Του Νίκου Αρμένη
Τρίτη 08 Ιανουαρίου 2019. Ώρα 07.15.
Ακούω το κινητό μου να «κουδουνίζει». Είναι το άτιμο το ξυπνητήρι μου..
Πρόκειται για την πιο δύσκολη ώρα της ημέρας. Είναι η ώρα που αποχωρίζομαι το κρεβάτι μου για να βγω το πολύ σε 30 λεπτά έξω για την προπόνησή μου.
Έξω είπα…; Μια κουβέντα είναι. Ειδικά εκείνο το πρωϊνό που μας επισκέφτηκε ο «Τηλέμαχος»*…
Μιλάμε για την πιο κρύα – μέχρι στιγμής -ημέρα του φετινού Χειμώνα. Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το παράθυρο στο γραφείο μου και η εικόνα που αντικρύζω είναι απόλυτα διαφωτιστική. Στο Αιγάλεω χιόνια. Δηλαδή δεν το έχει στρώσει αλλά τα φύλλα των δέντρων και τα καπό των αυτοκινήτων έχουν «ντυθεί» στα άσπρα…
«Άστο Νικολάκη μου.. δεν είναι σήμερα για τρέξιμο», ακούω τον εαυτό μου να μου λέει και να μου κουνά το δάκτυλο.
«Δίκιο έχεις», του απαντώ αλλά ταυτόχρονα αρχίζω να βάζω το καινούργιο μου δρομικό κολάν και να διαλέγω ποια μπλούζα θα φορέσω..
Στο μεταξύ κοιτάζω τον καιρό στο κινητό μου. -1 λέει.. Δεν νομίζω να έχω ξανατρέξει με τέτοιο κρύο.
«Ευτυχώς που αγόρασα χθες και γάντια για το τρέξιμο!», σκέφτομαι.
«Μα δεν είπες ότι θα κάτσεις στ’αυγά σου; Ξέχνα την προπόνηση σήμερα.. άστο..Πήγαινε πάλι στο κρεβατάκι σου», ακούω τον εαυτό μου να μου απαντά.
Δεν του δίνω σημασία. Βάζω το gps ρολόι μου και ξανακοιτάζω από το παράθυρο.
«Ρε είσαι σίγουρος; Θα ψοφήσεις;», επιμένει η γνωστή φωνή στα αυτάκια μου.
«Όχι. Δεν έχεις δίκιο λοιπόν! Στη Βοστώνη έκαναν μαραθώνιο, 42 χλμ, με περισσότερο κρύο και πολύ χειρότερο καιρό. Πως το κατάφερε η «jaguar»;
Ο λόγος για την Μαρία Ελουίζα Σταβάρα Μητσιά, συναθλήτρια και φίλη μου δρομέα, η οποία στον πιο δύσκολο Μαραθώνιο βάσει καιρικών συνθηκών που έγινε ποτέ στη Βοστώνη πέρσι, κατάφερε το θηρίο να τερματίσει με εκπληκτική επίδοση χωρίς να φοβηθεί την πολική θερμοκρασία, το χιόνι και το αγιάζι..!
«Που 12, που 42 χλμ…. Ευκολάκι θα είναι», σκέφτηκα.
Ε, λοιπόν ήταν περισσότερο ευκολάκι απ’ότι νόμιζα. 07:45 βγήκα έξω και είχα την αίσθηση ότι μπήκα στο εσωτερικό ενός τεράστιου καταψύκτη.
Άρχισα να τρέχω με σχετικά γρήγορο τέμπο για να ζεσταθώ και παρότι ένιωθα να παγώνω από την κορφή ως τα νύχια, το απολάμβανα!
Γύρω στο 4ο χλμ ένιωσα ότι ιδρώνω κιόλας ενώ είχα πια σταθερό ρυθμό γύρω στα 5 λεπτά το χλμ.
Στο 6ο χλμ βρήκα και παρέα, τον φίλο μου τον Γιώργο που έρχεται κι εκείνος συχνά στο γηπεδάκι της γειτονιάς μας να κάνει τις στροφές του. Τρέξαμε κουβεντιάζοντας μέχρι το 11ο χλμ όταν και πήρα το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι.
12 χλμ, 1:01:05, pace: 5:05..
Όχι κι άσχημα.
Το θέμα είναι ότι η προπόνηση βγήκε κι ας ήταν ο υδράργυρος στα θερμόμετρα υπό το μηδέν. Τρέχοντας δεν κάνει κρύο.
Αυτή τη διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου την κάνω νομίζω κάθε πρωί όταν χτυπάει αυτό το δαιμονισμένο ξυπνητήρι: Να βγω για προπόνηση ή να μη βγω…;
999 στις 1000 φορές βγαίνω. Κι εκείνη τη μία που δεν έχω βγει, τελικά το έχω σκυλομετανιώσει.
* Τηλέμαχος: κακοκαιρία που έπληξε την χώρα 7-8.01.2019 με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασία και χιονοπτώσεις».
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογραφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
