Πόσο πιο ευέλπιδα θα ήταν όλα αν το modus vivendi και operandi, που διαμόρφωσε στα 20 του, ο «’Ελλην Θεός της Αντισφαίρισης», υιοθετούσε και ο Έλλην Πρωθυπουργός της Αφαίρεσης!
Της Βασιλικής Τζότζολα
Κι αφού κατατροπώνει σύμπαντες τους αντιπάλους – και αυτόν ακόμη, τον King Roger (Federer) – κι αφού μας έχει, μέσω twitter, παραπέμψει στο πενταπόσταγμα του Αριστοτέλους και του Σωκράτους, καταλήγει – ως άλλος Καίσαρ – να μας θυμίσει ότι «φύσει γαρ άνθρωπος, ό βούλεται, τούτο και οίεται». Ναι, Στέφανε, στέφων και στεφανωμένε! Από τη φύση του ο άνθρωπος αυτό που θέλει, αυτό νομίζει. Εσύ, λοιπόν, Στέφανε, θέλησες αυτό που νόμισες κι αυτό, ακριβώς, είναι: τη Νίκη ως υπεροχή, που επιθυμεί η νιότη! Υπέροχη υπεροχή! Η Νίκη στη Νιότη!
Και τώρα στα καθ’ ημάς των 40άρηδων. Εσείς, κύριε Τσίπρα, τί ακριβώς θέλετε; Ακριβώς, όμως! Διότι από την κατάληψη της εξουσίας, ακόμη να δούμε ανάληψη ευθυνών! Τέσσερα χρόνια, τώρα, μοιάζετε με αγόρι απείθαρχο, μπροστά σε μπουφέ, που χώνει τα δάχτυλα παντού, για να τα γλείψει όλα. Και τα τουρλού αλμυρόξινα, και τα φύρδην μίγδην γλυκόπικρα! Μού θυμίζετε εκείνον τον αμερικανό κωμικό, τον Γκράουτσο Μαρξ, που διετείνετο ότι: «αυτές είναι οι αρχές μου! Κι αν δε σας αρέσουν, έχω κι άλλες»!
Αλήθεια, εσείς, κ. Τσίπρα έχετε αρχές; Ή η μόνη έννοια της λέξης «αρχή», που αναγνωρίζετε, είναι η «εξουσία»; Πάντως, ακόμη, κι ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναγνώριζε, με το δικό του modus operandi, ένα κάποιο «αξιακό σύστημα». Τον θυμάμαι, μάλιστα, από τα έδρανα των συνηγόρων πολιτικής αγωγής, να δακρύζει κατά την εκδίκαση της «υπόθεσης Αξαρλιάν». Βεβαίως, το να μην είσαι ακραίως αμοραλιστής, δε σημαίνει ότι είσαι λιγότερο δολοφόνος! Εσείς, κ. Τσίπρα; Είστε αμοραλιστής;
Συνειδητοποιώ με τον καιρό ότι δεν έχω τίποτα να μοιραστώ με τον αμοραλιστή και τον άθεο. Τον όντως άθεο, όχι τους γιαλαντζί αθέους, που στο πρώτο by pass, γονυκλινείς τρέχουν στην Τήνο! Με το Μουσουλμάνο, κουτσά-στραβά, σε κάτι θα συμφωνήσω. Αμφότεροι, λίγο-πολύ, σε κάτι λογοδοτούμε. Με τον αμοραλιστή και τον άθεο, ομολογώ δεν έχω να μοιραστώ. Εσείς, κ. Τσίπρα; Είστε απλώς «κοσμικός»; Ή και άθεος;
Ο άνθρωπος, λέει ο Τσιτσιπάς – Καίσαρ, αυτό που θέλει, αυτό νομίζει. Αυτό που θέλω, αυτό νομίζω, μάλιστα. Κι ας δεσμεύει μόνον εμένα! Θέλω η Παιδεία του Τσιτσιπά, ακόμη κι αν είναι διαδικτυακή αναζήτηση, να είναι δικαίωμα των παιδιών μας. Όχι προνόμιο! Δικαίωμα! Διότι, για να φθάσει ο Τσιτσιπάς στη «Ρητορική» του Αριστοτέλους και στο Ομηρικό «αμύνεσθαι περί πάτρης», είχε μάθει ότι υπήρξε κάποτε ένας Μακεδόνας δάσκαλος και ένας Μέγιστος ποιητής και … μια Πατρίδα. Μια Πατρίδα 3.000 ετών! Που την έλεγαν κάπως. Και πού αν κάποιοι την έλεγαν κάπως αλλιώς, Αυτήν δεν την ένοιαζε! Γιατί η Ίδια, αΐδια, ήξερε ποιά είναι και άλλην δεν παραδεχόταν με το δικό της όνομα! Και όσο Αυτή δεν παραδεχόταν ότι είναι συνονόματη μιας γιαλαντζί άλλης, αυτή η άλλη δεν υπήρχε!
Αυτά στη γλώσσα τη δική μου, κύριε Τσίπρα! Που την επαναλαμβάνω, μετά τον Πλάτωνα, ίδια κι απαράλλαχτη! Κι εσείς την αΐδια Πατρίδα μου, την καταντήσατε αηδία! Αλλά, «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», όπως θα έλεγε κι ο απόγονος του Καίσαρος (του Τσιτσιπά), ο Luigi Pirandello. Όμως, προσέξτε! Ο νομπελίστας δραματουργός τη φράση αυτή την έγραψε για να εξεικονίσει κάποιον, που συγχέει τη φαντασία με την πραγματικότητα, που χάνει την αίσθηση της ταυτότητάς του, που, τελικά, δεν θέλει να αποφασίσει ποιά είναι η αλήθεια. Εσείς, κ. Τσίπρα, έχετε αποφασίσει ποιά είναι η αλήθεια; Ή η εξουσία και η αβεβαιότητα συνεχίζουν να ασκούν την άκρα γοητεία τους σε βάρος σας; Δηλαδή, σε δικό μας βάρος;
«Του δε ανοηταίνειν, ούπω παυόμεθα..», λέει ο Θεσσαλονικεύς Γρηγόριος Παλαμάς. Μακεδών κι αυτός, αν δε σας θυμίζει κάτι. Και ιερόν μακεδνόν προσκύνημα. Μαζί με τη σημερινή ψήφισή σας των «Σκοπιανών Πρεσπών», ακούσατέ το: Δεν πάψατε ποτέ να ανοηταίνετε!
Όσο για εμάς τους Άλλους, της Παιδείας, της Πάτρης, του Τσιτσιπά, η παύση του «ανοηταίνειν» θα αποδειχθεί, όταν βγουν οι φάκελοι από τις plexiglass κάλπες. Ή και όχι!
