Πολλές οι κόκκινες γραμμές που «τραβήχθηκαν» την τελευταία τετραετία.
Από την άνοιξη του 2015 απέναντι στις αξιώσεις των θεσμών –«οι κόκκινες γραμμές της ελληνικής κυβέρνησης δεν παραβιάζονται», «οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης είναι κόκκινες γραμμές του λαού» κ.ο.κ.–, μέχρι τον εγκλωβισμό της Κυβερνησης σε αυτές και την όψιμη παραβίασή τους, που γνωρίζουμε πόσο κόστισαν στη χώρα.
Μετά η επικοινωνιακή πολιτική άλλαξε στο «ψάχνουμε λύσεις, χωρίς να αλλοιώνουμε τις κόκκινες γραμμές», «υπερασπιστήκαμε όλες τις κόκκινες γραμμές» και αλλοιώνοντας κάπως το χρώμα ανάλογα την περίπτωση: σε ροζ, πορτοκαλί ή και άχρωμη στο τέλος.
Προεκλογικές γραμμές των ΑΝΕΛ, μαζί λογότυπο και πρόγραμμα μέχρι την τελευταία απόπειρα διαφήμισης με την κόκκινη γραμμή, που τραβά ο Πάνος Καμμένος αποχωρώντας πλέον, από την Κυβέρνηση, μετά από εκατοντάδες δηλώσεις το τελευταίο διάστημα.
Και το ερώτημα είναι πλέον σαφές: Γιατί δεν το έκανε πριν φθάσουμε στις Πρέσπες τον περασμένο Ιούνιο, αφού για εκείνον ήταν «αδιαπραγμάτευτη Εθνική υπόθεση»;
Η απάντηση του, ήταν η μεγάλη μάχη για την περιβόητη «έξοδο από τα μνημόνια» δηλαδή το τέλος του προγράμματος, που έφεραν ΣυΡιΖα και ΑνΕλ με εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στις πλάτες του Ελληνικού λαού και την έξοδο στις αγορές, που ακόμη περιμένουμε, μιας και δεν «χόρεψαν» στους ρυθμούς των νταουλιών του κ. Τσίπρα.
Οι μακροχρόνιες δηλώσεις του Πάνου Καμμένου, για μια παραίτηση, που δεν ήλθε ως προϊόν αξιοπιστίας αλλά πολιτικής επικοινωνίας έγινε σήμερα.
Η δήλωση, που την συνόδευσε ήταν κατώτερη των περιστάσεων αφού μαζί με το «αίμα το χιλιάδων αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους, για την ελευθερία της Μακεδονίας» ήλθε και η ταυτόχρονη πρότασή του «…δεν μου επιτρέπουν να μην θυσιάσω την καρέκλα…».
Βέβαια το ερώτημα, γιατί ο κ.Καμμένος δεν την θυσίασε πιο πριν, ακόμη και μετά την 21η Αυγούστου που θεωρητικά ήταν η ημερομηνία «κλειδί» παραμένει αναπάντητο.
Όπως και η δήλωσή του, ότι είπε «το μεγάλο Όχι» το 2012 στο 2ο μνημόνιο γιατί δεν δεν ήθελε την συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ που έφερνε ο Αντώνης Σαμαράς.
Πολλές φορές σκέφθηκα, τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει έναν πολιτικό τόσο αναξιόπιστο.
Η απάντηση ήλθε σήμερα αβίαστα: η ίδια η εξουσία, η «καρέκλα» δηλαδή.
Γιατί αν δεν είναι αυτό, δεν θα εφθανε στο χείλος του πολιτικού του τέλους-αν και αυτό έχει έλθει-ο κ. Καμμένος, για να αποχωρήσει με «κρυφή στήριξη» στην Κυβέρνηση, αφού δεν επιβάλει κομματική πειθαρχία, όπως έλεγε και κυρίως, αφού θα διαγράψει τους υπουργούς που θα παραμείνουν στη θέση τους αλλά όχι τους βουλευτές, που θα δώσουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Κυβέρνηση.
Όμως, επειδή με την αναξιόπιστη στάση κάποιων πολιτικών επιχειρήται γενίκευση σε όλο το πολιτικό προσωπικό, εγώ θα βάλω την «κόκκινη γραμμή» σε αυτή.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβγαλε την χώρα μας, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου απείλησε με πόλεμο την Τουρξιανστηξ κρίση του Μαρτίου του 1987 με το «Σισμίκ».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν δέχθηκε τον όρο «Μακεδονία» μετά την διάλυση της Ενωμένης Γιουγκοσλαυΐας και ο Κώστας Καραμανλής, θα έθετε «βέτο» στο Βουκουρέστι, για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αφού δεν συμμορφώνονταν με τις επιταγές των διεθνών οργανισμών.
Τις ίδιες «κόκκινες γραμμές» είχε βάλει και ο Αντώνης Σαμαράς, που ποτέ δεν δέχθηκε συζήτηση, για το Εθνικό θέμα.
Έξι Πρωθυπουργοί, με την στάση τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και με διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα, είπαν το μεγάλο «ΟΧΙ».
Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την σοβαρότητα, που τον διακρίνει έχει εξηγήσει, ότι η δική μας «κόκκινη γραμμή» είναι η βούληση των Ελλήνων πολιτών και εξ αυτού δεν θα επικυρώσουμε την Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή Των Ελλήνων.
Οι κόκκινες γραμμές απαιτούν πολιτικούς με οντότητα στα θέματα της Εθνικής πολιτικής κι όχι γραμμές πολιτικής επικοινωνίας, που μπορεί να προσπερνούν την συγκυρία αλλά είναι σίγουρο, πως δεν γράφουν την Ιστορία.
Άλλωστε η «θυσία της καρέκλας του Υπουργού Εθνικής Άμυνα» κ. Καμμένου είναι λίγους μήνες, προ των Εθνικών Εκλογών.
Φυσικά δεν εννοώ τη συνταγματική ημερομηνία του Οκτωβρίου αλλά αρκετά πριν, ώστε να μπορεί να διασωθεί ο κ. Καμμένος, αν καταφέρει να πείσει τους Έλληνες, για την διασωθείσα -όπως πιστεύει- αξιοπιστία του.
Άραγε, θα τον ξαναεμπιστευτούν οι Έλληνες πολίτες ή θα τον ακολουθήσουν κάποιοι λίγοι, που ακόμη μετά από όλα όσα υπέγραψε, πιστεύουν ότι είναι «Ανεξάρτητοι» και βάζουν «κόκκινες γραμμές», «θυσιάζοντας καρέκλες»;
Και εν τέλει ποιοί θα εμπιστευτούν τον ΣυΡιΖα, που το στοιχείο επιλογής εταίρου ήταν μόνο η παραμονή στην εξουσία πάση θυσία;
Την απάντηση πολύ σύντομα, θα την δώσει ο Ελληνικός Λαός με το πιο βροντερό ΟΧΙ και την πιο βαθιά «κόκκινη γραμμή» απέναντι στο λαϊκισμό και τον ναρκισσισμό της εξουσίας, που ήταν η μόνη σταθερή άχρωμη γραμμή του Α. Τσίπρα και Π. Καμμένου.
*Η Βασιλική (Βίκη) Νάκου είναι Ιστορικός-Δημοσιογράφος, Αναπλ. Γραμματέας Κοινωνίας Κόμματος Νέας Δημοκρατίας.
