«Η κυβέρνηση δεν θέλησε όμως ποτέ να φτάσει σε μια συμφωνία που εκφράζει όλο το φάσμα των εθνικών συνταγματικών δυνάμεων», υποστηρίζει, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Ευάγγελος Βενιζέλος -και επιχειρηματολογεί, εν συνεχεία, επ’ αυτού: «Θέλησε τη συγκεκριμένη “συμφωνία των Πρεσπών”, η στήριξη ή η αντίθεση στην οποία να λειτουργεί ως διαιρετική τομή. Ως αιτία πόλωσης με τη Νέα Δημοκρατία την οποία με χαρά έβλεπε να τοποθετείται απορριπτικά και ως μοχλό παρέμβασης στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Η παρέμβαση αυτή είχε ένα προφανή διπλό στόχο. Πρώτον, να αποπλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική συνεργασία με τον κ. Καμμένο, διασφαλίζοντας όμως τη στήριξη από το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό βουλευτών των ΑΝΕΛ που ήσαν πρόθυμοι να μεταταχθούν στην κατηγορία των ενδοκυβερνητικών αποστατών. Δεύτερον, να καταστήσει την αποδοχή της συγκεκριμένης “συμφωνίας των Πρεσπών” κριτήριο ιδεολογικής ένταξης, στοιχείο της δήθεν «νέας κεντροαριστερής» ταυτότητας υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του που στηρίζεται όμως στις ψήφους τεσσάρων βουλευτών των ΑΝΕΛ και της κας Παπακώστα!».
Για τον κ. Τσίπρα και τους περί αυτόν η συμφωνία των Πρεσπών, σύμφωνα πάντα με τον Ευάγγ. Βενιζέλο, «δεν ήταν ποτέ συμφωνία για το όνομα της πΓΔΜ και τη μακεδονική ταυτότητα που ευαισθητοποιεί την ελληνική κοινωνία και άρα χρειαζόταν ευρύτατη εθνική συναίνεση, αλλά “καταλύτης για την σύμπλευση των προοδευτικών δυνάμεων”, όπως λέει απροκάλυπτα στην “Αυγή” της Κυριακής 20.1.2019. Στην αντίληψή του, μείζονα βήματα στην εξωτερική πολιτική δεν χρειάζεται να είναι προϊόν ευρύτατης εθνικής συναίνεσης, πρέπει να είναι “χρωματισμένα” με κομματικά ή δήθεν ιδεολογικά χρώματα. «Προοδευτικές» βέβαια δυνάμεις χαρακτηρίζονται έτσι πρωτίστως τα κοινοβουλευτικά υποπροϊόντα του ακροδεξιού εθνικολαϊκισμού που στηρίζουν με πάθος τις ύστερες ημέρες της κυβέρνησής του».
Επιπλέον, «ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ερμηνεύει κάθε ψήφο υπέρ της συγκεκριμένης συμφωνίας ως ψήφο καθαρής υποστήριξης ή έστω έμμεσης αποδοχής της συνολικής κυβερνητικής πολιτικής και σίγουρα ως ψήφο ανοχής και διευκόλυνσης του τακτικισμού του που στοχεύει στην παράταση του κυβερνητικού του βίου. Δεν αναλαμβάνει πολιτικό κόστος κάνοντας μια υπεύθυνη εθνική επιλογή που είναι αντιδημοφιλής, αλλά μετατρέπει την εξωτερική πολιτική σε μηχανισμό μετατόπισής του από το “αντιμνημονιακό” πεδίο που στέρεψε, στο πεδίο της δήθεν συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων. Θέλει να βγάλει τη “λεοντή” του αντιμνημονιακού και να φορέσει την “προβιά” του δήθεν κεντροαριστερού, ενώ έχει απογυμνώσει τον δημόσιο βίο από κάθε αξία», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Βενιζέλος.
