη χώρα μας έναν εμφύλιο πόλεμο, ιδρύθηκε από τον Στάλιν και τον Τίτο αυτή η δημοκρατία, προκειμένου να υλοποιήσει τις αποφάσεις της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Προβλεπόταν να διευρυνθεί η γιουγκοσλαβική Μακεδονία πέρα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το Αιγαίο. Τα Σκόπια δεν σταμάτησαν από τότε την επεκτατική τους προπαγάνδα.
«Στους κρατούντες στα Σκόπια δεν κοστίζει τίποτα. Δεν έχουν ούτε εθνικούς, ούτε ιστορικούς λόγους να διατηρήσουν το όνομα αυτό», είχε πει. Και είχε διερωτηθεί γιατί θέλουν να ταπεινώσουν την Ελλάδα που αποτελεί νομοταγή εταίρο της Κοινότητας.
«Αξίζει να τα χαλάσουν όλα για ένα όνομα;», είχε καταλήξει. Και, όπως γράφει στο βιβλίο του «Ώρα Ελλάδος… Βουκουρέστι» ο δημοσιογράφος Νίκος Στέφος, ακόμη και μετά την παραίτηση Σαμαρά η γραμμή που ακολουθήθηκε ήταν… γραμμή Σαμαρά!
Επομένως, πώς είχε δοθεί το όνομα από το 1992; Και επομένως πώς ήταν «αχρείαστη» η διένεξη;
Και επιτέλους, τι είναι αυτό που καθοδηγεί τη σκέψη και τα βήματα ενός Κύπριου προέδρου ώστε να συντονιστεί με έναν άνθρωπο όπως ο Τσίπρας που αύριο – δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία – θα αποκαλέσει «αχρείαστη διαμάχη» και το Κυπριακό;
Και – επίσης επιτέλους – πώς είναι δυνατόν να ξεχνά ο Αναστασιάδης ότι τον Οκτώβριο του 2014, όταν ο ίδιος είχε ασθενήσει, ο Σαμαράς εκπροσώπησε και την Κύπρο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο; Τότε που το Μπαρμπαρός αρμένιζε πάλι και παραβίαζε την κυπριακή ΑΟΖ και οι Συριζαίοι αδιαφορούσαν πλήρως και ζητούσαν την παραίτηση Σαμαρά;
Όλες οι λεπτομέρειες εκείνης της μάχης υπάρχουν εδώ
Ήταν τότε που για χάρη της Κύπρου ο Σαμαράς ήλθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Κάμερον και τελικά στο Κείμενο Συμπερασμάτων το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζήτησε από την Τουρκία να σεβαστεί την κυριαρχία της Κύπρου στα χωρικά της ύδατα και στα κυριαρχικά δικαιώματα της στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της.
Τότε – και ενώ η μάχη για την Κύπρο συνεχιζόταν – ο Τσίπρας και ο Καμμένος (κάνοντας ότι δεν ακούνε τις ευχαριστίες της Λευκωσίας) εξέδιδαν πύρινες ανακοινώσεις κατά του Σαμαρά και δεν έλεγαν λέξη για την Κύπρο. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν ήταν το «μνημονιακό έγκλημα»!
Ήταν τότε που – τόσο στη συνάντηση των Αθηνών τον Ιούλιο του 2014, όσο και στις συνομιλίες στη Λευκωσία τον Νοέμβριο του 2014, ο Αναστασιάδης ζητούσε επιτακτικά από τον Σαμαρά να πιέσει ώστε να εμπλακεί περισσότερο η ΕΕ στο ζήτημα του Κυπριακού.
Και προσέξτε τώρα πώς τα φέρνει η ζωή: Αυτόν ακριβώς τον καιρό, η Κύπρος πιέζεται αφόρητα για λύση. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο παρατάθηκε για έξι μήνες η παραμονή της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο νησί πίεση μαρτυρά.
Στις 30 Ιανουαρίου, ο Αμερικανός αναπληρωτής μόνιμος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ πρέσβης Τζόναθαν Κόεν, δήλωσε ότι «οι διαιωνιζόμενες ειρηνευτικές αποστολές είναι απαράδεκτες» και πως «οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστησαν σαφές, κατά την επανεξέταση όλων των ειρηνευτικών αποστολών, ότι δεν θα υποστηρίξουν το στάτους κβο για αποστολές στις οποίες οι πολιτικές διαδικασίες είναι αποτελματωμένες»…
Και όλα αυτά αν και είναι γνωστό ότι για όλα ευθύνεται η τουρκική αδιαλλαξία!
Όπως ακριβώς για όλα ευθυνόταν η σκοπιανή αδιαλλαξία!
Και τι συνέβη στο τέλος; Κέρδισε – νάναι καλά τα ανταλλάγματα – η σκοπιανή αδιαλλαξία, αφού τελικά πήραν αυτά που από την αρχή ζητούσαν, δηλαδή γλώσσα, ταυτότητα και δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.
Έτσι μπήκε τέλος στην κατά Αναστασιάδη «αχρείαστη διαμάχη»!
Οπότε, όπως όλα δείχνουν, παίρνει σειρά και η «αχρείαστη διαμάχη» του Κυπριακού!
Και, επίσης όπως όλα δείχνουν, θα αναλάβουν να το «λύσουν» οι ίδιοι άνθρωποι που υπέγραφαν υπέρ των Σκοπιανών και του Σχεδίου Ανάν!
*Η Σοφία Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β΄ Αθηνών, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος
