*Του Γιάννη Τριανταφύλλου
Στις τηλεοπτικές σαπουνόπερες η εξέλιξη της ιστορίας είναι αργόσυρτη και συνήθως βαρετή, παρότι συμβαίνουν φοβερά και τρομερά πράγματα ( απαγωγές, εκβιασμοί, διεκδικήσεις τεραστίων ποσών κληρονομιάς κ.α.)
Στην περίπτωση της Μακεδονίας, ο “τίτλος” σαπουνόπερα, παρότι “ελαφρούτσικος¨, δικαιούται να λεχθεί, καθώς πρόκειται για να ένα θέμα που επί συνεχή έτη απασχολεί την εθνική μας εξωτερική πολιτική, Αυτό, φυσικά, από μόνο του, δεν σημαίνει κάτι, καθώς στο παρεθλόν υπήρξα εθνικές διαμάχες που κρατούσαν δεκαετίες.
Σε μια σαπουνόπερα υπάρχει πάντοτε ο κακός, ο αδίστακτος, ο “σίδερα μασάει”. Στη συγκεκριμένη “σαπουνόπερα” τέτοιος χαρακτήρας, περισσότερο με την έννοια της πραγματικής
“μαγκιάς” μάλλον δεν φάνηκε κάπου σιμά, αντιθέτως κυριάρχησε η…γλίτσα.
Στη σκηνική παράσταση, εμφανισιακά, την Κυριακή στο Σύνταγμα, είχαμε μακιγιάζ αριστοτεχνικό -δικαιολογημένα: έντονα μακιγιαρισμένα πρόσωπα σε πολυποίκιλα σχέδια αφού τα δακρυγόνα που εξαπέλυαν ως αλλες “θεές των κεραυνών’. οι δύο ευαίσθητες κυρίες που προϊστανται του Υπουργείου τής Παρουσίας του Πολίτη θύιζαν ρουκετοπόλεμο στο Βροντάδο της Χίου, με αποτέλεσμα την προστασία της ….μεταμφίεσης από τους συμμετέχοντες – της μιας πλευράς.
Στο θέμα της ατυχήσασας Μακεδόνίας δεν είχαμε υποκριτική, είχαμε όμως υποκρισία. Και ναι μεν άλλο να υποδύεσαι έναν χαρακτήρα, εκ του προοιμίου γνωστό ότι τον,,,υποδύεσαι και άλλο -πάλι- να….υποδύεσαι τον χαρακτήρα, παριστάνοντας ταυτόχρονα ότι δεν τον ενσαρκώνεις. Ενέχει ένα στοιχείο υποκρισίας το δεύτερο, δύσκολα ανεκτό.
Στη σαπουνόπερα, το τέλος είναι συνήθως προβλέψιμο κι αν όχι, σίγουρα πάντοτε φορτισμένο συγκινησιακά. Εκείνο που δεν έχει αντιληπτό στην περίπτωση της Μακεδονίας καλό θα είναι να έχουμε και κάποιες εκπλήξεις που να ανατρέπουν το φινάλε που -δυστυχώς- μας οδηγούν να δούμε….
Στο Χόλιγουντ, ο Μέγας Αλέξανδρος, με βάσεις τις προσδοκίες,εισπρακτικά ατύχησε. Εδώ οι τσέπες κάποιων, με βάση τη μέγιστη ιστορική αυτή προσωπικότητα, μάλλον θα γεμίσουν….
